Διακοπές με...φίλες!

Κεφάλαιο 9 Διακοπές!!

Πρώτος μας προορισμός ήταν η Πάρος. Θα καθόμασταν εκεί πέντε μέρες. Όταν λοιπόν κατεβήκαμε από το καράβι συναντήσαμε την Έλενα. Η Έλενα ήταν συμμαθήτρια μου στο γυμνάσιο. Είμασταν στο ίδιο τμήμα όχι απλά στην ίδια τάξη. Είχαμε λοιπόν χαθεί για τρεία χρόνια αφού η Έλενα είχε φύγει για θεσσαλονίκη με τους γονείς της και τον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερο αδερφό της, Θάνο ο οποίος ήταν κούκλος. Ψηλός, μελαχρινός με πράσινα μάτια. Τον κοίταγες και έλοιωνες καθώς ήταν και πολύ γυμνασμένος...εγώ όμως τραβιώμουν. Δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς αφού είμαι με τον Αλέξανδρο...πλάκα κάνω...τον αγαπώ!! Και η Έλενα όμως ήταν μια θεά. Δεν ήταν ψηλή αλλά όμως πολύ γλυκιά με ωραιά χαρακτηριστικά. Τα μάτια της ήταν μελί τα μαλλιά της ολόισια με καφέ χρώμα και το χρώμα του δέρματος της σοκολατί! Δεν είχε αλλάξει. Την γνώρισα αμέσως! Και τα κορίτσια την γνώρισαν! Κανονίσαμε να τα πούμε και ανταλλάξαμε τηλέφωνα.

Είχε πάει κιόλας 2 ώρα! Πήγαμε στα δωμάτια μας να τακτοποιηθούμε και να ξεκουραστούμε... Εγώ άρχισα να τακτοποιώ τα πράγματα μου καθώς τα κορίτσια είχα ξεραθεί στον ύπνο. Το ροχαλιτό τους μου τρύπωνε τα αυτιά ώσπου τις παράτησα και πήγα μία βόλτα. Θυμήθηκα εκείνη την βόλτα με τον Αλέξανδρο την τελευταία μέρα μου στο νησί και συνειδητοποίησα ότι σαν σήμερα κλείναμε ένα χρόνο μαζί. Έτσι του έστειλα μύνημα "Έλα στο σημείο που ενωθήκαμε! Χρόνια μας πολλά!". Περίμενα απάντηση αλλά απάντηση δεν πήρα. Εκείνη την στιγμή νιώθω δυο χέρια να μου κλείνουν τα μάτια και μια γνώριμη μυρωδιά να μου σπάει την μύτη. Γυρνάω και βλέπω τον Αλέξανδρο με ένα μπουκέτο λουλούδια να καλύπτει τα ωραία πράσινα μάτια του, τα καφέ του μαλλιά και το λαμπερό του πρόσωπο  με τα λακάκια του να τον γλυκαίνουν περισσότερο! Τότε ακούω μια φωνή να λέει "Συγνώμη που άργησα έψαχνα ανθοπωλείο. Χρόνια μας πολλά!". Χαμογέλασα και τον φίλησα. Πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο ευτυχισμένη, τόσο διαφορετική. Ο Αλέξανδρος με κάνει να νιώθω έτσι. Είναι μοναδικός και είμαι πολύ τυχερή που τον έχω! Κάναμε μια βόλτα στα κατατόπια και γυρίσαμε στα δωμάτια μας...τα κορίτσια ακόμα κοιμόντουσαν. Έβαλα τα λουλούδια σε ένα βάζο, τακτοποίησα όλα μου τα πράγματα και ετοιμάστηκα για παραλία. Τα κορίτσια ξύπνησαν από το σέικερ που έφτιαχνα καφέ. Με ρώτησαν τι ώρα είναι και εγώ με την σειρά μου τους είπα ότι έχει πάει 6 ώρα. Σηκώθηκαν έβαλαν μαγιό και κατεβήκαμε όλες μαζί παραλία. Εκεί συναντήσαμε τα αγόρια. Ο Άρης και ο Αλέξανδρος παίζανε τάβλι και ο Βύρωνας τους έβλεπε. Όταν τελείωσαν με την νίκη να την έχει πάρει ο Άρης τρέξαμε και οι έξι στην θάλασσα. Το νερό ήταν τέλειο. Γενικά ήταν τέλεια. Είχε αφόριτη ζέστη και δεν μπορούσαμε να αντισταθούμε.

