Love and Fame | Mikha x Fem Reader

CHAPTER ELEVEN - No more Us

Y/n's POV

Tahimik ang buong backstage lounge nang makarating ako, at tanging ilaw mula sa isang lampshade ang nagbibigay liwanag sa kwarto. Sa sulok, nakaupo si Aiah, nakayuko at nakatitig sa sahig. Tumigil ako sa may pintuan, nag-iisip kung tama bang pumasok o hindi.

Bakit pa kasi ako pumayag?

I cleared my throat, at napatingin siya sa akin. "Hey."

Tumayo siya agad, "Y/n... thanks for coming."

Tumango lang ako at sumandal sa pader, i need to keep out distance.

"Talk." I said.

She took a deep breath, her fingers fidgeting nervously. "Gusto lang kitang kausapin... about everything. About us."

My heart tightened, pero pinilit kong hindi ipakita.

"Us?" I repeated, crossing my arms. "I don't think may kailangan pa tayong pag usapan tungkol don."

Napatigil siya, iba yata ang tono ko. Pero she pressed on, stepping closer. "I know I hurt you. Ang dami kong maling nagawa, and I'm sorry."

"Sorry?" Napapikit ako, pilit na kalmahin ang sarili. "Aiah, ilang beses ko nang narinig yang sorry mo, wala ka na bang ibang kayang sabihin?"

"I mean it, Y/n." her voice breaking. Nakita kong nangingilid na ang luha niya, at doon ako napapikit ulit.

Damn it.

"I didn't want to hurt you, Y/n. You were the best thing that ever happened to me, and I ruined it. Alam kong hindi ko na maibabalik 'yung tiwala mo, pero gusto ko lang malaman mo na-"

"Na ano?" I interrupted, my voice softer now, but still firm. "Na nagsisisi ka? Na sana hindi ka nagpa-control dyan sa lintek na management na yan? Na sana, magkasama pa tayo ngayon, still in the spotlight, reaching each others dream, pero anong nangyari? Pinangunahan ka ng takot mo, habang ako, naghihintay sayo tapos malalaman kong may nagaganap na sainyo ni Rivera?! Ano pang silbi niyan ngayon?"

Tahimik siya. Tumulo ang luha niya, at tinakpan niya ang mukha niya gamit ang kamay niya. Parang sinaksak ako sa puso habang pinapanood siya.

"Y/n, you know i had to do it. They're onto us... And I don't want to ruin what you had." she said, her voice muffled.

I wanted to talk without any emotion involved. Pero paano ko magagawa 'yon kung ganito siya sa harap ko? Hindi ko kayang makita siyang ganito. Kahit pa alam kong siya ang dahilan kung bakit ako nagkaganito.

"Stop," I said, my voice barely above a whisper.

Napatingin siya sa akin, umiiyak pa rin.

Before i knew it, my feet was already betraying me, lumapit ako sa kanya.

I pulled her into a hug. Tight.

Her body tensed for a moment, eventually melting unto it, and she clung to me like I was the only thing keeping her from falling apart.

"Hush," I muttered, my hand gently rubbing her back. "Enough... don't cry."

I could feel her tears soaking my shirt, her quiet sobs filling the empty room. Sa moment na 'to, wala na akong pakialam sa sakit na naramdaman ko dati. Wala na akong pakialam sa galit.

Ang alam ko lang, nandito siya ngayon, umiiyak sa harap ko, at hindi ko siya kayang tiisin.

Ang hina ko pagdating sakanya.