Διακοπές με...φίλες!

Part 6 Η επιστοφή

Όταν έφτασα στο δωμάτιο τα κορίτσια ακόμα δεν μιλιόνταν, φαίνεται πως το σχέδιο μου να μείνουν μόνες τους και να τα βρούνε απέτυχε. Δεν τους έδωσα σημασία! Το κακό ήταν ότι δεν μπορούσα να τους πω τι έγινε και να μοιραστώ την χαρά μου μαζί τους. Τέλος πάντων! Πήρα την βαλίτσα μου, που ευτυχώς την είχα ετημάσει χθες το βράδυ και κατά τις 5:30 κατεβήκαμε στο λιμάνι και περιμέναμε το καράβι που 6:00 ώρα θα ερχόταν. Δεν μίλαγε καμία, είχαν γυρίσει μάλιστα και τις πλάτες τους για να μην βλέπουν η μία την άλλη. Εγώ εξακολουθούσα να μην τους δίνω σημασία...

Όταν τελικά το καράβι έφτασε, ανεβήκαμε, τακτοποιηθήκαμε και ευτυχώς βρήκαμε αμέσως θέσεις. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο μου και ήταν η μητέρα μου, σαν να το κατάλαβε ότι εκείνη την ώρα ξεκινούσαμε. Το σήκωσα και πριν προλάβω να απαντήσω μου είπε "Έλα αγάπη μου, τι κάνεις, πως είσαι,πως περάσατε, τα κορίτσια πως είναι;". Ένιωσα να με βομβαρδίζει με ερωτήσεις που δεν ήξερα τι να απαντήσω. Έτσι εγω της είπα ένα σωρό ψέματα... "Μια χαρά όλα μαμά!Όλα ήταν τέλεια, περάσαμε καταπληκτηκά!Και τα κορίτσια μια χαρά είναι!Μόλις ξεκινήσαμε σε πέντε ώρες θα είμαστε Πειραιά.Τα λέμε σπίτι."και της το έκλεισα.

Το ταξίδι ήταν βαρετό. Καμία σχέση με τον ερχομό μας. Τα κορίτσια συνέχιζαν να μην μιλάνε και έτσι δεν τους έδωσα σημασία! Αποφάσησα λοιπόν να κάνω μία βόλτα στο καράβι, ύστερα να πάω στα μαγαζιά να ψωνίσω κάτι για μένα αφού δεν είχα αγοράσει τίποτα και μετά απο όλα αυτά να πάω να φάω... Αφού τα έκανα όλα αυτά γύρισα στα κορίτσια και τα βρήκα να κοιμούνται. Αποφάσησα να μην τις ξυπνήσω γιατί έτσι και αλλιώς δεν θα μίλαγαν, όμως εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Από την μία σκευτόμουν τον Αλέξανδρο και την τελευταία μας συνάντηση σήμερα το πρωί και από την άλλη τα κορίτσια και ότι ίσως μετά από αυτό να μην είμαστε έτσι όπως ήμασταν. Η πραγματική όμως αιτία που δεν μπορούσα να κοιμηθώ ήταν ότι έπρεπε να φιλάω τα πράγματα μας. Βάναυσο!! Ήμουν τόσο κουρασμένη... Τελικά, δεν ξέρω πως, με πήρε ο ύπνος και αυτό το συνειδητοποίησα όταν άκουσα μια φωνή να λέει "Φτάσαμε στον τελικό μας προορισμό!Παρακαλώ όλοι οι επιβάτες και αποβηβαστούν, ευχαριστω!". Ήταν το μεγάφωνο. Τότε πετάχτηκα όρθια και ξύπνησα τα κορίτσια. Για καλή μου τύχη όλα τα πράγματα βρίσκονταν εκεί γιατί αλλιώς...

Όταν κατεβήκαμε έκανα μία προσπάθεια για να λογικέψω τα κορίτσια, πράγμα που μάλλον ήταν αρκετά δύσκολο, όπως αποδείχτηκε αργότερα. Κια αφού η λογική έλειπε από την παρέα μας, η Ζωή και η Νόνη αποφάσησαν να πάψουν να είναι φίλες. Χαιρετήθηκαν τυπικά με ένα γεια και η κάθε μία έφυγε για το σπίτι της, αφήνοντας με να νίωθω ότι τελικά, εκείνο το ταξίδι δεν ήταν έτσι όπως το περίμενα. Στους δικούς μου, όμως, το περιέγραψα σαν το καλύτερο πράγμα που μου είχε συμβεί τον τελευταίο καιρό, δίνοντάς τους την εντύπωση πως θα ήθελα να το ξανακάνω και ας έλεγα μέσα μου, ότι δεν πρόκειται να ξαναπάω διακοπές με γυναίκες και μάλιστα τέτοιες γυναίκες.

Έρχεται το τέλος... Ποίος θα μείνει με ποίον; Τι λέτε; Περιμένω σχόλια...