The Unexpected Love Story

CHAPTER 3: TERRIFIED

Shut up, woman." isang boses ng lalaki ang umalingawngaw sa loob ng kwarto.

Kinakabahan man ay pinilit kong tumingin dito.

"Kiefer?" gulat man ay binanggit ko ang pangalan nito.

"Walang magagawa ang pag sigaw mo. For sure nasa baba na si Kuya Estong." saad niya.

"Oh, ganon ba?So paano ako makakalabas dito?Baka hinahanap na ako ni Mama. Huhu, tao po?" patuloy na pag sigaw ko.

"Can you please shut up? You're being too loud." ulit niya.

"Baka hinahanap na ako nila Mama. Tsaka hindi ka ba natatakot?Bakit ba parang okay lang sayo na makulong dito?Balak ko lang naman sanang kuhanin yung jacket mo na naiwan ko dito. Try mo din kayang sumigaw para may makarinig sa'tin." mahabang lintana ko dito.

"Please, don't shout." pakiusap niya habang dahan dahang lumalapit sa'kin.

"Why would I be scared if I'm with you? Bakit ako matatakot na makulong dito kung ikaw naman ang kasama ko?" patuloy niya.

"A-ahm w-what do you mean?" kinabakahan man ay sinagot ko siya.

"Don't you remember?" he asked.

"Remember what?" tanong ko pabalik sakaniya.

Sandali siyang tumahimik bago mag salitang muli.

"Nothing, nevermind. Anyway, don't shout again. Shouting is nonsense when there's no people around. No one can hear you right now. So stay calm. Just relax and enjoy the rest of the night. I'm not gonna do anything to you so don't worry." pag papakalma niya sa'kin.

I handed him his jacket.

"Anyway, here's your jacket. Thank you." pag papasalamat ko sakaniya.

"Suotin mo muna ulit. Lalamig mamaya kaya paniguradong lalamigin ka. Sa'yo na muna." saad niya.

"Eh pa'no ka?Kung malamig mamaya edi dalawa tayong lalamigin?" tanong ko.

Kahit ngayon palang kami nag kakilala ay hindi ko maiwasan na mag alala sakaniya.

"Don't mind me. I'm fine." paninigurado niya.

Hindi na ako sumagot pa.

Naalala ko sakaniya ang lalaking laging sumusulpot kapag may hindi magandang nangyayari saakin.

Kelan kaya ulit kami mag kikita? Kailangan ko pa kayang mag pasaksàk sa kanto para sumulpot ulit siya?

Aminado ako na gusto ko ang lalaking 'yon kahit na hindi ko kilala ang kanyang itsura at pangalan.

It's just, he saved me many times.

And that's the best things that a man can do for a woman.

Taking care of me while he's still being an anonymous to me.

"Kelan ko kaya siya makikilala?" napalakas na sabi ko.

"What?Who?" nag tatakang tanong niya.

Nakakahiya.

"Ahh wala HAHA" nahihiyang sagot ko dito.

Iniisip ko lang naman yon pero biglang lumabas sa bibig ko.

Hayst nakakahiya. Pinuno kami ng katahimikan.

Wala na din naman akong sasabihin o itatanong pa.

"I'm Kiefer anyway." pakilala niya dahilan upang mabasag ang namumuong katahimikan saaming dalawa.

"Oh I'm Viel. You can call me Eve by the way. Nice to meet you!" nagagalak na bati ko.

"But I prefer to call you mi amor." bulong niya.

"Huh?Ano 'yon?" tanong ko sakaniya.

Tahimik dito pero ang hina ng boses niya.

Para naman kaming nasa "The Quiet Place" nito.

"Nothing. I just thought of something." mabilis niyang sagot.

At muli, nabalot na naman kami ng katahimikan.
Chineck ko ang phone ko.

Alas otso na. Dalawang oras na kaming naka kulong dito.

Gustuhin ko man makaalis ay wala naman akong magagawa.

Hindi naman kami pwedeng tumalon sa bintana kasi nasa mataas na palapag kami.

Unti-unti ng bumabagsak ang talukap ko. Inaantok na ako.

"You want to sleep?" tanong niya sakin.

"Oo eh. Hindi kasi ako sanay na mag puyat." pag papaliwanag ko dito.

Nahihiya man ay inamin ko ng inaantok ako. Kesa naman sa sabihin kong hindi ako inaantok tapos mamaya makikita na lang niya na tulog na ako.

Tinapik niya ang balikat niya.

"Here's my shoulder. Sumandal ka muna dito. Sasakit ang ulo mo kung sa sahig ka hihiga." pag aalok niya.

Hindi na ako nag dalawang isip pa. Sumandal na agad ako sa balikat niya.

Unti-unti ng bumababa ang talukap ko.

"Good night mi amor." huling wika niya bago ako makatulog.

Good night.