Secret agent

Hoofdstuk 9

*een week later

Het is een week geleden dat ik in de helikopter zat. Toen we uitgestapt waren zijn we gelijk weg gegaan. We hebben een huisje (zie foto) ergens in een klein dorpje gekocht en zijn daar nu ondergedoken. We hebben tegen onze buren enzo gezegd dat (ik) Emma en (Dustin) Ronald heet. Ook doen we alsof we een stelletje zijn zodat onze identiteit geheim blijft. Het is een gezellige buurt en onze buren zijn erg aardig. Maar het is wel moeilijk om tegen ze te liegen. En om altijd op je hoeden te blijven.

We zitten nu in de woonkamer op de bank. Dan zegt Dustin opeens 'wie en waarom willen ze jou dood hebben'. Ik kijk Dustin aan en herinner me dat ik dat nog niet heb verteld dus ik begin te vertellen want ik vertrouw Dustin wel.

'ik had een vriendje, genaamd Jack. Ik heb het uitgemaakt omdat ik hem niet meer leuk vond. Hij zei dat hij wraak zou nemen maar ik had nooit gedacht dat dit er van zou komen'.

Het enige wat Dustin hierop te zeggen heeft is 'ohhh.... Maar je hebt nu geen vriendje toch'? Ik lach en zeg 'nee ik heb geen vriendje'. Dan vraagt/zegt Dustin:

'ik heb er over na gedacht maar als ik jou was, was ik heel erg bang en verdrietig maar je pakt het heel goed aan. Het lijkt net alsof je elke dag zo iets mee maakt. Hoe komt dat? En ben je niet bang dat je ouders heel erg bezorgt om je zijn?'

Auw... Dat is een pijnlijk onderwerp maar ik vertrouw Dustin dus ik vertel het.

'Het was een gewone dag, ik was 16 jaar. De zon scheen en de vogeltjes floten. Ik wilde heel erg graag naar een film die in de bios draaide. Voor verrassing gingen ik, mijn vader en mijn moeder naar die film. We hadden een kaartje en een grote bak popcorn. We gingen de donkere zaal binnen. Een kwart van de zaal zat vol. Het werd donker en de film begon. Opeens na een half uurtje werd de film gestopt en gingen de lampen weer aan. We wisten niet wat er was gebeurd maar we dachten dat er iets van een technisch probleem was ofzo. Maar opeens kwamen allemaal mannen met bivakmutsen en pistolen de zaal binnen. Iedereen begon te gillen. We moesten allemaal op een rijtje gaan staan. ik stond helemaal achteraan en toen.... Ging er 1 man voor staan en schoot de eerste neer. Dood. Toen de tweede. Dood. Toen de derde. Dood. Toen de vierde. Dood. En zo ging het door. Ik zag hoe eerst, mijn moeder neer werd geschoten...... Dood... Toen kneep mijn vader in mijn hand en het stelde me gerust. Toen was mijn vader aan de beurt. Hij werd neer geschoten....... Dood... Toen waren ze bij mij. De man stond voor me en grijnsde naar me. Maar hij deed niets. Hij liep gewoon weg. Hij liet mij als enige leven en liet me achter bij al die dode lichamen, inclusief die van mijn ouders. Ik stond gewoon te kijken naar hoe ze mijn ouders neerschoten en deed niets... Ik was toen alleen nog over met mijn zus en broer. Een week later is mijn broer dood gevonden in een meer. Ze dachten zelfmoord.
Ik had er voor mijn broer moeten zijn ik had het kunnen voorkomen. Nu zijn alleen ik en mijn zus nog over.'

Daarmee sluit ik mijn verhaal. Er rolt een traan over mijn wang (1). Dan neemt Dustin me in zijn armen en zegt 'het was niet jou schuld'. Na een paar minuten zegt Dustin 'zullen we ergens in een restaurantje iets gaan eten'? Ik kijk hem aan en zeg 'ja graag'.

(Weer een nieuw hoofdstuk)