တစ်မနက်နက်လုံးအပြည့်အဝအိပ်စက်ပြီး ညနေခင်းလန်းလန်းဆန်းဆန်းနိုးလာတာကြောင့် ကိုယ့်ကိုကိုယ်အဖျားကျောက်သွားမှန်း သိလိမ့်သည်။တစ်စုံတစ်ယောက်က နွေးနွေးထွေးထွေးဖက်ထားတာကြောင့်လဲပါသည်။
ဒါပေမယ့်အခုအဲ့တစ်စုံတစ်ယောက်ကဘယ်ပျောက်သွားတာလဲ။ဘေးကအိပ်ယာကိုစမ်းကြည့်တော့ Geminiမရှိတာကြောင့် ချက်ချင်းထထိုင်လိုက်သည်။
"Geminiရော"
"ဘာရှာနေတာလဲ ငါဒီမှာ"
"ဘယ်သွားတာလဲ"
"မင်းသောက်ဖို့ အန်တီဆီမှာ ဆန်ပြုတ်သွားယူတာ ရော့.."
"အင်း"
ဆန်ပြုတ်ပန်းကန်တစ်ဝက်ကျိုးသွားလောက်ကုန်သွားမှ Fourthသူ့ဘေးမှာထိုင်ကာ စာဖတ်နေသည့် Geminiအား ခေါ်လိုက်သည်။
"Gemini"
"အင်း ပြော"
"မင်းမနက်ထဲက မပြန်ရသေးဘူးလား "
"အင်း မင်းနိုးတဲ့ထိစောင့်နေတာ"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"မင်းကိုဆူမလို့"
"ဟမ်"
"သွေးကြောက်တာဘာလို့မပြောတာလဲ ငါ့ကို"
"သွေးကြောက်တာ မဟုတ်ပါဘူး လန့်တာပါ"
"အတူတူပဲမရှည်နဲ့ မေးတာဖြေ"
"အရေးမကြီးလို့မပြောတာလေ"
"ဒါအရေးမကြီးတာလား ငါ့ကိုတော့ပြောပြသင့်တယ်လေ ငါ့ကိုမပြောချင်ရင်တောင် ကိုယ့်ကိုကိုယ်သိပေါ့ သွေးကြောက်မှန်းသိရင် ဘာလို့သွားကြည့်လဲ"
"Gemini ငါအခုမှနေကောင်းတာလေး မနက်ဖြန်မှဆူပါလား"
"မင်းကလေ...."
"Gemini ဒီနေ့မင်းစကားအရမ်းများဆယ်နော်"
"ငါပြန်တော့မယ်"
"စိတ်ဆိုးသွားတာလား"
"ငါကမင်းလိုမဟုတ်ဘူး "
"ဟွန့်...မနက်ငါကျောင်းတက်မှာနော်"
"လာခေါ်မယ်"
တံခါးကိုဒုန်းခနဲမြည်အောင် ပိတ်ပြီးထွက်သွားသည့် Geminiအားကြည့်ရင်းအသံတိတ်ရီမိသည်။
