PEMBE DUMAN

BÖLÜM- 17

Gözlerimi açtığım zaman yatakta yatıyordum.Hemde abimin yatağında...Hiç kalkasım gelmedi.Mesela sonsuza kadar burda böyle hareketsiz bir şekilde yatsam?Rüyamda abimi görsem?Böyle eski günlerdeki gibi gülüyor olsak?Altımızda son model arabamız..Ne güzel olurdu?Evet evett!!Kesinlikle çok güzel olurdu.

Gözlerim dolarak yattığım yerden birazcık doğruldum.Yine herkes buradaydı Cengiz,Kaan,Batuhan,Ari,Tuna ve Sanem.Sanırım az önce ağlarken bayılmıştım ve hepsi beni merak ettikleri için odaya gelmişlerdi.

Bu karşımda gördüğüm ekip benim hayatımın ekibi.Her zaman yanımda olup beni destekleyen bir ekip.Onlar gibi bir dostum oldukça kendimi daha güvende hissettmeye kesinlikle şansım var.Onlarda olmasa belki bu kadar ayakta duramazdım.Bu süper ekibe göz gezdirirken yine düşüncelere gittim.

Bu hayat,bu ömür,bu yaşam nasıl bir yer böyle?Her şey çok güzel giderken...Mesleğimi elime almışken,grubumla en güzel vakitlerimizi geçirirken,bir sürü hayranlarım varken,kendimi bunlar karşısında mükkemmel hissederken,tam anlamıyla Yağmur Özdemir'i canlandırmışken abimi kaybetmek ne demek?

Peki ya abimi abimi kaybetmişken Tuna'yı bulmak?

Hayır.Hayır!!Ağlamayacağım.Bu sefer ağlamayacağım.Bu vakitten sonra ağlamanın hiçbir anlamı yok.Artık önüme bakacağım.Beni bırakıp giden abimin sayesinde kesinlikle kendi ayaklarımın üzerinde durmayı öğreneceğim.Her şey yeni baştan olacak.Bu hayatta abim yoksa bile,bizi çocuk yaşta bırakıp giden ilgisiz,tamamen gözünü para hırsı bürümüş,bundan dolayı kendi öz çocuklarının varlığını unutmuş bir annem ve babam var.

Hazır her şeyi yeniden başlatıcakken onlarıda yanıma alacağım.Her ne kadar onlar abimle beni bırakıp gitse bile ben bu vakitten sonra oları bulacağım ve bize yaptıklarını unutup ben onları bırakmayacağım.Hem de HİÇ!

Kendi kendime bu kararı verdikten sonra  yanağımdan süzülen yaşları sildim.Tam yataktan kalkıcaktım ki sanki kolumu birisi asılıyormuş gibi hissettim.Dönüp baktığım zaman kolumda bir serumun olduğunu gördüm.Yok artık!!O kadar mı kötüleşmiştim?

Kendi koluma meraklar içerisinde bakarken yarı ağlamaklı olan Sanem'e döndüm:''Ahh Yağmurcuğum!Ağlarken bayıldın ve bizde ne yapacağımızı bilemedik.Bu yüzden de hemen doktoru çağırdık.Sana sakinleştirici hap verdi.Birde bu serumu vurdu.Yarım saat  içinde doktor gelicek.Hem hapını getiricek hemde serumunu çıkartıcak.''dedi.

Kafamı 'tamam'şeklinde salladım.Tam oturucaktım ki Sanemim arkasında bir gölge belirdi.Gölgesizi gördükten sonra hemen parfüm kokusuda onunla birlikte geldi.Tuna...Ne zamandan beri görüşmüyor olsak bile hiç değişmemişti.Kokusu,gözü,saçı...Ama daha dikkatli bakınca sadece gözlerinin değiştiğini gördüm.Bu sefer eskisinden daha yoğun bakıyordu.Hem deliler gibi özlemiş,hemde bu acınası halime çok üzgün olduğunu belirtmiş bir şekilde bakışı vardı.

Sanem geriye çekildikten sonra yanıma masumca yaklaştı ve:''Beni çok korkuttun sevgili.Bir daha böyle yapma.Çünkü bu sefer dayanamam ve kendimi kaybederim.''dedi fısıldayarak.Derdemez gözünden bir damla yaş düştü ve hafifçe şakağıma bir öpücük kondurdu.

Bu seferde olmadı!Daha az önce ağlamayacağım diye kendime söz vermişken şimdi iki laftan sonra yine gözyaşlarım yanaklarımdan sel olup aktı.