Epidemic's Last Medicine [BL]

Chapter 23

Ayen

I am now here in the frontyard, staring at the starry sky where all the stars are keep shining and glowing. The moon above share its light to the whole universe, giving hope to those hopeless people... and this is not the first time I am getting mad with those stars and moon. They did nothing but to shine every night, giving light to the dark paths and giving another new set of hope without thinking the pain that we are facing down here.

Kung pwede lang sana makausap ang mga bituwin at buwan, matagal ko na silang rinatratan ng mga salita na matagal ko ng kinikimkim. Na bakit sila nagniningning kung ang karamihan sa mundo na 'to ay laging may dinadalang mabibigat na problema?

"Fuck this life." I whispered to myself and then sighed painfully.

Ayaw ko sa loob, pakiramdam ko, hindi ako kabilang. Well, Prim is always talking to me to prevent me from feeling out of place. But it is not the right way to make me feel good. Ayaw ko sa kanila, ayaw ko sa loob. Kahit na maespasiyo ang loob, pakiramdam ko, nasasakal ako. Nasasakal pa rin ako sa pinagdaanan ko na hanggang ngayon hindi ko pa rin mapigilan ang sakit!

The best way to feel good is to make plans on how I can avenge my parents and friends' death!

Hindi ako makatulog dahil sa palagi kong nakikita sa panaginip ko ang room na 'yon na kinakain ng sobrang laking apoy... habang rinig na rinig ang malalakas na palahaw ng mga taong nasa loob nito. Kung hindi ako lumabas para maghanap ng preskong hangin, kasama na sana nila akong nagsisigaw ng tulong!

But how I wish I was there, hugging my parents and friends until we die. At least in that moment, we're still together. Not like this shitty situation where I am still alive, suffering because of the excruciating pain! And I am getting crazier if I can't see those men again! I wanted them to die in my hands but I still have to make a plan.

I am fucking still weak and I need enforcement to become stronger. Kahit hindi na nila ako tulungan sa pagpatay sa dalawang lalaking 'yon, kahit tulungan na lang nila akong maging malakas at mahanap ang lungga nilang dalawa!

"Okay ka lang ba, Ayen?" Natigilan ako sa pagmumuni ng marinig ang boses na 'yon. Kung hindi ako nagkakamali, nanggagaling ang boses na 'yon sa kuya ni Prim.

I gradually looked at him and there, he is looking at me like I'm a precious thing that need to be kept.

"Bakit naman ako hindi magiging okay?" Tanong ko pabalik sa kaniya and I don't want to sound rude but I think hindi ko mapigilan lalo na't hindi ako mahilig makipag-usap talaga sa mga hindi ko kakilala at ka-close. Pero wala akong choice, nandito ako sa lugar na 'to at kahit ayaw kong makipagsalamuha sa kanila, nakikita't nakakausap ko pa rin sila.

With that, I think it's okay but I won't ever label ourselves as friends if they want it from me. Wala na akong kaibigan, patay na sila.

"Narinig ko ang kuwento mo sa kapatid ko," mahinang sabi niya na mukhang iniiwasan niyang hindi ako masaktan. Psh, hindi ko alam na madaldal rin pala talaga si Prim. Pero ano bang magagawa ko? "Teka, uupo ako rito sa tabi mo ah?" Tumango na lang ako dahil wala na rin naman akong choice. This is not my place, nauna sila, respeto ko na lang rin kahit hindi naman talaga ako marunong no'n.

"Bakit ka nandito? Nasa loob silang lahat ah?" I heard from him again but I just smiled a bit.

"I am not comfortable, sorry." I mumbled and that made him chuckled afterwards. I stared at him and all I can see is a matured Prim. What a carbon copy.