Merry go round (One Direction) (Nederlands) ON HOLD

part 1

Dit is het eerste hoofdstuk van 'Merry go Round'.

ik zou graag reacties willen om te weten welke celeb jullie er in zouden zien.

Wordt het Justin Bieber, Niall Horan, Liam Payne, Louis Tomlinson, Harry Styles of Zayn Malik? 

ook tips/opmerkingen worden héel erg op prijs gesteld.

xoxo, Dimphy

---

‘Don’t get me wrong, you know you’re right, don’t be so cold, we could be fire..’ even sloot ze haar blauwe ogen, haar bruine haar als een sluier voor haar gezicht. ‘tomorrow we’ll go, let’s start tonight, you know what its all about, i could take you out…’

Amy’s stem kabbelde door haar verder stille kamer, terwijl de muziek uit haar Ipod haar oren in stroomde, het geluid van het getrommel van haar vingers op haar bureau niet meer te horen nu de wereld buiten gesloten werd en ze alleen de stem van Justin Bieber nog kon horen. 'i could take you home, i can take you ho-o-ome, where you wanna go?'

Het wiskunde huiswerk dat ze eigenlijk had moeten maken lag vergeten op haar bureau terwijl ze opging in de muziek. De consequenties; kwade leraren, opnieuw een bezoek aan de rector, en uiteindelijk het resultaat; boze ouders.

Het schoot kort door haar hoofd en Amy haar blauwe ogen schoten open, het gedimde licht in haar kamer reflecterend in haar ogen terwijl ze haar haar achter haar oor streek. Haar ogen gleden naar haar rechter arm, terwijl ze met haar linker hand voorzichtig de rauwe huid aanraakte die werd ontsierd door een rijtje sneetjes.

Langzaam liet ze de lucht tussen haar tanden door ontsnappen, een sissend geluid dat de pijn die ze voelde beaamde. Ze wist zelf ook wel dat het geen oplossing was, dat het alles alleen maar erger maakte. Maar wat moest ze anders? Haar hele leven was ze al anders geweest. Ze was een einzelgänger, zonder vrienden, zonder vertrouwen..

Kwaad om haar eigen gedachten trok ze de ipod oortjes uit haar oren, en schoof haar boeken aan de kant, waardoor ze met een doffe klap van haar bureau op de grond vallen. Ze knijpt haar ogen stijf dicht, de plotselinge klap in de stilte van de kamer bijna onecht. De tranen prikten achter haar ogen terwijl ze haar ellebogen op het bureau zet en haar hoofd in haar handen legt.

enkele seconden zit ze zo, het doffe geluid van de muziek in de ipod nog van op de grond te horen in de stilte. Dan schuift ze haar stoel achteruit, en opent de lade van het bureau. Even rommelt ze erin, en dan vindt ze wat ze zocht. Goed verborgen, achterin haar lade. Amy trekt het scherpe, glimmende mesje uit de lade, en kijkt er even naar, hoe het glinstert in het gedimde avond licht.

dan staat ze op en gaat voor haar wastafel staan. Met haar ogen strak op haar spiegelbeeld gericht, zet ze vakkundig het mesje op haar arm, en met haar tanden op een geklemd kijkt ze toe hoe de sneeën  opnieuw open barsten, en er keer op keer bloed opwelt uit haar arm.

 --------

‘Amy..’ het klinkt als een hopeloos zieke man die zijn laatste adem uit blaast, maar het is toch echt meneer van Zant, haar wiskunde leraar. ‘je weet hoe het werkt.’ Amy knikte, en licht blozend pakt ze haar spullen weer in in haar tas en loopt het lokaal uit, opweg naar de conrector.

Ergens was het erger om de teleurstelling in de stem van meneer van Zant te horen, dan wanneer hij gewoon kwaad werd en tegen haar schreeuwde.  Gelukkig was het stil op de gang aangezien de lessen bezig waren, waardoor ze zonder iemand tegen te komen bij de conrector aan kwam.

