Anastasia

7

When all of our friends are dead and just a memory
We'll lie side by side it's always been just you and me
For all to see

Bastille, Skulls.

Parijs, 18 oktober 1781.

Mijn familie stond op een verhoging, vlakbij de koning en koningin. Over de wangen van Marie rolden dikke tranen, evenals over de rode wangen van Hyssmae, maar mijn eigen ogen waren al dagen geleden opgedroogd.

De menigte was doodstil. Normaal werd er altijd veel gejuicht bij gebeurtenissen als deze, maar vandaag leek daar een uitzondering op te zijn. Sommigen staarden vuil naar me, en ze spuugden naar me. De mensen die achteraan stonden leken een glimp op te willen vangen van Anastasia Mercier, dat magere skelet met blauwe kringen onder haar ogen. Dat ene meisje dat zo dom was geweest en de koning had verraden.

Een man van rond de dertig jaar stak zijn been uit en ik kon mijn evenwicht niet bewaren. Toen ik op de grond viel, met mijn neus recht in de modder, lachten ze me allemaal uit, alsof het een grap in een toneelstuk was. Ik had me nog nooit zo vernederd gevoeld, en zo vreselijk alleen, alhoewel mijn zijden werden geflankeerd door de mensen van wie ik het meest hield.

De bewaker die al sinds we werden opgehaald met ons meeliep, pakte me bij mijn bovenarm en sleurde me overeind. Een duw in mijn rug was genoeg om te weten dat ik door moest lopen. De wind sneed langs mijn armen, de modder droop van mijn rokken, en het waaide zo hard dat er van mijn kapsel, dat tot mijn sleutelbenen reikte, niets meer over was. Ik gunde het mezelf rond te kijken. We stonden op het marktplein, die doorgaans helemaal vol stond met kraampjes en verkopers, maar die hadden vandaag plaats gemaakt voor een grote guillotine. Het was een grauwe dag, met laag hangende bewolking en de zon liet zich niet zien. Als ik de zon was, zou ik dat ook gedaan hebben.

Mijn blik ontmoette die van Louis, die me al sinds mijn polsen in roestige handboeien werden geslagen aanstaarde. Ik wist zeker dat ik nog nooit zoveel haat had gezien in zijn ogen, die normaal vrolijk en bruin waren. Hij had zijn rechterhand stevig om de stoelleuning geklemd, en in plaats van de hand van met zijn andere hand zijn vrouw gerust te stellen, beet hij op zijn knokkels zonder me uit het oog te verliezen. Marie zelf wreef over haar buik, die zo rond was als een bal. Ik herkende het. Het zat mij soms ook behoorlijk in de weg.

De spreker riep mij naar voren, naar het podium vóór dat van de koning, naast dat waar mijn familie stond en te midden van de toeschouwers. De modder onder mijn blote voeten maakte een zompig geluid toen ik de houten trap op liep en in het midden door mijn knieën zakte.

Ik wilde mijn hoofd niet opheffen om het medelijden, het onmacht en de pijn van mijn moeders gezicht te lezen, of de plichtsgetrouwe, kalme blik van mijn vader. Ik wilde niet zien hoe Hyssmae zich achter mijn moeders rokken verborg, of hoe Letya hand in hand met Helmut naar me stond te kijken.

Waarschijnlijk was ze in verwachting. Ik zou mijn eerste neefje of nichtje nooit in mijn armen kunnen houden. Ik zou nooit weten of het de kattenogen van Letya had, of de donkere van Helmut. Dat het een prachtig kind zou zijn, wist ik wel zeker. Het zou opgroeien met de gedachte aan die domme, dode tante, die de fout in was gegaan door het aan te leggen met een tuinman hoewel ze zoveel beter kon krijgen. Ze kon het béste krijgen, maar heeft dat ingeruild voor haar hoofd. Ik hoorde het mijn zus al zeggen. God zal jou niet zo dom laten zijn als mijn zuster, kleintje. En met die waarschuwing kreeg het een geweldig leven vol leuke mensen en mooie momenten waar hij nog geen idee van had dat het zou gebeuren.

Half Parijs was gekomen om te aanschouwen wat er met mij zou gebeuren, en het kon me niet schelen wat ze dachten, als ik mijn familie maar niet hoefde te zien. Ik zou het niet aankunnen om te zien hoe ze in tranen uit zouden barsten. Of, erger nog, als ze me vol haat aan zouden kijken. Haat omdat ik hun reputatie had verpest, en omdat mijn vader waarschijnlijk meer kansen in de toekomst zou verliezen dan ik gedacht had.