BEHIND THE GLASS TOWER

chapter 5: Selos

Nakatayo si Avery sa harap ng floor-to-ceiling glass ng opisina ni Ethan, ang mga mata'y nakatanaw sa abala ng lungsod sa ibaba. Ang sikat ng araw ay sumasalamin sa mga gusali, pero parang wala itong epekto sa bigat ng nararamdaman niya ngayon. Kanina lang, lumutang na naman ang pangalan ni Ryan sa usapan nila.

Si Ethan naman, nasa harap ng desk niya, kunwaring abala sa laptop. Pero halata sa higpit ng kanyang panga na hindi siya mapakali.

"Bakit ba kasi kailangan pang banggitin ang pangalan niya?" ani Ethan, basag sa katahimikan. Ang tono niya'y kalmado pero may halong diin.

Napabuntong-hininga si Avery, tumayo mula sa pagkakasandal sa glass para humarap sa kanya. "Hindi ko naman siya binanggit, Ethan. Ikaw ang nagsimula."

"Because every time na napag-uusapan siya, you get this look." Lumapit si Ethan, ang mga mata'y madilim at puno ng pag-aalinlangan. "Parang may naaalala ka na hindi ko kayang pantayan."

Nanlaki ang mga mata ni Avery, nasaktan sa sinabi nito. "That's not true! Si Ryan ang nakaraan ko, Ethan. Alam mo 'yan."

"Do I?" Sumandal siya sa desk, ang boses niya'y bumaba pero puno ng possessiveness. "Kasi minsan, parang nandito pa rin siya sa pagitan natin, Avery."

Napakurap siya, tinamaan ng bigat ng mga salita nito. Pero bago pa siya makapagsalita, hinawakan ni Ethan ang pulso niya, sapat lang ang higpit para hindi siya makawala. Mainit ang hawak nito, pero may halong desperasyon na bumabakas sa bawat galaw.

"Sa akin ka na ngayon," aniya, halos pabulong pero puno ng diin. "Hindi sa kanya."

Napalunok si Avery, ramdam ang bigat ng damdamin nito. "Ethan," mahina niyang sabi, "wala kang dapat ipagselos. Hindi si Ryan ang naiisip ko pag gising ko sa umaga, o ang gusto kong makita sa dulo ng araw ko. Ikaw 'yon."

Sandaling tumahimik si Ethan, pero mas humigpit ang hawak nito sa kanya. Parang sinasalo nito ang bawat salitang sinabi niya. Maya-maya, tumigil siya sa paghinga at dahan-dahang bumitiw, bahagyang nag-relax ang balikat nito.

"Then prove it," aniya, ang labi niya'y bahagyang dumampi sa noo niya.

Napatigil ang hininga ni Avery nang bumaba ang mga kamay nito sa kanyang baywang, hinila siya papalapit. May tamis at lambing sa hawak ni Ethan, pero dama pa rin niya ang tensyon na pilit nitong nilalabanan. Tumango siya at tumingala, saka iniabot ang labi nito sa kanya. Ang halik nila'y parehong maingat at marubdob, na parang gusto niyang burahin ang lahat ng pagdududa nito.

Paghiwalay nila, idinikit ni Ethan ang kanyang noo sa kanya. "Sorry," mahinang bulong nito. "Hindi ko lang kayang isipin na iniisip mo pa rin siya."

"Wala kang kailangang ikasorry," sagot niya, hinaplos ang buhok nito. "Naiintindihan ko. Pero kailangan mo akong pagkatiwalaan, Ethan. Pinili kita, at pipiliin pa rin kita araw-araw."

Sandali silang nanatiling tahimik, ang ingay ng lungsod sa labas lang ang maririnig. Alam ni Avery na marami pa silang kailangang ayusin, pero umaasa siyang sapat na ang mga sinabi niya para mapawi ang pangamba nito.

Bahagyang ngumiti si Ethan, parang nahihiya pero may lambing. "You're too good for me, alam mo ba 'yan?"

"At huwag mong kalimutang totoo 'yan," sagot niya, pabiro pero may kinang sa mga mata.

Napatawa si Ethan, hinila siya palapit. "Never."

Muling hinawakan ni Ethan ang baywang ni Avery, mas mahigpit ngayon, na para bang ayaw na niya itong pakawalan. Tumitig siya sa mga mata nito, at sa kabila ng mahinang ngiti niya, bakas pa rin ang kaba.

"Pero, Avery," seryosong sambit niya, "kung darating ang araw na magdadalawang-isip ka, sabihin mo sa akin. Hindi ko kaya ang ideya na nalilito ka kung sino ang pipiliin mo."

