PEMBE DUMAN

BÖLÜM-10

Daha fazla dayanamayarak Batuhan'a döndüm:''Evet.Seni dinliyorum.Neymiş o özel konu?''dedim.Belki biraz agrasif davrandım ama artık merakıma ve kötü düşüncelerime hakim olamıyordum.Çok geçmeden Batuhan bana bakarak:''Gel şöyle bir kenara oturalım.Seninle şöyle abi-kardeş gibi bi muhabbet edelim.Ne dersin?''  

''Tamam oturalım da ama korkuyorum Batuhan.Neden böyle sakin ve garip davranıyorsun?''  

''Bir oturursak anlatıcam Yağmurcum!''sanki biraz kızmış gibiydi.Ama ciddi ciddi kızmak değildi bu..Sinirden,üzüntüden kızmak gibi...Sonunda söze girdi:''Bak Yağmur söylediklerim karşısında sakin olucaksın.Kendini kaybetmeyeceksin.Söz mü?'' İşte bende böyle başlayan cümlelerden korkarım.Kesin bir şey olmuş.Daha demeden panik yapmıştım,elim ayağıma dolaşmıştı.Ya dedikten sonra ne yapacaktım?Çok fazla dayanamayarak :''Tamam.Söz.Ama çabuk söyle'' kafasını 'tamam'anlamında salladı ve boğazını temizledi.

''Bak Yağmurcum böyle cümlelere nasıl başlanır bilmem ama her zaman senin yanında olucağımızı bilmeni isterim..''

''Teşekkürler.Bunu biliyorum.Biz bir bütünüz.Öyle değil mi?''

''Evet öyle.Onun için dediklerim karşısında sakın gücünü yitirme.Çünkü arkanda biz varız.''

''Batuhan dayanamıyorum lütfen artık söylermisin?''

''Peki.Az önce arayan arkadaşındı.''

''Hangi arkadaşım?''

''Hani bizi tanıştırdığın var ya.İzmir'de oturan.Sanem.İşte o aradı.''

''Eeeee..?''

''Eeesi......Ah be Yağmurum başın sağolsun.''dedikten sonra gözlerinden bir damla yaş süzüldüğünü gördüm.Fakat hemen kafasını öne atarak saçıyla oynar gibi yaptı ve gözlerini sildi.Bir dakika ya!!!Ne başımın sağolması?Ne demek bu?N'oluyor?Batuhan?Neden sustu?Neden ağladı?Ben?Neden midem bulanıyor,başım dönüyor?Neden kalbim ağrıyor?Neden zaman durmuş gibi oldu?NEDEN?Sanki soğuk bir denizden yeni çıkmış gibi titrer buldum kendimi.Elim ayağım tutmaz oldu.'Başın sağolsun' kelimesi kulağımı her geçen saniye daha bir dolduruyordu.Neler olduğunu anlamak için konuşmak istiyordum.Ama cümleleri çıkartamıyordum.

Tekrar Batuhan'ın bana baktığını fark ettim.Gözlerimi ona sabitleyince meraklar içerisinde ona baktığımı fark etmiş olucak ki devam etti:

''Arkadaşın;abinin motor kazasında vefat ettiğini söyledi.O da şimdi Antalya'ya gidiyormuş.Hemen eşyalarını toparla bizde gidelim.''

İşte şimdi bütün dünya başıma yıkıldı.Ne demek abim motor kazasında vefat etmiş?Olamaz.Böyle bir şey OLAMAZ.OLMAMALI!!!O benim abimdi...O benim her şeyimdi.O yeri geldiğinde dostum,arkadaşım;yeri geldiğinde bana babalık yapan,beni sahiplenen,beni her şeye karşı koruyan abimdi....

Bunları düşününce etrafımdaki her şey dönnmeye başladı.Kalbimde acı bir yalnızlık fırtınası çıktı.Ağlamak istiyordum sanki.Ağlamak...Ağlamak ve içimi rahatlatmak istiyordum.Ama olmuyordu.

Konuşmak istiyordum sanki.Konuşmak...Konuşmak ve derdimi anlatmak istiyordum.Ama olmuyordu.Göz yaşlarım ve ağzımdan dökülecek her bir kelimeyi sanki bal mumu ile yapıştırılmış bir zarfa koymuştum..

Olmuyordu..Şuan abimi düşünmekten başka hiçbir şey olmuyordu.Elim,ayağım,ağzım,kalbim,boğazım..Vücudumdaki her şey düğümlenmişti.Ve sonradan fark ettim ki etraf gittikçe kararmaya,her şey dönmeye başladı.Dayanacak mecalim kalmamıştı.Saniyeler geçtikçe rahatlamaya başlar gibiydim sanki.Derine iner gibiydim.Ve yavaş yavaş gözlerim kapanmaya başladı.Elimde değildi ama kapanıyordu işte....