Zachtjes klopte ze op de deur van meneer Bliek, en voor ze tijd had om iets te bedenken klonk zijn strenge stem al door de dichte deur heen. ‘Binnen!’ Amy zuchtte diep, al haar moed bij elkaar rapend, en stapte het kantoor toen binnen.

De kil ingerichte kamer had niks wat er op wees dat hier een mens met gevoelens werkte. Twee harde, zwarte plastic stoelen stonden voor het donkere houten bureau, waarachter een kalende man met een brilletje zat.  ‘Oh Amy, wat is er?’ het was duidelijk een slecht teken dat hij haar naam kende, aangezien er minstens 1500 leerlingen op de school zaten.

ze sloot geruisloos de deur achter zich en liep sloffend, ongeïnteresseerd naar het bureau, waar ze haar tas rustig naast zich zette en zichzelf op éen van de oncomfortabele, zwarte stoelen liet zakken. Nog altijd zonder iets te zeggen griste ze het papier uit haar tas, waar op stond dat ze eruit gestuurd was, en schoof het voor haar uit over het bureau.

Meneer Bliek wierp er éen blik op en schudde toen zuchtend zijn hoofd. ‘Oh Amy, wat moeten we nou toch met jou?’ nog altijd in stilte haalde ze haar schouders op, wachtend op het gesprek dat ze al zo vaak had gehad met de conrector. ‘Elke week, nee, elke dag zelfs, zie ik je hier omdat je er uit gestuurd bent..’ zijn diepe stem werd wat luider, duidelijk ontevreden of misschien zelfs wel boos.

‘je spijbelt, maakt geen huiswerk.. je gymlessen heb je dit jaar in totaal twee keer bijgewoond..’ hij stond op, torende uit boven amy, die haar hoofd schudde waardoor haar steile, bruine haar haar ogen verborg waar de tranen alweer in stonden.

‘Amy Bestevaer, dit is écht je laatste kans!’ zijn stem was nu duidelijk verheven, en zijn ogen boorden in de hare, maar in het kwade van zijn ogen stond ook nog medeleven te lezen. Ietwat zachter ging hij verder. ‘Ik zal contact met je ouders zoeken, ze op de hoogte brengen van je gedrag, en als er niets verbetert..’ hij schudde zijn hoofd. ‘Dan zal je toch echt geschorst worden, Amy..’

Amy slikte, en stond toen op. Ze slingerde haar tas over haar schouder en knikte toen naar meneer Bliek. Snel liep ze het kantoor uit, de tranen nog altijd prikkend achter haar ogen. Op het moment dat ze de deur achter zich dicht deed, misschien met een iets hardere klap dan haar bedoeling was geweest, klonk de bel door de gangen, en uit alle lokalen kwamen leerlingen gestroomd, vrolijk kletsend over wat ze allemaal hadden beleefd.

Snel draaide Amy zich om, en met haar ogen op de grond gericht begon ze, zo snel als het toeliet, door de stroom leerlingen heen te lopen, in de richting van de wc. Maar het was al te laat.

‘Hee, daar hebben we onze beste vriendin!’ klonk het sarcastisch. ‘Oh ja, joepie!’ klonk een andere stem snerend. ‘Miss piggy, wacht effe op ons!’ de stemmen herkende ze zonder na te hoeven denken, en zonder op of om te kijken versnelde Amy haar pas tot een drafje, haar weg door de gang vervolgend terwijl ze enkele brugklassers opzij duwde. Ze schoot de wc in, en liet zich hijgend op de toiletbril ploffen nadat ze de deur had vergrendeld. Even bleef ze zo zitten, zichzelf een moment gunnend om op adem te komen.

Langzaam strekte ze haar hand en opende haar tas. Haar lunchtrommel kwam tevoorschijn, en nadat ze die geopend had at ze haar boterhammen in stilte, terwijl haar ogen de grijze wc-deur over schoten, kijkend naar alle boodschappen die erop stonden gekrabbeld. Een normale school dag voor Amy Bestevaer.