Trust the instinct. (Dutch)

Lahey!!!

Liam's p.o.v
"Bedank je broer maar. Zonder hem had Liam het waarschijnlijk niet overleefd." Zegt Deaton tegen Brooke. Ze knikt. Ik had, in tegenstelling tot de rest, net als Seth haar ogen zien gloeien. En nu doen ze dat niet meer. Maar ik weet vrijwel zeker dat ze zich net pas bij de groep hebben gevoegd.  Hij zal het haar wel verteld hebben.

Ik wordt in Stiles jeep gezet. Samen met Stiles, Brooke, Seth en Lydia. Brooke en Seth houden zich rustig onderweg. Alhoewel het er dik in zit dat zodra we hun afzetten, dat ze de deur afsluiten en meteen met elkaar het bed in duiken. Niet dat daar iets mis mee is of zo. Net als we bij het huis van Seth komen, belt Scott Stiles.
Als Stiles na nog geen 20 seconden weer ophangt, is het even stil. "Jongens, wijziging in het plan. We gaan nu naar Scott toe." Zegt hij. En meteen rijden we weg.

Seth's p.o.v
Brooke is moe. Ze rust haar hoofd op mijn schouder. Ik ben net zo goed uitgeput. Maar ze heeft het moeilijk nu. Ze realiseert zicht niet dat ze niemand heeft vermoord. Ze heeft andere levens gered. Ik wrijf troostend met mijn hand over haar been.

Enkele minuten later zijn we bij Scott. Stiles en Lydia springen uit de auto en maken ruimte voor ons. Ik heb inmiddels alweer mijn kracht terug, maar Liam niet. Brooke en ik helpen Liam uit de auto en het huis in. We zetten hem neer op een stoel en gaan zelf om de tafel staan. Ik realiseer me dat alle anderen er al zijn. En er is nog één plek open. Iemand anders komt vanuit de gang de kamer in gelopen.

Brooke's p.o.v
Iemand komt de kamer in gelopen. Eerst valt er schaduw over zijn gezicht. En dan herken ik het gezicht. "Isaac Lahey?!?" Zeg ik. Hij kijkt meteen op. "Brooke?!?" Hij komt op me af gestormd en slaat zijn armen om me heen. Ik lach en doe dan hetzelfde terug. "Hé! Hallo? Mijn vriendin!" Zegt Seth. Isaac laat snel los. "Dat is lang geleden." Zeg ik. "Dat is het zeker, en ik ben je nog steeds onwijs dankbaar." Zegt hij opgelucht. "Kom op, ik sta zo iets echt niet toe. Ik ben blij dat ik je geholpen heb." Zeg ik. "Waarom ken jij iedereen al?" Vraagt Liam aan mij. Ik lach. Gelukkig geeft Isaac antwoord. "Ik ben vroeger mishandelt door mijn vader, en Brooke heeft me een keer geholpen." Zegt Isaac. Ik knik.
Seth slaat een arm om mijn schouder. "Relax dude." Lach ik. "Ja ja. Ik wil gewoon wat onschuldig lichamelijk contact hebben met MIJN vriendin." Zegt hij met een nep glimlach. Isaac moet er om lachen.

"Waarom ben je hier?" Vraagt Scott aan Isaac. "Eigenlijk kwam ik alleen om met meneer Argent te praten, over iets wat Allison al heel lang geleden heeft ontdekt, maar nooit heeft gedeeld. Nu Brooke zich bij de groep heeft gevormd, heb ik bevestiging." Zegt Isaac. "Wat dan?" Vraagt Kira. "De geschiedenis is zich aan het herhalen." Zegt Isaac dramatisch. Iedereen moet lachen, behalve ik. Ik ben -tot nu toe- de enige die er de ernst van in ziet.

Stiles' p.o.v
Als ik Brooke niet zie lachen, houd ik snel op. "Wat is er?" Vraag ik aan haar. "Als het zich allemaal herhaalt, dan komen alle rampen die er toen zijn geweest dus nu weer terug." Zegt Brooke. Snel houden alle anderen op met lachen, wetend dat er toen een hoop onheil is geweest. Onder anderen oorlog tussen de vampieren en alle andere bovennatuurlijke wezens in een bepaalde pact. Onder wie weerwolven, een banshee, kitsune, enzovoorts.

