PEMBE DUMAN

BÖLÜM-14

Havaalanına çıkıp arabanın önüne geldiğim zaman yine ağzım açık kaldı.Ankara'da olduğu gibi buradaki hayranlarımda simsiyah giyinip ellerinde pankartlarla beni belkiyorlardı.Pankartın en büyüğü gözüme çarptı:''Başın sağolsun prenses.Her zaman yanındayız.''yazıyordu.Al işte gel de ağlama..

Yine olduğu gibi gözümden yaşlar akmaya başlamıştı.Geriye dönüp baktığımda Kaan gözleri dolmuş beni izliyordu.Aynı şekilde Ari,Cangiz ve Batuhanda.Hepsi birlikte bana o kadar samimi baktılar ki bir an da kaybettiğim abimin sıcaklığını hissettim.

Bende ağlarken onların bakmasına zorlada olsa ufak bir tebessümle karşılık verdim.Tekrar beni yalnız bırakmamak adına gelen hayranlarıma dönüp:''Hepinize çok teşekkür ediyorum.Dostlar sağolsun.Sizin gibi koca yürekli kişilerin yanımda olması beni çok sevindiriyor.Tekrardan sağolun.''dedim.

Hepsi çok masum bakıyorlardı.Ama hiçbir şey benim abimi arama masumiyetim kadar büyük değildi.Birisinin sırtıma dokunmasıyla irkildim.Ama kim olduğunu öğrenmek için arkama dönmeye halim bile yoktu.Daha sonra kulağıma doğru eğilerek:''Artık gitsek iyi olucak.''dedi Kaan.Yüzüne bakmadan 'tamam'anlamında kafamı salladım.

Arabaya binerken son olarak buraya kadar gelen dumanistlere selam verdim.Ahmet abi arabayı çalıştırdıktan sonra bekletmemek ve ayakta duracak gücümün her saniye azaldığını fark etmemek için arabaya bindim.

Havaalanında çıkıp şehir merkezine doğru ilerlerken Ahmet abi nereye gideceğimizi sordu.Fakat onun kadar bende bilmiyordum.Benden cevap gelmeyince Batuhan:''Yağmur.İyi misin?''dedi.

Gözüm yaşlı ona dönerken:''Bilmem iyi miyim?''diyebildim.

Daha sonra Kaan:''Canım bize evi tarif et.Yolumuzu ona göre ayarlayalım.''dedi.

Hepsi bana bakıyordu.Bende onlara.Nereye gideceğimizi bilmiyordum.Zaten bilsem önceleri ziyarete bile gelirdim abimi.Ama işte olmayınca olmuyor...

Gözümdeki yaşlara hakim olamadım ve özgür bir şekilde yanaklarımdan süzülmesine izin verdim.Sonra Kaan'a dönerek :''Bilmiyorum.Abim nerede oturuyor?Cenazesi nerede?Hiçbir şey bilmiyorum.''dedim.

Bana üzgün üzgün baktıktan sonra aracın buzdolabından bir kutu bira çıkartıp verdi.Sanki rahatlamanın çözüm yoluymuş gibi birayı yudumlarken Batuhan'ın telefonla konuşmasını duydum:''Merhaba Senem.Neredesin?'' ''Peki tamam şimdi bana yolu tarif et.'' ''Hemen geliyoruz.'' ''Tamam teşekkürler'' bu en sonki cümlesini söylerken elindeki kağıda hızlı hızlı bir adres yazdı.

Daha sonra tam önde oturan Ahmet abiye verecekken:''Dur!Adrese bakmak istiyorum.''dedim.

Kağıdı bana uzattıktan sonra bir süre yüzüme gözleri dolu dolu baktı.Yani bana baktığını hissedebiliyordum.

Adresi okudum ama neresi olduğunu bilmiyordum.İfadesiz biçimde Batuhan'a uzatırken Ari seslendi:''Yağmurcum neresi olduğunu hatırladın mı?''diye sordu.

Ben yine ağlamaya devam ederken:''Hayır.Bilmiyorum.Daha önce hiç gitmediğim bir yer.''dedim.