Fanalata

Hoofdstuk 9

'Hé kijk!' riep Fleur verbaasd, 'een rare glinstering! Wat is dat meneer?' Meneer van der Molen keek naar de aangewezen plek en zag de glinstering ook.
We moeten iets doen! Fluisterde Esmee in Shelbys oor.
We moeten ons geheim bewaren!
Shelby vond dat ook, ook al was het eigenlijk niet hún geheim maar zo voelde het wel voor hen. Snel liepen ze naar meneer van der Molen en zeiden: 'We zagen volgens mij een hert in de bosjes bewegen!'  'Waar dan?' Vroeg meneer van der Molen begerig. 'Daar aan de overkant' wezen Esmee en Shelby enthousiast. Terwijl meneer van der Molen naar de aangewezen plek toeliep fluisterde Shelby in Esmee's oor: 'kon je niet een betere smoes bedenken? Er zijn niet eens herten in dit bos!' Samen moesten ze giechelen. Maar toen werden ze weer serieus. 'Ik neem aan dat jij ook naar het toe wil? Dan moeten we snel zijn, door mijn slappe smoes zijn ze wel even afgeleid!' Snel renden ze naar de glinstering die, nu ze dichterbij waren, eerder leek op een deur gemaakt van water...
Esmee raakte de glinsterende deur aan. Shelby volgde haar voorbeeld.

Op het moment dat ze deur aanraakten, begon alles voor hen te draaien, en het leek wel of ze in de glinstering werden opgenomen. Shelby wilde schreeuwen maar er kwam geen geluid uit haar mond, Esmee wilde blijven staan maar viel om. De rest keek om en zagen waarschijnlijk nog net hun handen verdwijnen in de deur die verdween.

Esmee en Shelby probeerden wanhopig elkaars handen vast te houden, maar ze moesten elkaar loslaten. Waar ze in waren beland was eigenlijk niet uit te leggen, als ze het later zouden moeten uitleggen zouden ze waarschijnlijk zeggen dat het leek alsof ze in een diamantenzee waren terechtgekomen, waar ze continu heen en weer geslingerd werden. Op een gegeven moment stopte het geslinger en kwamen ze in een soort glinsterende tunnel, waar ze elkaar weer snel vastgrepen. Ze zweefde voort in een onbegrijpelijke ruimte.

Maar praten konden ze niet.