Het mooie portret had ik een geweldig plekje gegeven boven mijn bed.
Toen ik thuis kwam vroeg mijn moeder er naar.
Maar ik daalde mijn hoofd naar de grond en duwde het portret nog dichter tegen me aan.
"Iemand, heeft het gemaakt." had ik gezegd.
Je zult nu vast denken hoe ik aan Owens naam kom.
Dat is, uhm, een lang verhaal.
Ik zal het wel even vertellen.
Ik was naar de supermarkt.
Hij ook.
Ik liep naar de thee afdeling.
Hij ook.
Hij kwam iemand tegen.
Ik niet.
De persoon die hij tegen kwam was met nog iemand.
En hij stelde zich voor. Zo kon ik net horen hoe hij heette.
De persoon ging weg.
Hij kwam mijn kant op.
Ik kwam zijn kant op.
Net als gewoonlijk daalde ik mijn hoofd en mijn zwarte haren vielen naar voren.
Ik liep door, maar hij hield me tegen.
Met zijn hand.
Zijn grote waardevolle, zachte hand.
Ik wist dat hij het was.
Ik wist het.
Hij keek me aan.
Hij wou iets zeggen, maar ik liep door.
Ik zal er altijd spijt van krijgen.
Ik had vanaf die dag voorgesteld om nooit meer mijn schouder te wassen.
Maar dat, dat ging erg moeilijk als ik elke dag douch.
JE LEEST
The Note On The Cupcake
Historia Corta•Owen• Ze zat altijd in het cafeetje. Het ene cafeetje om de hoek. Dát was haar plekje. Elke dag om exact zeven uur zat ze er. Ze bestelde een kopje thee met een klontje suiker. Als ze honger had, wat vaak het geval was, nam ze ook een cupcake, een...
