NİSYAN

Rüzgârın acımasız soğuğunda ezildiğim bir Ekim akşamı.

Hava soğuk. Ellerim üşüyor. Benim ellerim hep üşür. Dizlerime kadar çektiğim siyah çorap bacaklarımın üşümesini engellemiyor. Üzerimde okul üniforması var; siyah, üzerinde kırmızı gri kareleri olan bir etek ve beyaz gömlek. Üzerine siyah, yakasında kırmızı amblemli ceket.

Koyu kestane rengi saçlarım acımasız soğuğa karşı gelemiyor ve dalgalanıyor. Hava soğuk. O geceki gibi.

Soğuk. Çok soğuk.

Okulun A bloğunun giriş katından üst merdivenleri çıktım. En üst kata vardığımda beni karşılayacak şeyin okulun terası olduğunu biliyordum. Ağır adımlarla teras katına çıktım, burası aşağıya kıyasla daha soğuktu.

Çatık kaşlarımın arasından korkuluklara baktım. Geçen ay bu gereksiz şeyler burada değildi. Üstelik yine kim kendini aşağı atmıştı da bu kadar önlem alma gereği duyuyorlardı?

Sinirle bir nefes vererek ellerimi korkuluklara dayadım ve aşağıdaki korkunç manzaraya baktım. Korkunç az bir tabir bile kalırdı, katillerle dolu bir okulda hayatta kalmak için savaş veriyorsak üstelik.

"Aşağı atlamayı düşünüyorsan şansına küs," diyen alaylı sesi duyana kadar zihnimdeki sese kulak veriyordum ki, arkamdan gelen tok ses elektriğe çarpmışım gibi bir etki yarattı bedenimde. "Üstün koruma yöntemleri geçen hafta yapıldı," diye devam etti ses.

Kaşlarım gevşemedi. Aksine daha da çatıldı, başım yüz seksen derecelik açıyla arkaya döndüğünde onu gördüm. Üzerindeki beyaz gömleğe ve bol bağlanmış siyah kravata bakılırsa o da okulun serserilerindendi.

Hepsinden. Nefret. Ediyordum.

Aklımda dönüp duran kurnaz tilkiye kulak verdim; bunca zaman peşimde miydi? Buraya çıkana kadar yani? Yoksa sadece bir tesadüf müydü? Gerçi bu okulda tesadüf adı altında işlenen o kadar şey vardı ki tesadüf deyip geçmek aptallıktan öte değildi.

İkinci soru, beni tanıyor muydu? Korkunun yanında tuhaf şeyler de hissediyordum ve hepsinin ardında, çıktıkları yol farklıydı. Ya beni tanıyordu ve onlarla beraber fişimi çekmeye gelmişti ya da kendine klasik eğlence arayan serserilerden biriydi.