Love and Concinnity

Chapter 3: Settling Up

"What the.. Seriously? Bes, ikaw ba talaga yun?" tanong ni Jessryl sa akin ng paulit-ulit simula kaninang umalis kami ng canteen.

Wala na din akong gana pang kumain kahit na umalis na din siya sa lugar na iyon kaya kinaladkad ko nalang din si best friend palabas para sa room nalang namin kainin yung mga pinamili niya.

"I just can't take dealing with that guy. Seriously speaking, I want to back out pero.. God! How is this?" napahawak nalang ako ng dis oras sa mukha ko.

"Seriously? You want to back out? HAHAHA! Diba pinangarap mo yan, ang maging parte ng the euphony? Like seriously bes? First time yan a. You are giving up just because you hate your partner?" Nagtaas ito ng isang kilay at parang nanghahamon.

"Ahhh. Naman e, things are becoming complicated. Okay, fine. I will do good in working with him." Yun nalang ang sinabi ko kahit medyo labag sa kalooban ko at alam kong mahihirapan ako dun.

"Kaya mo yan.." She pinched my right cheek. "I am wishing a good luck for you bes." Pagpapatuloy nito at kinidatan pa ako.

Hapon na at wala na akong pasok kaya naman napagdesisyonan ko nang baybayin ang daan papuntang music room.

Kinakabahan ako. Hindi ko alam kong ano ba dapat ang mararamdaman ko ngayon. Gusto ko sanang hindi nalang pumunta at sabihin sa Dean namin na tumingin nalang sila ng pamalit sa akin. Pero gusto ko 'to e. Pinangarap ko 'to at ito lang ang alam kong isang paraan para maipakita kong ano ang kaya ko.

Narating ko ang destinasyon ko at marahan kong binuksan ang pintuan.

Madilim sa loob at mukhang walang tao pa. Nasaan na ba iyon? I thought this is our first meeting. Mukhang nanloloko lang talaga iyon a.

Hihintayin ko nalang siguro baka na huli lang tutal 3:00 PM pa lang.

Umupo ako sa isang upuan malapit sa guitar rack.

This is my instrument and I love doing acoustic covers of songs at the same time writing my own.

Musika ang isang bagay na nagpapatakbo at nagpapaikot sa buhay ko. Isa din ito sa mga bagay na umaapekto sa kung ano ang nararamdaman ko.

I consider music powerful enough to speak things which can't be uttered by lips.

Music doesn't lie.

Kumuha ako ng isang gitara at pinasadahan ko muna ito ng tingin bago ko sinimulan kong magpatugtog. Maganda ang disenyo nito wala akong pagsisisi na ito kinuha ko sa hilehilerang gitara sa guitar rack.

Sa puntong ito. Nakakadama ako ng pag-aalinlangan at kaba at siguro kailagan kong iwaglit to sa pamamagitan nito..

When tomorrow comes
I'll be on my own
Feeling frightened of
The things that I don't know
When tomorrow comes,
Tomorrow comes
Tomorrow comes..

And thought the road is long
I look up to the sky
And in the dark I found, I stop and I won't fly
And I sing along, I sing along, then I sing along..

Narinig ko pag sara ng pintuan na aking ikinatigil at liningon ko ang taong gumawa nun.

Nandyan na pala siya. Ano na ba ulit pangalan niya?

"A-ahhmm, andyan k-kana pala." Pautal-utal kong paninimula. Medyo awkward pero kailangan ko siyang pakisamahan.

Hindi siya sumagot. Nanatili lang siyang nakatayo sa may di kalayuan mula sa kinauupuan ko.

Tumayo ako para naman hindi masyadong awkward.

"Return that guitar on its rack." Mandato nito.