Işıklar eksik, gökyüzü çıplak ve yıldızdan yoksun diye geçirdi içinden, her türlü sıfata başkaldırmış ve yorgundu. Kimsesizliğin de bir sıfat olacağını düşünüp yalnızım bile diyemiyordu. Üstelik hayalleri, geleceği perişan ve yarımdı. Sayıklar gibi; "Bu günü dünün de gizli kalmış bir avuç insan acısıyla selâmladım yeni günü. Her yarım kalışını tek sebebe bağlamış, acısını boğazındaki düğümde taşıyan küçücük çocukların, hasreti kalbine nakışlamış çocukların umutlarından öpmek istedim. Cesaret edemedim. Ömrümce neden diye başlayan her sorudan korktum. Aklımda her zaman bu sahtekarlığa girer mi sorusu... Akıl almaz bir doluluk ve sonsuz bir boşluk duygusu büyük yangınların kıvılcımları. Yangın... " kalemi düştü elinden. İçinde duyduğu korku mu öfke mi bilemiyordu. Perdesini aralamaya belki cesareti yetmedi, belki de tanık olacağı yeni kavgaya tahammülü yoktu. Hızlı nefes aldığını hissedince göğsünde bir sancı hissetti. Kapının sesiyle irkilip içinden o anın geldiğini geçirdi. Önce yastığın altındaki mendile yöneldi. Cesaretini toplayıp bunun fayda sağlamayacağı fikrine kapılıp sakin adımlarla darağacına gider gibi koridoru geçip kapıyı açtı.
