Anastasia

5

All my little plans and schemes,
Lost like some forgotten dream.
Seems like all I really was doing,
Was waiting for you.

Tom Odell, Real Love.

Basel, 6 mei 1781

Ik stond bij een groepje dames, die samen een zeshoek vormden met hun rokken, en ik was de spelbreker. Mijn jurk was wit met maar hele kleine kussentjes bij mijn heupen, heel anders dan hun brede rokken.

Een hoedje met roze linten en strikjes en witte bloemen stond op de rechterkant van mijn hoofd. En ja, voor vandaag, droeg ook ik een pruik. Letya stond erop. Donkerbruin was niet echt mijn kleur, maar het was beter dan de met veren ingelegde blonde pruik die mijn moeder me nog voor had gehouden.

'Hij staat je leuk,' zei ze, een totaal misplaatste opmerking. Ik zag er debiel uit in elke pruik die ik probeerde, dus dit was een geschikte uitweg.

Butlers liepen rond met dienbladen vol glazen wijn, en omdat het feest was mocht ik ook. Alsof mijn vader dacht dat ik anders nooit alcohol dronk.

Mijn oren deden pijn van het geluidsniveau. De één was steeds aan het woord en als de ander iets wilde zeggen, moest ze haar stem verheffen, en meestal ging dat gepaard met de andere dames die zich óók wilden laten horen.

Het was enorm druk, en regelmatig voelde ik een elleboog langs mijn rug schrapen of hoorde ik excuses die naar me gemompeld werden.
Het ontging me echter allemaal.

Het gebabbel over de nieuwste mode, extravagante strikken die als strakke ketting om de hals werden gedragen, wandelstokken met een nieuw design voor monsieur Acillés, de exotische nieuwe bomen voor de koning, een nieuwe manier om deeg te bestuiven met bloem zonder al te veel rommel; ik luisterde niet omdat het me niets kon schelen.

Ik was echter wel aanwezig genoeg om te reageren als iemand mijn naam zei, en wanneer ze lachten lachte ik ook.

Nu schoten ze alweer in de lach, maar aan hun gezichten kon ik zien dat het een walgelijk iets was.

Iemand porde in mijn ribbenkast. 'Wat jij, Anastasia?'

Op dat moment moest ik me uit een berg van gedachtes aan Denis werken, en daarom viel het me extra op dat Denis één van de weinigen was die me bij mijn volledige naam noemde. Als hij het zei, was het alsof alle bloemen uit de grond zouden springen en zouden bloeien als nooit tevoren. Dan was het alsof de mooiste opera ter wereld aan mij werd gewijd. Alsof stro écht tot goud kon worden gesponnen.

Uit de mond van deze vrouw klonk het lelijk, misvormd en als een sopraan met een stem van een kraai.

'Ordinair, en vooral erg onverantwoord.' zei ik daarom, omdat die woorden op bijna alles toegepast konden worden.

'De bruid!' riep toen één van hen, madame Moïze de Angelais. Haar dochter strekte haar nek om de bruid te zien, die in dit geval ook nog eens mijn kleine zusje was.

Twee bruidsmeisjes tilden haar sleep op, die vanaf haar rug begon en was gemaakt van een stof die ik van hieruit al aan wilde kunnen raken, zo zacht zag het er uit.

Letya zag haar gasten en wuifde met haar parelmoerkleurige handschoentjes. Sinds ze met Helmut ging droeg ze altijd handschoentjes, en hoewel ik nieuwsgierig was waarom, ik stelde geen vragen en accepteerde het.

'Lieve kind, behoor jij niet bij je man te zijn om de huwelijksnacht te vieren?' madame Acillés kuste haar op beide wangen.

Al sinds de ceremonie ontliep Letya me. Waarschijnlijk voelde ze zich schuldig, omdat zij Helmut wel haar woord had kunnen geven en ik daar op moest wachten tot iets wat wel een eeuwigheid leek.