Beneath the Armor

Chapter 8: Brother's reunion

Chapter 8: Brother's reunion

Serriene’s POV

Ilang linggo na ang lumipas mula nang maganap ang brutal na pag-atake sa mansion. Ni hindi ko alam kung anong nangyari kay dad kung ligtas ba siya, kung nakaligtas siya sa lahat ng kalupitan na naganap. Habang ako'y nagmumuni-muni sa aking upuan, ang tanging tanong na umiikot sa isip ko ay, "Nasaan siya?" Hindi ko kayang magpatawad sa aking sarili na hindi ko siya natulungan noong oras ng panganib. Puno ng pangambang nagsisiksikan sa aking dibdib, naghintay ako ng kahit isang palatandaan na magbibigay linaw.

Bigla na lang tumunog ang aking phone. Tumingala ako, at nang makita ko ang pangalan ni Papa sa screen, isang alingawngaw ng pag-asa ang sumik sa aking puso. "dad?" tanong ko, ang boses ko'y halos pabulong.

"Where are you?" malamig at mabigat na tinig ng ama ko ang sumalubong sa aking tenga. Hindi ko alam kung paano i-describe ang nararamdaman ko sa tono ng kanyang boses—may pag-aalala, may takot.

"Safe po ako. Kasama ko si Kane," sagot ko, sinusubukang mapanatili ang kalmado. "dad, kayo po? Kamusta?"

"Stay there," sabi ni dad, ang boses ay puno ng tensyon. "I’ll send men to strengthen your security. Don’t trust anyone outside." Sa mga salitang iyon, parang may bigat na naramdaman sa puso ko. Huwag na sana siya makialam pa, ayokong madamay siya sa lahat ng ito.

Nagpasalamat ako kay dad, at bago pa kami magtuloy, ibinaba na niya ang tawag. Sa sobrang bigat ng usapan, parang hindi ko pa matanggap na mag-isa lang akong andiyan.

Ngunit bago ko pa ito tuluyang ma-proseso, pumutok ang pinto. "We need to leave. Now." Mabilis na pumasok si Kane, ang mukha’y seryoso at puno ng kaba. Hindi ko na siya tinanong, alam ko na may dahilan siya.

"Why?" tanong ko habang tumayo at sumunod sa kanya. Ang mga mata niya'y tila nagmamasid, parang may pakiramdam ng panganib na lumalapit.

"Something’s off outside. I don’t trust this place anymore," sagot ni Kane, ang boses niyang mabigat, puno ng sigla at alerto. "Let’s go through the back."

Nagmadali kaming dumaan sa likod ng hotel, sinusubukang hindi mag-iwan ng kahit anong bakas. Bawat hakbang, ako'y nakatingin sa paligid, ang pakiramdam ko'y parang may mga mata, na-nagmamasid sa amin.

Pagdating namin sa parking lot, bigla na lang may mabilis na tunog na dumaan sa hangin isang bagay na tumama sa gulong ng kotse. Tumilapon ito at nagdulot ng malakas na tunog, parang isang malakas na putok.

"Get down!" sigaw ni Kane, at halos mabilis kaming pumasok sa sasakyan. Ngunit bago pa kami makaalis, biglang may bumangon na anino mula sa dilim, at sa kabila ng mga ingay, narinig ko ang isang boses na tumawa nang malakas, may halong kasiyahan at galit.

"Well, well, if it isn't Kane," boses ng isang lalaki, madilim at puno ng pagkamuhi. "Long time no see, little brother."

I looked up in shock, my breath caught in my throat. Kane's face, once calm, now twisted in recognition and dread. The man in front of us was none other than Kane’s brother.

"Dash..." muttered Kane, his hand instinctively reaching for the gun on his waist, but the brother’s laughter interrupted him.

"You think you can escape me that easily?" Dash sneered, his eyes glinting dangerously under the dim light. "I’m just getting started. I’ve come to finish what I started."

The tension in the air was suffocating, every muscle in my body screamed for us to run, but I knew Kane had no intention of backing down. Ang kanyang mga mata, punong-puno ng galit at pagkamuhi, tumingin kay Dash ng walang pag-aalinlangan.