Merry go round (One Direction) (Nederlands) ON HOLD

part 7

en gelijk part 7 er al achteraan,

hopelijk vinden jullie het leuk.

Vote/comment/fan?

xoxo, Dimphy <3

----------------------------------------

De wekker blèrde haar wakker, en het duurde even voor ze de kracht had gevonden om haar arm uit te steken en hem uit te zetten. Heel even bleef ze liggen, het ochtendzonnetje op haar gezicht schijnend.

Langzaam trok ze de ipod uit haar oren, waar nog steeds muziek uitgalmde. Haar arm kostte wat moeite om los te komen van het dekbed, het aangekoekte bloed bleef eraan plakken.

Toen haar gedachten weer geordend waren, kroop ze haar bed uit, haar arm beschermend rond haar beurse maag geklemd. De weg naar de douche liep ze voorover gebogen, haar warrige haar voor haar ogen. Gelukkig kende ze de weg met haar ogen dicht net zo goed.

De pijn schoot door haar lichaam terwijl de warme stralen Amy’s gewonde gestalte opwarmden. De stoom in de cabine zorgde ervoor dat ze niks meer kon zien, behalve de blauwe plekken die op haar buik verschenen, en het roze water dat vanaf haar gewonde arm afstroomde.

Opnieuw vervloekte ze zichzelf, haar leven, en de jongens die haar leven tot deze hel maakten.

Ze kleedde zich aan, in een strakke skinnyjeans, met een loszittend t-shirt erover, waardoor de stof niet tegen haar beurse lichaam kwam. De wondjes op haar arm waren gelukkig dicht, waardoor ze ze met een laag make-up makkelijk weer kon verbergen.

Het was stil in haar huis, maar beneden op de tafel lag een briefje.

‘Je koffer staat bij de deur. Veel plezier, en tot over 2 maanden.’

Verder stond er niks op. Amy haalde, in gedachten verzonken, haar schouders op. De manier waarop haar ouders haar behandelden was haar al bekend, en het interesseerde haar niks meer.

Ze schoof haar ontbijtbord aan de kant zonder haar boterham aan te raken, en pakte haar koffer. Op haar tanden bijtend om de pijn te vergeten, liep ze het huis uit, de deur met een klap achter haar dicht vallend.

Even keek ze nog achterom, de trekken van het huis in zich opnemend. Dag huis, dag kamer, dag leven. Dan draait ze zich vastbesloten om, en met haar koffer achter zich aan rollend gaat ze op weg naar het huis van Mary, éen van de singing sisters.

Daar aangekomen was de rest van de groep er al, met glimmende pretoogjes en volle koffers. Het duurde niet lang voor de tourbus er was, gelukkig, want het zou niet lang meer hebben geduurd voor Amy volledig ingestort was.

De meiden renden de bus in, terwijl Amy bleef staan, haar ogen het gevaarte opnemend. De bus was enorm, rood, en met de hoofden van One Direction erop, die haar lachend aankeken. Way to be subtle. Zo konden ze natuurlijk nooit rustig uitstappen, de fans zouden ze van verre herkennen.

Langzaam klom ze de treden op die haar toegang verschaften tot de bus. Binnen was het een gegil van jewelste. ‘VAN MIJ!’ gilde Amber boven de rest uit, terwijl ze haar koffer op het hoogste stapelbed gooide. aan de andere kant deed Elisa hetzelfde met haar koffer.

Onder Amber had Mary zich een bed toegeëigend, en ze zat rustig haar koffer uit te pakken, haar rood geverfde, korte haar tot een perfecte coupe gestyled die doormiddel van veel te veel haarlak wel bleef zitten.

Amy bleef staan, terwijl Caidence en Laura aan het ruziën waren over wie waar zou slapen. Uiteindelijk besloot Caidence het bed onder Mary te nemen, waardoor Laura onder Elisa terecht kwam, en Amy daaronder haar bed zou hebben.

De meiden waren zo druk met giechelen, en kletsen, dat ze Amy’s teneer geslagen, sombere stemming niet doorhadden.

Uiteindelijk was iedereen gesetteld, en na de afscheidsroepen naar hun ouders vertrok de bus. Terwijl ze de eerste paar honderd kilometer reden, verkenden ze de bus. Al snel hadden Laura en Amber zich een plek op de bank toegeëigend waar ze met de wii zaten te spelen.