Nadat we waren verdwenen uit onze oorspronkelijke heden hingen we in het "midden" de wachtruimte voordat je naar je gewenste dimensie of tijdperk wordt gestuurd. Ik hoorde Edward achter me naar lucht happen en keek gealarmeerd op zich heen. Chuck dolde met hem door hem een paar keer te laten draaien op deze zwaartekrachtloze plek. Edward zelf probeerde zijn gedachte op een rij te zetten en erachter te komen hoe hij hier is beland.
Terwijl Chuck zijn lol had met de Cullen probeerde ik uit te vinden hoe ik in hemelsnaam naar huis moet gaan. Die meid heeft wel voorgoed onze retour-kaartje vernietigd. Peinzend bleef ik daar zitten tot ik voelde dat de resterende secondes opwaren en het tijd is om naar onze gewenste tijdperk te gaan.
Er was een vonk te zien ergens ver weg.
Ik sloot mijn ogen en wachtte op de sluier van licht. Er viel na een paar seconde een licht op ons en we werden weggezogen naar onze volgende bestemming.
Ik snoof de geur op van een bos waar het net had geregend. Ik keek naar de vochtige aarde en naar het dichtbegroeide bos. We stonden precies op de plek waar Ashley en ik elkaar voor het eerst ontmoette.
Achter me hoorde ik Chuck en Edward nog bij komen van het felle licht en de hoofdpijn die het tijdreizen heeft veroorzaakt.
"Oké, één ding is nog steeds hetzelfde na al deze jaren. Tijdreizen sucks. Dyltje, hoe hou jij je brein nog veilig en al in je koppie na deze wrede reis van tijd tot tijd?" klaagde Chuck en hij klopte zijn broek af. Edward keek verwilderd om zich heen en stond direct op, wat geen goed idee was want hij viel weer terug op de grond.
"Neem je tijd om bij te komen, Cullen," zei ik toen ik hem met moeite zag opstaan. Hij knikte en ondersteunde zichzelf door een boom vast te pakken en herstelde zich.
Plots hoorden we geruis in het bos, en zagen twee figuren stoeiend op vampiertempo langs razen. De twee heldere lach van de twee jongens waren duidelijk te herkennen.
Chuck trok Edward achter een boom en ik verschool me in de schaduw van een dikke eik.
Nog heel even en dan komen ze Ashley tegen met haar ouders.
Néé, dat mag niet gebeuren, maar Chuck en mijn oude versie mag onze hedendaagse versie niet ontmoeten.
Ik keek om en zag dat Edward mijn gedachte heeft gehoord en knikte naar me.
Leid ze af en zorg dat ze met de rug naar ons staan zei ik in gedachte en zag Edward loskomen van de boom.
Hij stond binnen nog geen enkele seconde voor de middeleeuwse versie van Chuck en mij.
"Hey, mate. Waar kom jij en je rare kleren vandaan?" zei verleden-Chuck tegen Edward. Grappend stootte verleden Chuck zijn elleboog tegen mijn verleden versie. Mijn versie van toen keek hem verveeld aan en dat is precies wat ik nu doe als ik Chuck in de deuk zie liggen tegen de boomstam.
Edwards gezicht vertrok een beetje toen ik zag dat mijn verleden versie opmerkte dat hij niet menselijk was.
"Ik moet jullie iets ergs mededelen over de Familie Amarantha," zei hij plots. Ik zag mijn eigen toen-versie zich helemaal aanspannen. Ik herinner me deze scene, kwam het ineens in me op. Mijn ogen vergrootte zich.
Alles wat Edward nu doet herinner ik me weer.
Edward gebaar naar zichzelf en ik bleef weer aandachtig luisteren.
"Zoals jullie wel hebben gemerkt heb ben ik een vampier net als jullie, maar ik heb iets ergs gezien verderop. Mijn gave is in de toekomst kijken en ik zie dat er ver in het noorden een ongeluk is gebeurd met ene Ashlynn Anastacia Amarantha." Edward loog zo en dan over een paar details, zoals in de toekomst kijken, ongeluk. De rest kan je wel raden.
Ik zie nu ook dat de nekharen van Chuck van vroeger ook omhoog stond.
"Wat is er gebeurd?" vroeg Chuck ineens. Verleden-Dylan zei niets en staarde alleen maar naar Edward. In mijn verleden heb ik pas op deze dag gehoord over onze opdracht: Ashlynn Amarantha. Ik wist niet eens hoe ze eruit zag omdat Edward in de weg stond.
"Ze zijn meegenomen door de Volturi," zei Edward dramatisch maar wel geloofwaardig. Beide versies van de Coldwells versteende in hun positie. Verleden-mij greep Edward bij zijn schouders en keek hem dreigend in de ogen. Gehaast zag je zijn pupillen klein beetje van plaats bewegen toen hij strak in Edwards ogen keek. Hij zocht naar enig teken van liegen, maar Edward hield zijn gezicht in de plooi.
Maar mijn vroegere ik bleef zo lang naar Edward staren dat ik me zorgen begon te maken. Wat als hij erachter kwam dat hij loog en alsnog Ashley ging redden, we kunnen niet opnieuw terug deze tijd in. We hebben een schema ingesteld in de Time Turner en zonder de Time Turner kunnen we er geen veranderingen in brengen. Ik hoopte vurig dat ik in Edwards worden zijn trappen.
Uiteindelijk liet mijn oude versie Edward los en ademde diep in.
"Waar?" stootte verleden-Dylan uit. Verleden-Chuck hield Edward nog steeds in de gaten op de achtergrond achter verleden-Dylan.
High Road een paar kilometer van de eerste herbergier, dacht ik hardop.
"Op High Road een paar kilometer van de eerste herbergier vandaan. Gewoon doorlopen en dan vind je ze wel," zei Edward foutloos. Toen hij de verleden versies zag twijfelen gooide hij zijn handen in de lucht.
"Waarom staan jullie daar nog? Ga snel! Ze is stervende." En bij het laatste hoorde je dat Edward iets van verdriet doorliet. Het laatste zin liet hij zo erg realistisch klinken dat de verleden versies gelijk weggingen. Ik zuchtte opgelucht en kwam tevoorschijn.
"Goed gedaan," zei ik, maar Edward keek niet naar mij. Hij speurde de omgeving achter mij af. Ik keek ook achter me.
"Dylan, waar is Chuck?" vroeg hij. Mijn ogen vergrootten zich en ik keek opnieuw om me heen.
"Oh nee," fluisterde ik. "Chuck gaat nu naar Ashley toe. Hij gaat met haar praten."
JE LEEST
I'm a killer {Twilight}
Fanfiction[Vervolg op I am different] "When we were children, We learned to fight. Fight the monsters, Under our bed. But how do you fight, How do you fight, The monsters in your head. How do you fight, The monster you are." - J. Y. Ashley heeft zichzelf als...
