Christmas in Sagada

Chapter 10- Christmas Miracle

Dylan

Sa tuwing nawawala si Vie sa tabi ko ay parati ko siyang hinahanap. Tuwina ay gusto ko na nakayakap ako sa kanya. I made love to her multiple times hanggang sa tuluyan na kaming makatulog dahil sa pagod.

Her sex has to be sore by now but neither of us wants to separate. Nang lumiwanag na sa labas sa bahay, hinalikan ko sa leeg si Vie sabay sabing "Merry Christmas, Vie."

Smiling, Vie replied, "Merry Christmas, Dylan."

"May regalo ako sa iyo."

Vie looked confused when she replied. "May regalo ka sa akin? Alam mo bang pupunta ako dito ngayon?"

"Hindi. I got it for you pero nahiya akong ipadala kasama ng card. Naisip ko na ibigay s aiyo sa birthday mo na lang." Pakiramdam ko ay namumula ang mukha ko sa hiya.

I went outside and grabbed her gift under the tree. She looked sexy in my bed with her hair in a mess because of the night. Napangiti ako nang makita kong nakangiti si Vie habang nakatitig sa kisame. Umupo siya nang tumabi ako sa kanya sa kama.

"Ano iyan?" tanong niya na may excitement sa mga mata. Binuksan niya ang maliit na box na binigay ko. Itinaas niya ang gold necklace na nasa loob.

"It's your voice," paliwanag ko. She looked confused when she looked at me. Itinuro ko ang wave sa gitna ng chain na nagsisilbing pendant. "Nakikinig ako sa recordings ng boses mo sa maraming pagkakataon. Na-memorized ko na ang boses mo. Kinuha ko ang mga paborito kong salita at pinagawang sound wave."

"And what does it say?"

"I love you."

Yumakap si Vie sa akin ng mahigpit habang may mga luhang pumapatak sa mga mata. "I love you too, Dylan."

Niyakap ko ng mahigpit si Vie at pinahirap ang mga luha sa mukha. "Minahal kita noong unang narinig ko ang boses mo. Salamat sa pagpunta mo rito at ikaw ang Christmas miracle na hiniling ko, Vie."

"Salamat sa Globe na mabagal," natatawang sagot niya.

"Kailan natin kukuhanin ang mga gamit mo?"

"After Christmas," she replied smiling.

As we held each other, the warmth of our embrace felt like the perfect answer to all the cold nights we had spent apart. Sa labas ay patuloy pa rin ang pagbagsak ng ulan at napapalibutan pa rin kami ng makapal na ulap na nagpapa-perfect ng atmosphere. Ang tibok ng puso ni Vie ay nararamdaman ko. Sabay sa pagtibok ng puso ko.

"I didn't expect this," she whispered, her voice full of emotion. "Akala ko ay lilipas na naman ang Pasko na mag-isa ako... but you made it so special, Dylan."

Ngumiti ako kay Vie at inipit sa likod ng tainga niya ang mga buhok na tubing sa kanyang mga mata. "Naghihintay lang ako ng tamang pagkakataon na maipadama s aiyo na mahal kaita kahit hindi ako karapat-dapat."

She leaned in to kiss me, slow and tender as if savoring our closeness. It was a kiss filled with everything we couldn't say out loud—love, longing, and a promise to never let go.

"I can't believe you did all this for me," she murmured. "The necklace, the words... it's just perfect."

"You deserve it," sagot ko habang ang mga kamay ay naglalaro sa buhok ni Vie.

The sound of the clock ticking in the background na nagpapaalala sa amin na lumilipas ang mga oras pero walang may gusto sa amin na tuminag. Eventually, I broke it with a question. "Will you marry me?"

She lifted her head to meet my gaze, her eyes sparkling with quiet confidence. "After Christmas... as soon as possible."

And in that moment, I knew it was true. This Christmas, we had found something we hadn't even been looking for—each other.