Το βράδυ θα βγούμε. Αρχικά θα πάω βόλτα εγώ με τον Αλέξανδρο και μετά θα πάμε να βρούμε τα παιδιά. Πήγα να ετοιμαστώ. Βέβαια το μόνο που έκανα εγώ ήταν να βάλω το μπλέ κοντό φόρεμα που μου το είχε πάρει ο Αλέξανδρος όταν κλείσαμε έξι μήνες, τα υπόλοιπα τα είχαν αναλάβει τα κορίτσια. Μακιγιάζ, πεντικιούρ, μακιούρ και μαλιά ήταν υπό τον έλεγχο των κοριτσιών. Όταν τελείωσαν μαζί μου και κοιτάχτηκα στο καθρέπτη είδα μια άλλη κοπέλα. "Αυτή σίγουρα δεν είμαι εγώ!"έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου. Η δουλειά που είχαν κάνει μαζί μου ήταν φοβερή, το ομολογώ! Χτύπησε η πόρτα. Άνοιξα την πόρτα και ένας υπότης με καφέ μαλιά, πράσινα μάτια και λακάκια στο πρόσωπο εμφανίστηκε μπροστά μου με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και μου είπε "Αυτό το λουλούδι για την ωραιά κυρία με το υπέροχο φόρεμα!"και εγώ με την σειρά μου τον ευχαρήστησα και τον φίλησα. Μου είπε να τον ακολουθήσω και αυτό έκανα ώσπου κάποια στιγμή κουράστηκα από το πολύ περπάτημα και πριν προλάβω να τον ρωτήσω πότε φτάνουμε είπε "Εδώ είμαστε!". Είμασταν έξω από ένα θερινό κινηματογράφο. Μπήκαμε μέσα και δύο καρέκλες βρίσκονταν στο κέντρο με πολλά κεριά αναμένα τριγύρω. Ξαφνικά ξεκινάει κάτι να παίζει. Ήταν το τραγούδι μας. Αμέσως ξεκίνησε ένα βιντεάκι να προβάλεται στο προτζέκτορα. Ήταν φωτογραφίες από την πρώτη μέρα που συναντηθήκαμε μέχρι σήμερα. Όταν τελείωσε η προβολή γύρισα, τον κοίταξα και του είπα "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο τυχερή είμαι που σε έχω! Σε αγαπώ!". Αυτός χαμογέλασε και μου είπε "Το ξέρω ότι είσαι τυχερή που με έχεις μου το έχουν πει όλες οι πρώην μου...το θέμα είναι ότι εσύ δεν ξέρεις πόσο σημαντική είσαι για μένα και πόσο πολύ σε αγαπάω...ααα...και ότι είμαι τυχερός που σε έχω." Τον σκούντηξα και γέλασα. Με κράτησε λίγο αγκαλιά και μου θύμησε ότι πρέπει να πάμε στο μπαράκι να βρούμε τα παιδιά. Στο δρόμο τον ρώτησα για το σίνεμα και μου είπε ότι ήταν του θείου του που πέθανε πέρσι το καλοκαίρι και επειδή η θεία του δεν ήθελε να το λειτουργεί και έτσι το ανέλαβαν οι γονείς του. Αυτό τα εξηγεί όλα! Φτάσαμε στο μπαράκι (το συνηθισμένο) και συναντάμε στη είσοδο την Έλενα με τον Θάνο και την κοπέλα του την Εμμανουέλα. Τους χαιρετήσαμε και τους είπαμε να έρθουν μαζϊ μας. Μπήκαμε λοιπόν μέσα όλοι μαζί και βρήκαμε τα παιδιά. Ο Βύρωνας ήταν στο μπαρ και μίλαγε με τον Δημήτρη. Περιτό να πω πως όταν είδε την Έλενα έπαθε πλάκα. Κεραυνοβόλος έρωτας! Η Έλενα όμως δεν έλεγε να δωθεί. Το πόσα ποτα την κέρασε δεν λέγεται...ακόμα και σε εμάς ήρθε να μιλήσει. Τίποτα τίποτα...τους αφήσαμε μόνους και φύγαμε. Ήμασταν απίστευτα κουρασμένοι που ένα λεπτό να καθόμασταν εκεί θα πέφταμε και οι έξι κάτω σαν τα κοτόπουλα... Το πρωί κατα τις έξι χτύπησε το τηλέφωνο μου. Ήταν η Έλενα...