I'm a killer {Twilight}

011 II Dylan

"Getver, waarom moeten wij onze handen hier aan vies maken?" klaagde Chuck voor de zoveelste keer en herstelde zijn grip op de lijk die hij vast had. Ondertussen concentreerde ik mij op het stuk grond voor mij. Ik stak mijn hand voor me uit en tilde met gemak een kubus van aarde uit de grond. Ik schoof het aarde opzij en zo ontstond er een diepe kuil waar de lijken in zouden moeten gaan.

"Omdat wij ze hier hebben gebracht," beantwoordde ik zijn geklaag en tilde een zelf een lijk op en schoof het in de kuil. Meestal deerden rare of vieze geurtjes vampieren niet, maar dit keer leek het stank van de lijken me te doorboren. Het prikte mijn ingewanden en lieten een naar gevoel achter. 

"Wij? Als ik het goed heb was het jouw krankzinnige zusje die plots niet meer wist hoe ze zich moest gedragen en ons extra werk heeft opgeleverd. Néé, wacht. Ze heeft jou extra werk gegeven om op te ruimen, want ik ga je shit echt niet opruimen, Dylan." Chuck keek nors naar mij. 

"Dat doe je dus wel," zei ik kalm terwijl ik nog wat lijken naar beneden dumpte. Chuck ontplofte haast doordat ik zo kalm reageerde. Zijn gezicht stond op onweer en hij gooide een lijk mijn richting op waardoor ik mijn evenwicht verloor en in de kuil viel. Ik verbeet een grom en klom uit het graf. Ik moest me kalm houden, maar met Chuck is dat best moeilijk. Vanuit mijn ooghoek zag ik iets naderen. In een reflex bukte ik waardoor de levenloze lichaam mij op een haar miste. 

"Néé, ik heb hier niets te doen. Ashley is weg en het is jouw schul-" In een reflex schoot ik in verdediging en verplaatste een afgebroken arm. Ik liet het met behulp van mijn telekinese een klap in Chucks gezicht geven. Ik raasde op hem af en duwde hem ruw tegen een boom aan. Een dierlijke grom verliet mijn mond. 

Chuck trok geamuseerd een van zijn wenkbrauwen op. "Aw, kom op. Heb je een beetje hartpijn omdat ik zojuist háár naam heb genoemd?"

Ik drukte hem nog harder tegen de stam van de boom aan en hoorde hoe Chucks marmeren huid knarste door de druk. Hij gromde ook en duwde me van hem af. 

"Ja, joh. Breek de volgende keer ook gelijk een ledemaat van mij eraf," snauwde Chuck sarcastisch naar mij terwijl hij met zijn schouders bewoog om te kijken of alles er nog wel zat. 

Hij haalde sinds zijn geboorte al het bloed vanonder mijn nagels. Hij grijnsde terwijl ik hem woedend aan keek.Het was belachelijk dat Chuck over Ashley begon, maar hijzelf was ook gebroken door de dood van het meisje die ons was toegewezen om te bewaken. We hebben een belofte gebroken.

Ashley was uniek. Ze was een combinatie van de meest machtige soorten; een heks, een vampier, een verwekker van de dood. 

Je moet heksen niet onderschatten, ze zijn te vergelijken met godinnen waarvan onsterfelijkheid nog ontbrak. 

Ze konden van alles produceren en als ze zich eenmaal met de natuur hadden verbonden, konden de grootste dingen gebeuren. Natuur zal kracht uitlenen aan degenen die het waardig zijn.

Ashley verdiende dat alles, maar nu is ze weg.

Met een zucht sloot ik het graf van de lijken en keerde me om naar Chuck die tegen een boom aan stond te mokken. Hij snoof en keek weg.

"Chuck, de aanbod van vanmorgen staat er nog. Je kan met Valerie en mij mee naar de hoofdstam. De Chief wacht al heel lang op je terugkomst," 

Hij wilde nog iets ertegen in brengen, maar zijn gezicht vertrok toen hij Chief hoorde. 

De Coldwell's waren een speciaal vampiersoort. Een soort die heksen hebben gecreëerd om ons als bondgenoten te hebben in de strijd tegen de gewone vampieren.

We hebben allemaal blauwe oplichtende ogen als we eenmaal zijn veranderd tot vampier. De hele bloedlijn van de Coldwell's zijn iets bovennatuurlijker dan de normale mensen. Ze leven veel langer, maar ze zijn niet onsterfelijk.