GÜNEŞ GİBİ | Texting

•1.5•

Bu bölümde 1 yıllık bir zaman atlaması yapacağım çünkü daha fazla lise yıllarını yazmak istemiyorumm
Umarım beğenirsiniz!!

İyi okumalar dilerimm..

☀️

                                         instagram:lilyflow5r
wattpad: lilieblumee

GÜNEŞ GİBİ

-1 yıl sonra-

Odama giren güneş ışıklarıyla gözlerimi açtığımda tebessüm ettim. Liseden mezun olalı 5 ay olmuştu. Ve bu 5 ayda bizim hayatımızda bir sürü şey değişmişti. Mesela biz İzemle zorda olsa barışmış ve eskisi gibi olmuştuk. Biz barıştıktan birkaç gün sonra da Sarpla sevgili olmuşlardı ve çok güzel giden bir ilişkileri vardı. Ekin'e gelecek olursak Gökçeyle sevgiliydi ve onların da ilişkisi güzel gidiyordu. Bunu hiç beklemiyordunuz değil mi? Biz de öyle. Ve ben mi? Ben de hâlâ Miran'ı bekliyordum tabii ki. O gün beni öylece orada bırakıp gittikten sonra ona asla ulaşamadım. İşin garip tarafı Gökçe de onun nereye gittiğini ve nasıl olduğunu bilmiyordu. Yani anlayacağınız giderken hiç kimseye bir şey söylememişti. Bir de İzem'den öğrendiğim kadarıyla o anonimin kim olduğunu başından beri biliyormuş ama bana Miran'a söz verdiği için söyleyememiş. Şimdi ise biz artık yeni bir hayata başlamış istediğimiz bölümlerde üniversite kazanmıştık. Ben diş doktorluğu okurken İzem hemşirelik, Ekin ve Sarp bilgisayar mühendisliği ve Gökçe de mimarlık okuyordu. Hepimiz tabii ki aynı şehirdeydik. Sadece biz üç kız İstanbul Üniversitesine giderken Ekin ve Sarp Yıldız Teknik Üniversitesine gidiyordu. Ayrıca okula yakın olsun diye kızlarla birlikte bir ev tutmuştuk. Hafta sonu ise babamın yanında kalıyordum. Ben bunları düşünürken çalan telefonumla yandaki komidinden alarak baktığımda Ekin'in aradığını gördüm. Hemen aramayı onayladığımda

"Umarım diğerlerini de uyandırmışsındır."

"Henüz değil."

Dediğimde homurdanmaya başladı.

"Uyandırırım ben şimdi onları."

"Sen niye aramıştın hem?"

"Birlikte kahvaltı yapacaktık ya Ala."

"Ha doğru."

"Tamam hemen uyandırıyorum ben kızları."

"Görüşürüz."

Dedikten sonra telefonu kapatıp komidinin üzerine geri koydum ve hızlıca yataktan kalkarak huzurla uyuyan İzem'e yaklaştım.

"İzem hadi kalk!"

Diye bağırdığımda bir hareketlenme olmadı. Ben de üzerindeki yorganı çekip yere atarak onu gıdıklamaya başladığımda beni bir tekmesiyle yataktan düşürdü. Sert düşmenin etkisiyle acıyla inledim. O sırada da İzem kalkıp yanıma gelmişti.

"Ya özür dilerim bilerek olmadı gerçekten."

Dediğinde

"Biliyorum."

"Zaten çok acımadı canım."

"Neyse hadi Gökçeyi de uyandıralım."

"Bizimkilerle kahvaltıya gideceğiz."

Dediğimde beni yerden kaldırdı ve birlikte odadan çıkarak Gökçe'nin odasına gittik. O tabii bizim gürültümüze çoktan uyanmıştı.

"Hadi hazırlan sen de kahvaltıya gideceğiz bizimkilerle."