Merry go round (One Direction) (Nederlands) ON HOLD

part 12

SORRY SORRY SORRY dat ik jullie verlaten had. ik heb t verschrikkelijk druk.. ik ga proberen weer een beetje in het verhaal te komen en te updaten..

comment&vote pleaaase. 

follow me on twitter: @cupcakeNOUISx

ik hoop dat het niet zon shit hoofdstuk is als dat ik het vind.

-------------

het felle licht rukte aan haar ogen, en amy probeerde ze verwoed open te krijgen. ze was op een onbekende plek, dat wist ze zeker, want geen van de geuren of geluiden kwamen haar bekend voor.

angst vloog door haar lichaam toen ze zich dat besefte. haar ogen vlogen open, en even was ze verblind door het licht dat erin scheen. toen ze eindelijk weer wat kon zien ontdekte Amy een saaie, witte ziekenhuis kamer. verschillende piepende apparaten stonden rond haar bed opgesteld, en een infuus druppelde langzaam vloeistof in haar arm.

een wit laken bedekte de littekens, maar toen ze het voorzichtig optilde, zag ze verband rond de sneden op haar armen. wie had dat gedaan? en waarom was ze in het ziekenhuis? De vragen lieten haar opnieuw duizelen, en haar hoofd viel weer terug op het kussen, net toen de deur met een zacht gepiep opende.

Liams bruine ogen stonden flets, de wallen eronder het eerste verschijnsel van zijn vermoeidheid. hij sloot de deur, en draaide zich toen weer om naar Amy. zodra hij haar ogen terug zag kijken naar de zijne, verscheen er een glimlach op zijn lippen, en zonder woorden te uiten liep hij naar haar zijde, en plofte op de stoel naast het bed.

'How are you feeling, love?' zei hij, zachtjes, terwijl hij voorzichtig zijn hand op de hare legde, hun vingers verstrengelend. Amy keek even naar hun handen, de zijne zo groot, de hare zo klein en kwetsbaar. dan richt ze zich terug op hem. 'As if a group of teenage girls mangled me.' mompelde ze toen, wat een grijns op Liams gezicht deed uitbreken.

'so you remember what happened?' grinnikte hij, terwijl zijn ogen triest stonden. Amy knikte. even was het stil tussen hen in, maar toen nam Liam het woord weer. 'ok..so you remember our talk on the bus too?' zijn stem was zacht, serieus. Amy slikte, en frummelde aan de lakens die haar pijnlijke lichaam bedekten.

uiteindelijk knikte ze, en keek ze weer op naar Liam, die nog altijd naar haar staarde. 'i know we havent really gotten to know eachother properly, Amy, but you have to know we all care about you, us boys, and i know your band does too. they wouldnt be the same without you. our tour wouldnt be the same without you..' [Ik weet dat we elkaar nog niet echt hebben leren kennen, Amy, maar je moet weten dat we allemaal om je geven, wij jongens, en natuurlijk je eigen band ook. ze zouden niet dezelfde zijn zonder je, deze hele tour zou niet het zelfde zijn zonder jou. ]

Amy knikte week, en wendde haar ogen af van Liam, terug naar het witte laken. de emoties in zijn ogen lieten haar hoofd tollen. 'Im serious amy.. please know we really want you here.. the fans are just.. crazy.. but they have to get used to you guys being here.. it'll all work out, i promise, i just.. there will be more security with you, with the girls, and i .. we will protect you too, i promise. i just.. i dont want you to leave..' [Ik ben serieus Amy, weet alsjeblieft dat we je allemaal hier willen hebben, onze fans.. ze zijn gewoon een beetje gek, ze moeten gewoon even wennen aan het feit dat de Singing Sisters er nu bij horen. Het komt allemaal goed, ik beloof het. ik zal.. er zal meer beveiliging zijn, voor jou, en voor de andere meiden, en ook ik.. wij zullen je beschermen, we zijn er allemaal voor jullie. ik wil.. ik wil gewoon niet dat je weggaat..]