Napakurap si Avery, ramdam ang bigat ng mga salita ni Ethan. "Hindi mangyayari 'yan, Ethan. Hindi na ako babalik sa nakaraan ko. Ryan hurt me in ways na hindi ko na kayang ulitin."

"At ayoko nang may magtangkang saktan ka ulit," madiin niyang sagot, ang mga mata niya'y puno ng determinasyon. "Kung may gawin siyang kahit ano para guluhin ka, kahit isang tawag o text lang, sabihin mo sa akin."

Natigilan si Avery. Alam niyang may punto si Ethan, pero alam din niya kung gaano ito ka-possessive. Ayaw niyang palalain pa ang sitwasyon.

"Ethan," maingat niyang sabi, "hindi ko siya hinahanap. Hindi ko rin siya iniisip. Kaya't sana, pagtiwalaan mo na lang ako."

Tumango si Ethan, pero alam niyang hindi pa rin nito lubos na nawawala ang pagdududa. "I'm trying, Avery. Pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. Minsan, iniisip ko pa rin kung paano siya naging parte ng buhay mo noon."

"Parte lang siya ng past ko," giit ni Avery. "Ikaw ang present ko, at sana ikaw rin ang future ko."

Hindi na sumagot si Ethan, pero hinaplos niya ang pisngi ni Avery, saka dahan-dahang inilapit ang kanyang labi sa kanya. Ang halik niya ngayon ay mas banayad, puno ng pag-unawa at pangako.

Ngunit habang nasa ganitong tahimik at sweet na sandali, tumunog ang cellphone ni Avery mula sa bag niya. Nagkatinginan silang dalawa, at kahit walang salita, parang may biglang bumalik na tensyon sa pagitan nila.

"Ignore it," bulong ni Ethan, hawak pa rin ang baywang niya.

"Wait lang," sagot ni Avery, binuksan ang bag at kinuha ang phone. Nang makita niya kung sino ang tumatawag, nanlamig ang kamay niya. Si Ryan.

Nakatingin na si Ethan sa screen bago pa niya maitago ang pangalan. Naningkit ang mga mata nito, at sa isang iglap, muling bumalik ang masikip na tensyon sa pagitan nila.

"Bakit siya tumatawag?" tanong ni Ethan, ang tono nito ay malamig na parang yelo.

"Hindi ko alam," mabilis na sagot ni Avery. "Hindi ko sinasagot ang tawag niya, Ethan. Wala siyang dahilan para tawagan ako."

Pero halatang hindi kumbinsido si Ethan. Tumayo ito, naglakad palapit sa bintana, at sinubukang pakalmahin ang sarili. "Bakit hindi mo siya i-block kung ayaw mo siyang makausap?"

Napakagat-labi si Avery. Ayaw niyang sabihin na bahagi ng kanya ang hindi pa rin nakakahanap ng lakas ng loob para tuluyang isara ang pinto kay Ryan. Pero ngayon, sa harap ng malamig na titig ni Ethan, alam niyang wala siyang ibang pagpipilian.

"Ethan," mahinang sabi niya, "hindi ko siya sasagutin. I-block ko na siya, okay?"

Huminga nang malalim si Ethan, saka tumingin ulit kay Avery. "Do it now," aniya, ang boses niya'y puno ng utos ngunit halata ang takot sa ilalim nito.

Walang pag-aatubili, kinuha ni Avery ang phone at pinindot ang block button. Nang matapos, iniabot niya ito kay Ethan bilang patunay.

"Tapos na," sabi niya, nakatingin nang diretso sa mga mata nito. "Hindi na siya makakagulo."

Bahagyang lumambot ang mukha ni Ethan, pero halata pa rin ang tensyon. Lumapit ito sa kanya, hinawakan ang kamay niya, at marahang hinila papunta sa sofa. Umupo ito at hinila siya sa kandungan niya, ang bisig nito mahigpit na nakapulupot sa kanya.

"I'm sorry, Avery," bulong nito sa tenga niya. "Masyado lang akong natatakot na mawala ka."

Huminga nang malalim si Avery, ibinaba ang ulo sa balikat ni Ethan. "Hindi mo kailangang matakot, Ethan. Wala nang iba. Ikaw lang."

Sa mga salitang iyon, naghinay-hinay ang tibok ng puso ni Ethan. Pero alam ni Avery, hindi pa rito natatapos ang laban nila. Sa likod ng glass tower, marami pang unos na kailangang lampasan.