I'm a killer {Twilight}

014 II Edward

"Alice is menselijk?" vroeg Bella vol ongeloof, voordat Bella een stap naar Alice kon zetten werd ze al opzij geduwd door Rosalie. Haar blonde krullen vielen als een sluier over haar rug toen ze neerknielde naast Alice. Carlisle schoof opzij om Rosalie erbij te laten.

"Ik geloof het niet," haar stem trilde en haar ogen schoten analyserend over haar lichaam, op tekenen van verandering. Alice's begon langzaam een levendige tint op haar huid te krijgen, haar gezichtsvorm iets ronder en zachter. 

Rosalie greep Alice's bebloede hand taste naar haar pols. Van binnen voelde ik de medelijden omhoog stijgen terwijl ik Rosalie zo van slag zag. We wisten allemaal hoe graag Rosalie weer mens wilde zijn, en hoe ze daarom boos is geworden op Bella toen ze een vampier besloot te worden. Ze heeft altijd al gehoopt op een kans om weer een mens te zijn. Alice is het levende bewijs dat eens kans op menselijkheid mogelijk is. 

Gechoqueerd zat Rosalie naar Alice te kijken. Ik wenkte Emmett die voor Jasper stond en gebaarde dat hij Rosalie moest helpen, want we zijn nog steeds in gevaar. Ze verzette zich eerst, maar liet Alice' hand al gauw los voordat ze met Emmett meeliep, die haar iets toefluisterde. Carlisle sloeg zijn jas om Alice heen en beantwoordde Bella's vraag: "Ja, Alice is menselijk en haar lichaam functioneert weer normaal."

"Maar hoe?" vroeg Rosalie die nog half in de shock was door het nieuws die we allen te horen kregen.

Zelfs een paar wolven keken vragend naar Carlisle. Met een diepe frons op zijn voorhoofd schudde hij zijn hoofd. Hij wist het ook niet, wij ook niet.

Iedereen zweeg en staarde allemaal naar Alice die in Carlisle's jas gewikkeld lag. Zelfs Jasper was ondertussen al gekalmeerd. Al werd hij wel nog steeds vast gehouden door de Coldwell's.

"Ashley," zei ik plotseling. "Alice is niet de eerste bij wie ze dit heeft gedaan. Ze heeft Carlisle's hart weer laten kloppen voor een paar seconden." Ze leken allemaal een beetje te schrikken van mijn plotselinge reactie na de lange stilte. De puzzelstukjes vielen op hun plaats. Carlisle zweeg en verzonk in zijn gedachte. Hij dacht weer aan de ene keer toen hij Ashley's wond verzorgde en dat Ashley hem wegduwde en zo'n effect creëerde.

Ik voelde de spanning opbouwen nadat ik de naam liet vallen en zag dat de wolven ongemakkelijk heen en weer liepen. Ze wisten dat als een vampier nu al zoiets kon doen bij een andere oudere vampier erg krachtig moet zijn.

Een paar hartslagen bij de wolven stegen en ik hoorde een paar afkeurende grommen. Ze waren nerveus en sommigen wilden zich terug trekken. Hier hadden ze niet opgerekend. Als dit al een vampier kon inmaken, wat zouden er met de wolven gebeuren?

Jacob met zijn roedel; Seth en Leah bleven rustig staan en overlegde met elkaar doormiddel van hun mentale communicatie. Sam gromde zijn roedel iets toe waardoor ze zich wat in bedwang hielden en hun zenuwen minder liet zien. Iedereen was nerveus hier.

"En of het mogelijk is," zei Chuck zonder een spoor van sarcasme. Zijn gezicht leek nog bleker dan ooit en zijn blauwe ogen straalde angst uit. Dylan leek ook verbaasd om dit te horen.

Chuck ontdooide eindelijk uit zijn vriesstand en keek de groep rond.

"Het is mijn schuld," zei hij uiteindelijk en voor we het konden stoppen gooide Dylan Chuck met een enorme onzichtbare kracht naar boven en spieste hem aan een tak. Mijn tenen krulde haast op bij het beeld. De lichaam van de Coldwell's zijn anders dan die van ons. Ze hebben ander soort weefsel dat sneller heelt terwijl die van ons onverwoestbaar is.

Chuck liet een beverige grom horen en je kon duidelijk horen dat hij moeite had met ademen en pijn had. Zijn reactie liet de wolven naar achteren deinzen. Wantrouwig werd er gegromd naar Dylan. Zijn onverwachtse reactie deed ze schrikken en zo te zien vonden ze dat niet prettig.