Anastasia

4

I'll be with you, I'll be waiting for you,
On the other side, on the other side.
And the winds that blow they'll guide you home,
Get you through the night, get you through the night.
It will all be right.

Matt Simons, With You.

Parijs, 27 februari 1781

Het sneeuwt hier nog steeds en dat doet me zo aan jou denken. Als het gesmolten is, spelen de kinderen buiten in de plassen, en dan hoeven wij het gras in ieder geval nooit meer te knippen, want ze stampen het zelf wel egaal. Eén keer was hun moeder er ook bij en ze tilde haar rokken tot boven haar enkels om mee te doen. Ik moest aan jou denken toen ik haar zag dansen. Ze was vrij, en daarom prachtig. Jij bent ook prachtig, Anastasia. Dat weet ik, ook al zit je mijlenver weg.

Maar ik zal me richten op het eigenlijke onderwerp van deze brief. Het boek dat je me meegegeven hebt was intrigerend, en ook spannend. De hoofdpersoon leek wel op mij met zijn blondbruine haar.En de belangrijkste bijrol, Ysaud, deed me aan jou denken, hoewel ze rood haar bleek te hebben en een ovaal gezicht. Dat lijkt natuurlijk totaal niet op jou, maar ze had een bepaalde vorm van schoonheid die ik ook in jou herken.

Het boek gaat over een tuinman, fascinerend genoeg. Je zou toch bijna denken dat de schrijver ons verhaal al voorzien had. Zijn naam is Ysoreit, de zoon van Muloc. Je zou het niet zeggen, maar deze tuinman had ambities te trouwen met Ysaud, een, ik citeer, ,, juweel van een meisje."

Toen zij de pokken kreeg en een gezicht vol littekens overhield, kon ze niet meer worden uitgehuwelijkt zag hij de kansen haar mee te nemen naar Italië, het land van rijkdom en voorspoed. Hun leven werd daar zoveel beter, en om die impressie te behouden deed de schrijver er nog vijftig pagina's over voor hij de plottwist gaf. Als hij dat niet had gedaan was ik misschien wel gestopt met lezen. Maar misschien ook niet, want ik moest nog tweehonderdzesendertig pagina's, en ik dacht dat de schrijver dat toch niet vol kon schrijven met zoete verhaaltjes over hun oudste dochter Saphiera of hun pasgeboren zoon Fransiscus.

Al zijn zeventien kinderen stierven door een onontdekte ziekte en de hele wereld was op slag niet meer zo mooi. Dat snap ik natuurlijk wel, maar toch kan ik niet geloven dat ze daadwerkelijk allemaal op dezelfde dag niet meer wakker werden uit hun slaap. Dat had iets onwerkelijks.

Het is onvoorstelbaar hoe zo'n goed huwelijk - want de twee hielden oprecht zielsveel van elkaar, en van hun kinderen, en ze hadden voldoende geld - kapot kon gaan door ziektes. Ik geloof dat de diepe betekenis hiervan ook is dat hoe goed alles ook lijkt, de wereld altijd iets in petto heeft om ons te vernietigen. Niet erg vrolijk, dus.

Toen ik het verhaal toepaste op ons, zag ik iets opmerkelijks. Wij zitten namelijk midden in de ellende die zij doormaakten. Ze moesten al hun kinderen begraven in de achtertuin omdat het kerkhof weigerde graven te delven voor hun zeventien nazaten, en het familiegraf had geen ruimte meer voor al hun lichamen tegelijk. Dat is best wel onzin. Maar goed, ze weigerden ook het graf groter te maken. Ik vond het verdriet dat ze leden zo vreselijk.

Toen ook Ysaud slecht ter been werd, viel ze op een dag van de trap af, en haar hoofd landde op de rand van de wastobbe. Ysoreit kon haar nog wakker krijgen, maar zijn geluk was maar van korte duur. Haar laatste woorden waren ,, Ik hou van je, Ysoreit. Nu zal ik eindelijk onze lieve kinderen weerzien."

Spijtig genoeg waren er geen hoofdstukken meer over haar leven in de hemel, zelfs geen korte passages, want dat had ik graag gezien. Allicht was ze maar de hel gestuurd, maar dat kan ik niet geloven. Ysaud was een juweel van een meisje, en behandelde anderen ook als juwelen. Ze was een goede moeder én een liefdevolle vrouw. God zou zo'n goed persoon nooit naar de hel sturen en ik geloof zelfs dat haar dood een daad van medelijden was, want ze huilde elke nacht in haar slaap - als ze überhaupt al kón slapen.