Fanalata

Hoofdstuk 10

Auw! Voetengetrappel, een arm in haar gezicht, een duw in de rug zodat ze voorover viel. Strompelend kwam Esmee overeind met Shelby in haar kielzog. 'Waar zijn we?' Esmee en Shelby keken om zich heen, wat ze zagen was een soort vaag landschap dat donkergeel kleurde. 'Een soort woestijn misschien?' opperde Shelby. 'Daar lijkt het wel op ja...' In de verte kwamen zwarte puntjes aanvliegen, maar Shelby en Esmee zagen dat niet omdat ze er met hun rug naartoe stonden. 'Zijn we in een andere wereld!' probeerde Shelby grappig te doen. Maar Esmee ging er serieus op in. 'Dit lijkt niet op een werelds landschap in ieder geval.'

Ze liepen verder, nu hoorden ze ook een zoemend geluid, alsof een hommel voorbijvliegt- alleen dan langer- Esmee en Shelby draaiden zich om naar het geluid en zagen nu de zwarte stipjes. Esmee probeerde wat te zeggen, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Ook Shelby leek wat te willen zeggen, maar het enige wat de meiden hoorden was het gebrom van de stipjes, die nu trouwens steeds groter werden.

Esmee en Shelby stonden daar maar verstijfd te staan, niet wetend wat te doen. Terwijl de vliegende stipjes steeds groter en groter werden. De stipjes waren bij nader inzien niet zwart maar donkerpaars. En het waren geen stipjes maar vreemde voorwerpen die rond waren en met een stoel erin. Het leken wel robots. Shelby begon te rennen weg van die vreemde ballen, en Esmee wilde haar voorbeeld volgen, maar op dat moment werd ze omringd door de vreemde paarse bal, en werd vastgegespt in de stoel. Esmee gilde, en er kwam weer geluid uit haar mond!  Ze wilde in blinde paniek wegrennen, maar opeens had ze ook een gordel om haar heup heen. Het was een soort ronde bal waar ze in zat en overal naar buiten kon kijken. Alleen had alles wel een paarse gloed, door het raam wat paars was. Het leek wel of ze in een paarse voetbal zat. Ook Shelby werd op dat moment gegrepen, Shelby was al verder gerend. De paarse bal sloot zich ook om Shelby heen en werd neergekwakt in de stoel.

'Wat is dit allemaal?' vroeg Shelby hardop angstig denkend dat er nog steeds geen geluid zou komen.. Wonderbaarlijk genoeg kreeg ze antwoord: 'U wordt naar een veilige plek gebracht.Ik wens u een fijne reis.' Shelby was nog niet van de schrik bekomen van die vriendelijke stem of ze hoorde een gil. 'Dat ding praat!' hoorde ze blikkerig. Dat leek de stem van Esmee wel! bedacht Shelby. Shelby keek eens om zich heen en zag Esmee spartelen in de paarse bal. Net zo een als waarin zij zat. Opeens begonnen ze te vliegen en Shelby begon te gillen en te schoppen. In een blikkerige vorm hoorde ze ook gegil. Uit pure paniek schreeuwde Shelby: 'Esmee antwoord als je dit kan horen!' Opeens was het blikkerige gegil afgelopen. 'Shelby?' hoorde ze een weifelende Esmee vragen, 'Ben jij dat?'

'Ja! Ik kan je luid en duidelijk horen!' 'Weet je waar we heen gaan?' Dat wisten Esmee en Shelby  beide niet. Ze zweefden daar maar voort naar een onbekende bestemming...