"Moge onze dood snel zijn."
De levens van de mensen in Syrian worden gestuurd door de drie manen. De lijnen die het maanlicht in hun huid brand bepalen wat voor een beroep ze uitoefenen, met wie ze trouwen en welke dingen ze meemaken. Iedereen heeft...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Vanuit het kamp van de soldaten kan ik Marwin zien roken. Zouden er mensen uit het dorp zijn ontkomen? Ik hoop het, maar ik vrees voor het ergste. Het is allemaal te snel gegaan. En zelfs al hebben ze de aanval overleefd, dan nog is de tocht naar de dichtstbijzijnde stad ver.
Ik sla mijn armen om mijn koude lichaam heen. Hindy's hoofd rust op mijn been. Ze lijkt zichzelf in slaap te hebben gehuild. Ik zou willen dat ik dat ook kon. Maar de dingen die zijn gebeurd spoken door mijn hoofd. Marwin hoort niet aangevallen te worden. Als de soldaten gewoon naar binnen waren gelopen en gezegd hadden dat het nu bij Cafrone hoort, hadden de bewoners hun schouders opgehaald en waren ze verder gegaan met hun leven.
Waarom willen ze ons dood hebben? Is het omdat die vervloekte manen het gezegd hebben? Maar waarom geeft een lichtbol in de lucht om ons dorp?
Ik pers mijn lippen op elkaar. Het heeft weinig zin om na te denken over wat ze van plan zijn. Er iets niets wat mijn vastgebonden handen kunnen doen om een oorlog te stoppen. Het enige wat ik kan is ervoor zorgen dat Hindy dit overleeft.
Ik laat mijn hoofd zakken op de bladeren en kijk naar de lucht. Er is geen bosgeur om me gerust te stellen. Alleen de scherpe geur van kampvuur. Ik de verte hoor ik stemmen en voetstappen. Ik denk dat het de rest van het leger is. Misschien moet ik maar doen alsof ik slaap. Hopelijk laten ze me dan tot de ochtend komt met rust.
Ik knijp mijn ogen dicht, stiekem hopend dat ik echt in slaap val. Maar dat gebeurt niet. De pijn in mijn hand is, ondanks dat de soldaten er een emmer water over heen hebben gegooid, nog steeds scherp. En laten we eerlijk zijn, een leger dat niet stil probeert te zijn is lastig te negeren.
Het duurt niet lang voordat een hand me wakker probeert te schudden. 'De officier wil je spreken.'
Ik heb mijn ogen nog maar half open als hij me al overeind trekt. Hindy's hoofd glijdt op de bosgrond. 'Ik ben zo terug,' kan ik nog net zeggen als hij me meevoert. Hij geeft me niet eens de kans om de aarde van mijn jurk te vegen. Ik had het ook niet echt verwacht, ik heb hun kameraad behoorlijk toegetakeld.
We lopen tussen de tenten door naar een serie kampvuurtjes in het midden. Meerdere soldaten warmen hun handen terwijl ze praten en drinken. Sommigen werpen me boze blikken toe, maar de meesten doen alsof ik er niet ben.
De man brengt me naar een kampvuur voor een grote tent. 'Meneer ik heb de Syriaanse vrouw voor u.'
De officier met wie ik een afspraak heb gemaakt komt overeind. 'Bedankt.' Hij loopt naar ons toe en pakt een mes van zijn riem. 'Draai je om.'
Ik voel een kriebel in mijn buik, maar gehoorzaam zijn bevel. Ik haat het om geen controle te hebben over mijn eigen leven. Wat zou ik dat mes graag door zijn keel steken.
Hij snijdt de touwen van mijn polsen. 'Maak geen misbruik van je vrijheid,' waarschuwt hij. 'Je dochter leeft alleen om jou.'
Het is irritant hoe snel hij doorheeft wat voor een persoon ik ben. 'Begrepen.'
'Mooi, wat heb je nodig om je werk te doen?'
'Daglicht.'
'Dat hebben we niet.' Hij hangt zijn mes terug aan zijn riem. 'Wat nog meer?'
'Ik moet de patiënt zien. Dan kan ik pas zeggen wat ik nodig heb.' Als er nog iets te doen valt, maar dat zeg ik er niet bij. Ik moet hem alleen maar in leven houden tot ik en Hindy een ontsnappingskans hebben.
'Oké, kom mee.' Hij kijkt naar de mannen bij het vuur. 'Reuben, pak een lantaarn voor ons.'
