I'm a killer {Twilight}

24 II Chuck

Woedde laaide in me op.

Edward Cullen.

Die egoïstische poëtische sukkel.

Hoe heeft hij het voor elkaar gekregen hier ineens te komen. Ashlyna mag hem niet eens zien, ze kent hem niet eens in deze tijd! Wie denkt hij wel niet dat hij is?

"Ashlyna, ik heb een verrassing voor je," zei hij met een glimlach. Ashlyna keek hem dolblij aan en glimlachte zo breed dat haar wangen bij haar jukbeenderen opbolde en er een rode blos op kwam. Het potje aan haar hanger werd goudkleurig.

"Ik ook." Ze haalde een doodnormale paardenbloem vanachter haar rug vandaan. Het was er een die al uitgebloeid was en op het punt stond te kunnen worden weggeblazen. Ze drukte het haast in zijn gezicht, maar hij bleef glimlachen als een idioot. Hoe kwam Edward trouwens aan die idiote kleren? Als ik me goed herinner heb ik hem niet de smerige kleren gegeven van een staljongen.

"Maak een wens," fluisterde Ashlyna en keek toen hoe Edward zijn ogen sloot en toen blies. Ashlyna giechelde toen alle pluisjes wegwaren en keek Edward liefdevol aan. Oké, hier moet een einde aankomen. Hé, Cullen blijf uit haar buurt en hou je hoofd erbij.

Geen reactie.

Je weet dondersgoed dat je Chuck de almachtige niet mag negeren!

Hij gaf geen ene kik.

Nouja, zeg. Dikke negeersessie. Ik pak je wel terug, Cullen.

Edward leek me helemaal niet te horen en op dit moment kwamen de twee steeds dichter en dichter naar elkaar toe. Het vloeistof in het potje kleurde puur roze.

Oh god, oh god.

Toen stopte hij ineens en glimlachte zijn typische Edward-grijns en ging rechtop staan. Hij keek de teleurgestelde Ashlyna aan en stak een vinger op, als teken van wachten. Hij liep snel door een deur naar buiten en Ashlyna stond dromerig voor zich uit te kijken. Het begon te regenen Edward was nog steeds niet terug.

Pffft, die gladjanus.

Ashlyna begon het koud te krijgen in haar simpele dunne werkuniform en wreef over haar armen. Ik kon het niet laten en liep naar binnen. Ashlyna keek verbaasd op toen ze me zag en glimlachte weer. Ik gaf haar mijn jasje en knikte als teken van toestemming.

In dit leven was ze een dienstmeisje omdat ze een wees was en niemand haar adopteerde. Na haar 12e ging ze werken voor de familie Taleswood als dienstmeisje. Ze keek bezorgd naar de deur waar Edward door was gelopen en zuchtte.

"Laat hem maar, je kan je ondertussen met mij vermaken." Ze knikte, maar keek nog steeds bezorgd.

"Waarom geeft hij je een verrassing?"

"Gisteren heb ik hem een stuk zoete taart gegeven en hij is me erg dankbaar daarvoor."

"Aha, gisteren dus. Wat denk je dat hij voor je heeft gehaald?"

"Ik zou het niet w-" Er klonk een harde donderslag en we hoorden paarden tekeer gaan. De lucht werd al gauw donker en boze wolken doemde op. Na de tweede donderslag volgde een harde schreeuw. Ashlyna aarzelde geen enkel moment en rende de hoek om. Het regen sloeg op haar blote hals als ijzeren naalden, maar dat maakte haar niets uit. Ze stopte niet tot ze eindelijk zag waarvan de schreeuw kwam. Ik volgde haar nauw en zag hoe ze versteende en gechoqueerd naar de scene voor zich keek. Het was Edward die daar onbewogen op de grond lag. Naast zijn lichaam stond een rijwagen en de paarden ervan waren zo geschrokken van de storm dat ze los waren gekomen van de beugel en nu steigerden. Ashlyna stormde zich op Edward af en werd geraakt nog voor ik haar kon wegtrekken. Huilend stak ze haar niet verwondde hand uit naar Edward die op de grond lag.