Ze keek op, en zag de tranen in Liams ogen staan. hij slikte. 'Can i please hug you?' voeg hij, zijn stem zacht, niet meer dan een fluistering, gebroken. 'ye.. yeah..' mompelde ze zacht, terwijl ze zich onhandig omhoog hees tot ze rechtop zat in het bed. het duurde geen seconde voor Liam zich voor overboog en zijn armen voorzichig rond haar middel sloeg, zijn neus begraven in haar lange haar. 'I am the only one that has seen the scars amy, your secret's safe with me, please just.. try to stop.. talk to me if it gets to hard.. please just try.. for me, for us, for yourself..'

Amy liet de adem los die ze in had gehouden, de angst voor de aanraking verdwijnend met zijn zachte, serieuze woorden. ze liet zichzelf ontspannen, en liet haar eigen armen rond zijn nek glijden terwijl ze op haar beurt haar neus in zijn nek begroef, zijn geur haar neus indrijvend en alles overnemend.

"Thank you so much, Liam." fluisterde ze, terwijl ze voelde hoe er tranen over haar wangen biggelden. ze bleven een tijd zo zitten, hun armen om elkaar heen terwijl Amy zachtjes snikte, door de pijn, door de vernedering, de angst, maar vooral, door het begrip dat ze eindelijk had gekregen, en door iemand waarvan ze het nooit in een miljoen jaar had verwacht.

Uiteindelijk trokken ze zich los uit de omhelzing, en Amy lag terug op het bed, haar hoofd verborgen in het kussen, terwijl haar ademhaling een rustig ritme aannam, en haar ogen dicht vielen. uitgeput zakte ze terug in een diepe slaap, voor het eerst in tijden zonder nachtmerries, terwijl Liam naast het bed bleef zitten.

---

het gemompel van de groep in haar kamer liet haar weer wakker worden, en haar ogen knipperden even tegen het felle, onnatuurlijke licht voor ze uiteindelijk helemaal openden. even bleef ze in stilte liggen, de omgeving in zich opnemend, een nauwelijks merkbaar glimlachje op haar lippen spelend.

de meiden van de singing sisters zaten allemaal rond haar bed. Ze waren stiller dan normaal, hun ogen droevig terwijl ze zachtjes praatten.

het was op dat moment dat Amy besefte dat Liam wel eens gelijk kon hebben. de meiden gaven om haar, anders zouden ze hier nu niet zitten, toch?

maar ergens bleef het knagende gevoel sluimeren dat ze niet goed genoeg was. het gevolg van de jarenlange pesterijen zou nog lang in haar hoofd blijven spoken, wat er ook tegen in gebracht zou worden, ze zou zelf altijd blijven geloven dat ze het niet verdiende.

ze kuchte toen ze merkte dat haar keel verschrikkelijk droog was, en dat zorgde ervoor dat de anderen door hadden dat ze wakker was.

meteen was de stilte in de kamer voorbij, aangezien Amber snel opstond om drinken te pakken en de anderen honderden vragen naar haar vuurden.

ietwat verdwaasd bleef amy stil, geschrokken van het plotselinge lawaai. toen Amber haar het water gaf knikte ze dankbaar en nam gulzig enkele slokken.

Caidence stond op en hief haar handen boven haar hoofd. 'KAN IEDEREEN FF STIL ZIJN?!' bulderde ze toen.

de stilte vloog over de groep, terwijl ze haar afwachtend aankeken. Caidence  richtte zich tot Amy. 'voel je je weer wat beter?' vroeg ze simpelweg.

amy glimlachte, dankbaar voor de simpele vraag die ze zo kon beantwoorden zonder dat de rest er door heen kwebbelde. ' jup ' zei ze, terwijl ze zich rechtop in het bed zette.

Caidence grijnsde 'das ons teken meiden!'

zonder te aarzelen wierpen alle 5 meiden zich rond Amy in een groepsknuffel. 'doe dat nooit meer, Amy Bestevaer, we waren dood ongerust! ' riep amber uit terwijl ze grijnzend een tik op amys hoofd gaf.

en zo bevond amy zich voor de 2e keer die dag in een knuffel, en om eerlijk te zijn voelde dat wel heel goed..