Beneath the Armor

Chapter 7: The Deadly Greetings

Chapter 7: The Deadly Greetings

Serriene POV

Pagkatapos ng nakakatakot na gabing iyon, masarap sanang isipin na ligtas na kami ni Kane. Ngunit pagdating namin sa mansion na itinakda ng ama ko bilang taguan, isang malalim na kaba pa rin ang bumabalot sa akin.

“Bakit ganito kadami ang mga bantay sa paligid?” Bulong ko sa sarili habang sinusulyapan ang bawat tauhan na naka-puwesto sa bawat sulok. Alam kong sila ang mga tauhan ng ama ko, pero hindi ko maiwasang makaramdam ng lungkot at pagkabalisa. Ito ang utos ng papa ko—na panatilihing ligtas ang paligid hangga't hindi pa alam kung sino ang responsable sa tangkang pag-atake sa amin.

Sumunod na agad akong bumaling kay Kane, na kausap ngayon si dad sa sala. Hindi ko marinig ang usapan nila, pero sa bawat senyas ni Papa, ramdam ko ang tindi ng galit at pagkadismaya niya.

As soon as Kane finished explaining, nakita ko agad ang galit sa mukha ni dad. Hindi niya ito maitago habang humakbang siya palapit kay Kane.

"So you let her go?" malamig ang boses niya, puno ng galit na tila handa nang sumabog. "You let my daughter walk right into that place, knowing full well the risks?"

Hindi nagpatinag si Kane. "Yes, sir. She insisted on going, and I… I couldn’t stop her," sabi niya, kalmado pero halatang tense.

Pumagitna ako sa kanilang dalawa, nakataas ang mga kamay ko para pigilan si Papa. "dad, please! Ako ang nagpumilit. Ayaw talaga ni Kane, pero pinilit ko siya."

Pero hindi natitinag si dad. Tiningnan niya ako, kita ang dismaya sa mga mata niya, bago muling ibinaling ang tingin kay Kane. "You’re her bodyguard. You should have kept her safe, no matter what!"

Bago pa ako makakilos, hinugot ni Papa ang baril niya at itinutok iyon sa ulo ni Kane. Ramdam ko ang kaba habang nakikita ko ang daliri ni Papa na halos nakahawak na sa gatilyo.

"dad, tama na!" halos sigaw ko, puno ng takot ang boses ko.

Pero bago pa man siya makapagsalita, isang malakas na pagsabog ang umalingawngaw mula sa main gate ng mansion. Yumanig ang lupa sa lakas ng pagsabog, at nagliparan ang mga piraso ng metal at salamin. Agad kaming napayuko, pilit na nagtatago mula sa nagkalat na debris.

Hinila ako ni Kane pababa, ang kamay niya mahigpit na nakakapit sa braso ko habang tumatakas ang mga sigawan at takot sa paligid.

I could barely see through the thick smoke that filled the air, but I could make out the figures of my father's men. They were moving cautiously, scanning the shadows, but something felt wrong. A sudden
chill ran down my spine as I realized may iba pa sa dilim, isang anino na kasing bilis ng hangin.
I heard a snap. The first guard
dropped to the floor without a
sound, his neck twisted at an
unnatural angle. What the hell is
happening? I thought, panic creeping in as I saw another one of them crumple to the ground. His body fell lifeless, like a doll being discarded.

Ang susunod na guwardiya, bago pa
man mag-raise ng baril, isang
matalim na saksak sa leeg ang
tumama, at agad siyang bumagsak,
ang dugo ay dumaloy mula sa
kanyang leeg. His body hit the
ground with a sickening thud, and I
froze, my heart pounding in my
chest. Isa-isa, nakikita kong
nawawala sila-mabilis, brutal,
tahimik. Wala silang pagkakataong
makasigaw.

The shadow moved through the
smoke, too fast for them to react.
Parang sumusabay siya sa agos ng
usok, isang mabilis na saksak dito,
isang tadyak doon. Wala ni isang
guwardiya ang nakalaban. I couldn't
help but feel the weight of the fear growing in the air. It was like the killer was everywhere, and nowhere at the same time. I watched another man go down, his spine snapped in one swift motion,
and he crumpled to the floor like a
ragdoll. I could see his eyes wide
open, but no scream left his lips.
Sino 'to? My chest tightened as I
realized that the danger was closing in on us, and I couldn't tell where the killer was coming from next.