I'm a killer {Twilight}

012 II Jacob

Sam blafte enkele commando's naar zijn pack terwijl ik gespannen in de verte tuurde. Allemaal volgden de nieuwkomers hun bevelen op netjes op. Mijn ene mondhoek krulde omhoog bij het zien van de jonge wolven.

De nieuwelingen die zich bij de pack hebben gevoegd waren zenuwachtig. Mijn oren vingen op hoe de poten van de jonkies over het aarde schraapte. Angstig waren ze niet, maar de adrenaline-rush in je lichaam kon ik nog helder terughalen vanuit mijn herinnering. 

We stonden gereed en wachten enkel op de Cullens. Sam wist dat dit belangrijk was omdat mijn zielsverwant hierin verstrikt is geraakt en in levensgevaar is, maar ook omdat de stad in gevaar was door de nieuwgeborene. Het duurde dus niet lang voor Sam om een beslissing maken. Hij weet waaraan hij meedoet.

Gespannen stond ik daar in mijn mensen gedaante te ijsberen. Twee blauwe ogen analyseerde mijn bewegingen en een lichte grom trok mijn aandacht. 

Leah stuurde me een licht geërgerde blik toe omdat ze er niet van hield als iemand aan het ijsberen was voor haar neus. Haar gezicht verzachte plots en haar ogen sloegen neer. Voordat ze naar beneden keek ving ik een glimp op van medelijden. Ik negeerde haar en verbeet de neiging om te zeggen dat ze gewoon niet naar me moest kijken.

Ze waren gewoon allemaal bezorgd.

Sam liep naar me toe nadat hij de roedel had uitgelegd wat de plan was. Hij keek om zich heen en snoof. 

"Jacob, waar blijven de Cullens?" vroeg Sam aan mij. Aan zijn stem te horen was hij het wachten wel een beetje beu. Ik stopte met ijsberen en zoog lucht door mijn tanden naar binnen. 

"Ze komen er zo aan. Hebben ook de jongste uit je roedel alles goed begrepen?" Sam knikte. Ik knikte terug en liet mijn ogen langs de groep glijden van Sam. Ze zouden alles op alles moeten zetten en zich goed moeten focussen op deze taak. Sommige van hen die nieuw zijn onder ons hebben nooit een vampier gezien. 

Deze vampier is anders dan die Newborn's die Victoria heeft gerekruteerd. Het is een gevaarlijke die zelfs sterker is dan een gewone Newborn, daarbij heeft het ook nog een sterke gave.

Mijn oren vingen ver weg iets op en ik keek om. Al gauw zag ik de Cullen groep in zicht. Edward was er eerst omdat hij de snelste was, gevolgd door Bella en daarna de rest. Hij bleef ruim 5 meter van ons staan. Ik hoorde achter me hoe de jonkies begonnen te grommen en gereed stonden. Sam commandeerde dat ze zich rustig moeten houden en dat er nog geen gevaar is.

"Jacob, de plannen gaan veranderen. Er is iets wat we je moeten vertellen," zei Edward vlot zonder een enkel teken van hijgen na het snelle rennen. Er verscheen een frons op mijn voorhoofd.

"Gaat het over Renesmee?"

"Soort van." De Coldwell vampieren waren er ondertussen ook al gearriveerd. Alleen het meisje van de Coldwells en Esme ontbrak aan de groep "Het gaat over de vampier..."

"...die wij zo gaan doden, Edward," maakte ik zijn zin af. Aan zijn gezicht zag ik dat hij er niet mee eens was. Ongelovig keek ik hem aan en snoof. "Je gaat me toch niet vertellen dat je medelijden krijgt voor de vampier die Renesmee de coma in heeft gebracht?"

"Nee, Jacob luister..." Boos keek ik weg en ik voelde de drang om zelf die vampier op te zoeken en het allemaal met het monster uit te vechten. Ik voelde een koele hand op mijn schouder en tilde mijn hoofd op. Haar topaas gekleurde ogen keken recht in de mijne. 

"Jacob, luister naar wat Edward te zeggen heeft, alsjeblieft," klonk de heldere stem van Bella. Ik gooide nog een snelle blik naar Edward voordat ik weer naar Bella keek. Haar porseleinen huid schitterde in de strepen zonlicht die op haar huid viel. Al was de situatie erg chaotisch, mijn gedrag helpt ons ook niet echt op het moment. Ik besloot te luisteren en knikte naar Bella als teken dat ik zal luisteren.