Aşk ve Engeller

11. Bölüm -Yanılgı-

....

        Dans bittiğinde ikimizde gülüyorduk. Onun benden etkilendiğini gözlerimin ta içine bakışından anlayabiliyordum.Onunla birlikteyken çok huzurlu hissediyordum.Saat 02.30 olmuştu,esnedim.

-Uykun geldi galiba.

-Sanırım evet

dedim gözlerimi ovuşturup , uykulu bir şekilde sırıtarak.

-Eve mi gidelim , yoksa burda mı kalalım?

-Burda kalırsak ya şey ne bilim biri görebilir , meslek hayatını tehlikeye atma.Bence beni bir otele bırak.

-Elif saçmalama otel falan yok.Ama burda kalma fikri hakkında doğru söylüyorsun , her an dispatch bizi bulabilir hahahah.

kahkaha attım.

-Beni otele bırakmak konusunda seni ikna edemeyeceğimi anladım.O zaman eve go go go !

yattan inerken Minho elimi tutup inmeme yardım etti.Arabaya doğru ilerledik.

Yol boyunca radyodan müzik dinledik.Bu anla çok güzel anlardı.Ve biliyorum ki birgün bitecekti.Kalbim birden acıdı ve ağlamaklı oldum.Hayır bitmemeliydi , dayanamazdım ben buna.Birden kötü oldum , bu düşünceler bile beni mahvetmeye yetmişti.Minho yüzümün ifadesinden bir şeyler anlamış olacak ki arabayı sağa çekti.

-Elif ne oldu sana? İyi misin?

-İyiyim.

dedim kısık bir sesle.

-Hayır iyi değilsin sen.

-Ben sadece ... sadece ...

ağlamaya başladım.Minho başımı alıp göğsüne yatırdı.Eliyle saçımı okşadı.

-Ben sadece bu güzel günler biteceği için çok üzülüyorum.Anlatamayacağım kadar çok canım yanıyo.

Bir süre ikimizde sustuk.Bu sessizlik beni daha fazla yordu ve dayanamayıp içimdeki şeyi söylemeye karar verdim.

-Seni kaybetmekten korkuyorum.

O an iç sesim ''naptın seeeen!'' diye bağırsada iş işten geçmişti.Pişman değildim.Bilmeliydi , ona aşıktım ve o da benden etkilenmişti , bundan emindim.

Minho elleriyle yüzümü avuçları arasına aldı.Gözlerini gözlerime sabitledi.Yine çok yakındık.İç sesim fesatlaşıyordu ve ben yine heyecandan ölecek gibi oluyordum.

Minho'nun nefesini dudaklarımda hissediyordum.Öpme pozisyonundaydı.Gözlerimi kapatttım.Dudaklarımı ona teslim edecekken bir şey oldu...

Minho birden kendini geri çekti.

İnanamamıştım ve tahmin edeceğiniz üzere deli gibi utanmıştım.Elimle yüzümü kapattım.Minho hiçbir şey demedi.Arabayı hızlıca sürdü.Ben ise utancımdan ölecektim.Yol boyunca öylece sustuk.Eve geldiğimizde ben direk odama çıktım ve bavulumu toplamaya başladım.Burada daha fazla kalamazdım.Saat her ne kadar geç olursa olsun bir otele gitmem lazımdı.Bavulla birlikte aşağı indim.Minho aşağıda oturuyordu.Düşünceli ve mutsuz bir görünümü vardı.Beni merdivende bavulla görünce ayağa kalktı, şaşırmıştı.

-Nereye gidiyorsun bu saatte?

-Daha fazla kalamam cidden sana çok rahatsızlık verdim çok üzgünüm artık gitme zamanı.

Merdivenlerden indim.Minho ayaktaydı ve bana bakıyordu.Yüzünde hüzünlü bir ifade vardı.Bir süre ona baktım ve gözlerimden bir damla yaş geldi.Hemen önüme bakıp yoluma devam ettim.Minho kal dememişti.Yanılmıştım.Benden hoşlandığı fikri bütün benliğimi sarmışken şu an uğradığım şokla altüst olmuştum.

Bu çok büyük bir yanılgıydı.