Anastasia

2

I can't escape this now,
Unless you show me how.

Imagine Dragons, Demons.

Versailles, 20 november 1781

'Arme schat. Je bent niet datgene waar ze naar verlangden, maar je bent niets minder waard voor mij. Een zoon behoort tot de staat - en jij behoort tot mij.'

'Wat denk je van dit halssnoer?' Marie-Antoinette draaide zich naar me om en streek bij wijze van versterking van haar woorden over haar parelketting.

Hoewel de kamer vol zat met gezelschap dat opstond als hare majesteit dat wenste, en veel liever kirde over halssnoeren dan ik, was deze vraag overduidelijk tot mij gericht. Als ik niet oog in oog had gestaan met de hoogzwangere koningin van Frankrijk, had ik gezegd dat als ze niet uitkeek, ze meer op een varken zou lijken waarvan iemand al het vet naar de hals had geschoven.

Ze droeg een Italiaanse jurk met een kraag die zich net iets op het midden van haar hals sloot, en nauw ook. Al haar nekspek werd naar boven geperst. Als het Daphne was geweest, of mijn zusjes Hyssmae en Letya, had ik het zo gezegd.

Maar nu deed ik dat natuurlijk niet.

Ik keek gewoon naar mijn gemanicuurde nagels, en een aantal seconden nadat ze haar vraag stelde, tactvol omhoog. 'Het ziet er elegant uit, hoogheid.'

Marie bekeek zichzelf in de spiegel, wreef met haar handen over haar rijk versierde rokken, en zei: 'Vind je mij hier dik in?'

Marie-Antoinette was een vrouw die zelf genoeg oog had voor mode om te weten dat korsetten niet meer konden wanneer je zwanger was. Maar verder had ze nergens oog voor. Ze zag niet dat ik kotsmisselijk was, gek werd van het effect dat het korset op mijn longen had, en daarbij, deze jurk godslelijk vond.

Ik deed maar alsof ik kon lachen om haar grap. 'Een korset lijkt me geen optie. Straks plet u uw erfgenaam nog!'

Ze glimlachte naar me in de spiegel. 'Nee, ik vertrouw vurig op God dat hij dat in deze laatste dagen niet toe zal staan.'

Toen wendde ze zich meer op de rest van het gezelschap, bestaande uit zes goed geklede dames. 'Kom dames, laten we een potje pokeren!'

'Een uitstekend idee!' jubelde Amélie, verreweg de meest betrokken dame na mij.

Dus we gingen pokeren. Het was een hele klus haar in de stoel te krijgen door haar brede rokken, en er waren twee dienstmeisjes voor nodig. Haar pruik stond lichtelijk scheef na de handeling. Tja, wat wil je ook met zo'n extravagant ding.

Alles, werkelijk álles aan haar was extravagant. Daphne noemde haar Madame Déficit, wat Mevrouw Staatsschuld betekende, en als ik zo rondkeek in de Vrouwengalerij, vond ik dat wel kloppen.

Marie-Antoinette kende de waarde van het geld niet vergeleken met het volk. De meubels waren gemaakt van versteend hout en ingelegd met parelmoer. De vloeren waren van glad marmer, zodat haar schoenen luider tikten wanneer ze een stap zette. De wanden waren gelambriseerd met fleurige roze bloemen, en grote, porseleinen vazen sierden de vensterbanken en bijzettafels.

Na twee potjes, die ik allebei won, verloor ze haar concentratie. 'Je bent me veel te goed, Anastasia! Laten we een wandeling gaan maken door de tuin.'

De dienstmeisjes sprongen overeind haar uit haar stoel te helpen en ik moest me echt inhouden niet te lachen om het komische schouwspel. Marie had een heleboel handen nodig om zich de trap af te laten leiden, en ook ik bood mijn hand aan, maar ze had er bijna teveel om nog behulpzaam te zijn.

We wandelden door de Franse tuin en ik loog dat ik dol was op de manier waarop ze haar haren had opgestoken met de blauwe linten. Zij vertelde me dat ze wenste linten te hebben in de kleur van mijn ogen.