The Devil's Heartbeat

CHAPTER SIX

Hindi parin ako makapaniwala sa nangyari kani-kanina lamang. Para bang kada kurap ko ay may nangyayaring hindi maganda sa akin. Una,pumunta ako ng matiwasay sa company nila dad. Pangalawa, nagkasagutan ang kuya ko at isa sa mga stakeholders. Pangatlo,nakita ko ang demuho. Pang-apat,may nagtutukan ng baril,at ang panghuli ay nakipag-karerehan ako kay kamatayan! Parang yung una lamang ang nangyaring maganda sa akin ngayon.

Ngayon naman ay nasa mansion na namin kami kasama ang demuho,si kamatayan na akala ko dati ay lalaki s'ya pero hindi pala. Nandirito rin ang mga kuya ko,kanang kamay ng demuho at kanang kamay ng mga stakeholders,well our parents are here also.

"Your brother already told you that it was dangerous outside! Bakit hindi ka manlang nakinig?!"

As usual sinisigawan na naman ako ng mga magulang namin. Sa HARAP pa mismo ng mga bwisita. This is great! Really really great. Umaga,nasa school. Tanghali,tinakasan si kamatayan. Hapon,binubulyawan. Ano kayang mangyayari mamayang gabi?

"Are you even listening to us,Skyreign?!"it was our mom.

Kapag sinagot ko sila magiging bastos ako,kapag hindi ko sila sinagot magiging bastos parin ako. Saan ako lulugar?

"Your mom is asking you,Athaleah."

It was our dad. Lagi naman akong walang choice. Laging mali.

I sighed and gathered my confidence. "I am..."

"Then why you didn't listen to him?!!"napapikit ako sa sobrang lakas at riin ng kan'yang sigaw.

I want to burst my tears now dahil sa sobrang kahihiyan na ang aking nararamdaman. Bakit isinama pa nila ang mga ito kung ipapahiya rin naman pala ako sa mismong harapan nila.

"Are you even thinking? What if something happened to you earlier?! You always think only of yourself! You didn't even think about how embarrassing it would be if something happened earlier!"

Napakuyom ako ng aking palad at napatungo lalo dahil sa kan'yang sinabi. Ako pa talaga? Ako pa talaga ang laging iniisip ang sarili? Ako pa talaga ang may kasalanan? Eh,una pa lamang ay sila na ang dahilan kung bakit ako tumakbo at ginustong lumayo.

"You are always brings such a disgrace to our family! My family!!!" buong lakas na isinagaw iyon ni mommy na animo'y sukang-suka na maging anak ako.

Natulala at nagpaulit-ulit ang kan'yang sinabi sa aking pandinig habang sunod-sunod ang pagtulo ng aking luhang kanina ko pa pinipigilan.

Bakit? Bakit kailangan n'yong sabihin iyan sa harap ng mga bisita? Kung kahihiyan lamang ang dulot ko sa pamilya n'yo hindi ba't dapat mahiya rin kayo dahil sa ugaling pinapakita n'yo? Kasiraan sa reputasyon n'yo rin ang ginagawa n'yo sa akin.

Why I'm still not enough?

"Enough mom..."napakuyom pa lalo ako ng mahigpit ng marinig ang kan'yang boses.

You want to protect me pero bakit una pa lang ay hindi mo sila pinigilan. Bakit ngayon ka lamang nagsalita upang patigilin sila? Is that how you protect me? By watching scolding me for a nonsense reason?

I want to defense myself from them. I want to stand on my own because I'm always in their foot,always disgrace to their family. Kahit kailan ay hindi nila ako trinato ng parang pamilya talaga. Para akong isang salta o salot lamang sa loob ng bahay.

This is too much. Too much pain. Too much pressure. Too much already.

Napalakas ang aking hikbi kaya ramdam kong napatingin ang ilan sa akin. I can't take this anymore. I feel embarrass and humiliated infront of everyone. I don't want them to see me like this but I can't help myself but burst into tears.