"Maar dan..." Stottert Seth. "Ja. Dat zou betekenen dat we oorlog zouden moeten voeten tegen mijn stief familie." Zegt Brooke. Seth slaat zijn armen troostend om haar heen. Alhoewel Brooke zeker is geschrokken, toont ze geen verdere emotie. "Het is toch maar je stief familie." Zegt Derek. "Het is de familie die er WEL voor mij geweest is. In tegenstelling tot BEPAALDE anderen!" Valt Brooke boos uit. Derek zet geschrokken een stap achteruit en heeft meteen spijt van zijn opmerking.
Seth slaat zijn armen weer om haar heen, en wiegt haar zachtjes heen en weer. "Het komt wel goed. De geschiedenis is de geschiedenis en nu is nu. Alles kan nog over boord gegooid worden." Zegt Malia. "Ja, het belangrijkste is dat jij de goede band met de broer houdt, zodat er niets op die manier kan gebeuren. En dat wij ons kalm houden, wat andersom ook zo is." Zegt Kira. "En dat hun ook ingelicht worden. Anders heeft het geen zin." Zeg ik. Scott knikt.
"Misschien dat er op dat moment juist een paar van ons mee moeten. Anders komt het misschien ook over dat alleen Brooke er iets om geeft dat de band tussen haar vrienden en haar familie blijft bestaan. Dus misschien dat Stiles, Scott en Kira ook mee kunnen voor het belang." Zegt Liam. Iedereen overweegt het even en knikt dan. "Scott, Stiles, Kira, Liam, Brooke en ik." Zegt Seth.

Iedereen gaat akkoord. "Misschien dat we een paar van de anderen ook mee moeten laten gaan. Anders lijkt het net alsof het alleen om onze roedel gaat." Zegt Malia. "Brett en Parrish." Zegt Scott. Ook hier gaat iedereen mee akkoord. "Isaac, zou jij Brett willen inlichten? Lydia, Parrish?" Vraagt Scott aan hun. Ze knikken. "Morgen." Zegt Brooke.

Seth's p.o.v
Brooke en ik lopen het laatste stukje naar huis. Het was klaarlichte dag, en nu Brooke een weerwolf is, kan ze ook door het daglicht heen lopen.
"Hoe voelt dat nu? De zon op de blote huid die nog nooit zon heeft gezien?" Vraag ik aan Brooke. "Warm." Zegt ze kortaf.
Ik heb met een hand de hare vast en mijn andere hand zit in mijn broekzak met mijn telefoon en sleutels. Moe ben ik zeker, en Brooke ook nog steeds. Zodra we bij ons thuis komen ploffen Brooke en ik ook meteen samen op de bank neer.  Ik ga liggen en trek Brooke voor me tegen me aan. Ik sla mijn arm om haar heen en sluit mijn ogen even. Dan pakt Brooke ineens mijn hand vast en trekt aan mijn arm. Ze laat haar vingers over mijn pols glijden. "Het is genezen, maar nog steeds vies." Zegt ze. Vervolgens staat ze op, pakt een doek uit een van de keuken kastjes, maakt hem nat en komt weer terug. Eerst knielt ze neer en rolt mijn broekspijpen op. "Brooke je hoeft het echt niet..." Probeer ik, maar ze onderbreekt me. "Jawel, het is mijn schuld dat je dit überhaupt hebt moeten doen, dus dan is dit het minste wat ik kan doen." Zegt ze. Ze dept met de doek over mijn enkels, en het zwarte spul verdwijnt meteen. Vervolgens pakt ze mijn pols vast en wrijft ze voorzichtig een voor een schoon.
Ze legt de doek weg en loopt vervolgens de trap op. "Wat ga je doen?" Vraag ik. "Liggen." Zegt ze. Ik ren achter haar aan de trap op, trek mijn shirt uit en gooi het over de stoel in de hoek van de kamer. Brooke heeft een shirt aan waaraan aan de achterkant kleine stukjes open zijn aan en een kort broekje. Ik denk er niet eens aan om een andere broek aan te trekken, gooi mijn schoenen uit, en plof naast haar neer op het bed.
Als ze haar rug naar me toe draait, zie ik dat haar wonden nog niet geheeld zijn. Op haar rug zit een diepe snee. "Waarom heb je me niet verteld dat je gewond bent?" Vraag ik aan haar. "Omdat ik dacht dat het tegen deze zijn al wel geheeld zou zijn." Zegt ze. "Doet het pijn?" Vraag ik, terwijl ik haar shirt aan de achterkant optil en voorzichtig mijn hand over haar rug, die alleen nog door de achterkant van een BH wordt bedekt, laat glijden.  "Weet je hoe wij het in het begin leerden te activeren?" Vraag ik. Ze draait haar hoofd naar mij toe en knikt van niet. "Met  meer pijn." Zeg ik. Ze draait haar hoofd terug. "Moet ik het activeren?" Vraag ik voorzichtig. Ze zucht. "Doe maar."