Beklemek ne kadar zor bir işmiş meğer. Yeni yeni anlıyorum..
Ömrümden yıllar geçti; ben hep bekledim, bekledim ve bekledim... Hala bekliyorum. Ne kadar beklersem bekleyeyim biliyorum kavuşamayacağım; mutluluğa, huzura, rahata, güvene.. Yanlış yerde mi bekledim? Yanlış zamanda mı bekledim? Çözemedim.
Kulağıma gelen siren sesleri, boş ve karanlık beynimde dayanılmaz bir acıyla yankılanıyor. Kurtulmak istiyorum, olmuyor. Her yeni gün beni biraz daha geriye götürüyor. İnsanlar mutlu yarınlar için hayal kurarken, ben geçmişimin içinde battıkça batıyorum. Yapabileceğim bir şey yok, çaresizce bekliyorum.
Ama artık yorulduğumu hissediyorum. Her şey, herkes üstüme üstüme geliyor sanki. Geçmişim üzerime çöken karabasan gibi. Ne zaman geçirsem aklımdan; korku, endişe ve gözyaşı... Sanki bir şey olacakta, ben tüm o anları tekrar yaşayacakmışım gibi. Düşünmesi bile ürpertirken içimi bir gün tekrardan başa sarmak akan kanımı donduruyor. Boş ve anlamsız kelimelerle sadece kendimi kandırmaya devam ediyorum. ''Saçmalıyorsun'' ''Sen güçlüsün!'' ''Bir şey olmaz'' ''Sen dayanabilirsin zaten'' ...
Gelen vurmuş, giden vurmuş ben hala birinin gelip elimden tutup kaldırmasını bekliyorum. Kendime gülsem mi, ağlasam mı, acısam mı? Karar veremiyorum. Zaten bu bir şeyi değiştirir mi, sanmıyorum. Bu kadar sefil bir halde hala neyi beklediğime, nasıl beklediğime anlam veremiyorum. Sıkıldım ve tükendim.
Beklemek, imkansızı beklemek... Verdiğim en büyük sınav olsa gerek!..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SOĞUK MÜREKKEP
No FicciónGeçmişe dönüp bakınca hayatınızın her günü aynı şekilde geçip gitmiş olsa bile, duygular değişkendir. Aynı olaylar bir zaman sonra farklı hisler verebilir insana. Yaşarken mutlu olduğunuz anları belki bir gün içiniz acıyarak hatırlarsınız. Kimse ne...
