Trust the instinct. (Dutch)

Het verhaal van Seth

Seth's p.o.v
Ik zit tegenover Brooke op het twee persoons bed. Hoe moest ik beginnen? Ja, ik weet wel iets.
"Ik ben weerwolf geborene. Mijn vader was een weerwolf. In de vierde klas van de basis school, dus groep zes, heb ik bij Scott en Stiles in de klas gezeten. Het jaar erna ben ik van huis weggelopen, en heb ik een plek voor mezelf gezocht. Dat is wanneer ik jou heb ontmoet. Een half jaar geleden, ben ik terug gekomen. Toen ik hier was, was de eerste die ik tegen kwam Kira. Ze was aan het zoeken naar telefoonbereik. Toen zei ik tegen haar dat ik ook geen bereik had. Even later, op school, werden Scott en Kira door een of ander monster aangevallen. Ik heb hun leven toen gered. Toen ik weer terug naar huis ging, ben ik aangevallen door mannen in pakken die leken op poppen. Als het al mannen waren. Om de een of andere reden hebben ze me niet vermoord. Maar ik heb wel vermoord. Onder wie mijn ouders...." Zeg ik. Ze pakt mijn hand vast.

Brooke's p.o.v
Ik wist dat het hem pijn deed. Maar om hem te kunnen helpen moest ik het weten. Ik wrijf met mijn andere hand over zijn schouder. "Ik wist niet wat ik deed. Echt niet. Nadat Scott en de anderen de dread doctors hadden verlagen, met veel tegenslagen, wist ik dat ze me niet zouden vertrouwen. Waarom wel? Ik ben het bos weer ingetrokken. Toen ik op een nacht Kira gewond in het bos vond. Haar wonden wouden niet helen. Scott had al veel van haar pijn genomen, maar kon niet veel meer doen. Ik heb Kira toen veel pijn nog weg genomen, tot ze weer kon helen, ben ik weg gegaan.
Sinds dien vertrouwen de meerderheid van de anderen me weer. Ik voelde me steeds zwakker. Tot nu, nu ik niet meer kan transformeren. Ik ben nog steeds een wolf. Maar niet meer zo sterk." Legt hij uit. "Maar betekent dat dat je op een bepaald moment geen wolf meer bent?" Vraag ik hem. Als hij dat niet meer is, is het misschien beter dat ik weg ga. "Nee, want er is een punt waarop de tijden keren. En ik sterker zal zijn." Zegt Seth. "Geld dat ook voor mij?" Vraag ik. "Zal ik ook zwakker en sterker worden?" "Dat weet ik niet Brooke." Zegt hij.

Ik kus zijn wang. "T komt goed. Dat beloof ik." Zeg ik.

Scott's p.o.v
Na school besluit ik om meteen naar Derek te gaan. "DEREK!!!" Schreeuw ik. "IK WEET DAT JE ME KUNT HOREN!" Roep ik. En dan verschijnt hij achter me. Ik schrik me kapot. Ook Liam is er. "Malia heeft ons ingelicht." Zegt hij snel tegen mij. "Waarover?" Vraagt Derek.
We lopen naar de tafel doe. "Je weet het wel." Zeg ik tegen hem. "Waarom zeg je het niet tegen haar."
"Ik heb geen idee waar je het over hebt." Zegt Derek. "ZE IS JE DOCHTER!" Schreeuwt Liam. Ik leg mijn hand op zijn schouder. "NEE DAT IS ZE NIET!" Schreeuwt Derek terug. "Dat is ze wel. En je wouw eigenlijk het kind en de moeder, maar dat kon niet." Zeg ik. "En hoe ben je daar zo zeker van?" Derek. "Ze lijkt niet op haar vader of broers, en heeft jou haarkleur. Niet die van haar vader of moeder. De jouwe." Zeg ik. "En ze lijkt veel op je." Zegt Liam. "En wat zou dat moeten betekenen?" Vraagt Derek aan hem. "Nou.... Uhm..... Ze lijkt veel op je qua karakter." Zegt Liam snel. Derek geeft hem een niet begrijpende blik. "Waarom zei je het niet gewoon tegen haar?" Vraag ik. "Wat, wilde je een star wars scene? I'm your father.... Googiiiiigooooogiiii." Zegt Derek. "Googiii?" Vraagt Liam. "Het geluid van dat masker waar die gast in zit." Zegt Derek geïrriteerd.
"Je moet het haar zeggen. Zelf." Zeg ik. "En als ik dat niet wil." Merkt Derek op. "Dan heb je pech. Ze heeft recht op de waarheid." Zeg ik. "Hij heeft gelijk." Zegt Liam.

Liam's p.o.v
Ik schrik van Dereks volgende zet. Een stoel vliegt door de kamer. "Liam, misschien dat je beter kunt gaan." Zegt Scott. Ik kijk Scott even raar aan, maar besluit dan toch zijn raad op te volgen.

Ik verlaat het gebouw, en besluit om naar Seth te gaan. Niet omdat ik graag bij hem wou zijn, maar omdat ik wou weten of Brooke het wel al wist.
Ik ren het stuk. Eenmaal in het bos, versnel ik. Maar op een gegeven moment word ik aan de kant gebeukt. Ik knal tegen een boom aan. Als ik op kijk, staan drie gedaantes over me heen gebogen. Twee mannen en een vrouw. Ik lig op de grond. Een van de mannen trekt me omhoog. "Is hij het?" Vraagt hij aan de andere man. "Ken je Seth Anson? Beter bekend als Theo Raeken." Vraagt de vrouw. Ik weet niet wat ik moet antwoorden. "Hij kent hem. Anders had hij al geantwoord." Merkt de vrouw op. Ik slik. Voor ik het weet word ik heel hard met mijn hoofd tegen de boom aan gesmeten. Ik voel pijn als mijn lichaam in elkaar op de grond zakt. Mijn ogen gloeien heel even in hun felle gele kleur. Dan voel ik dat ik word opgetild. Vervolgens, verlies ik het bewustzijn.

Parrish p.o.v
Ik werd wakker met Lydia naast me. Snel stap ik haar bed uit en trek mijn uniform weer aan. Lydia slaapt nog, en dat is misschien maar beter ook. Ze ligt op haar buik, dus trek ik de deken over haar ontblote rug heen.
Vervolgens maak ik dat ik op het politie bureau kom.
De sheriff zit daar achter zijn bureau. "En waar ben jij de hele nacht geweest?" Vraagt hij aan mij. Ik besluit zo eerlijk mogelijk te zijn. "Ik ben bij Lydia geweest. Ze was erg van slag, dus heb ik haar gerust gesteld." Zeg ik. "Ze hebben me verteld dat je een goeie jongen bent Parrish." Zegt hij. Ik glimlach en loop dan door naar mijn eigen bureau.

Enkele minuten later verschijnt Lydia in de deuropening. "Wat doe jij hier?" Vraag ik haar. "Je bent deze vergeten." Zegt ze, en ze haalt mijn telefoon uit haar tas. "Dankje." Zeg ik, terwijl ik de telefoon uit haar hand pak. "Graag...gedaan." Zegt ze twijfelend. "Zeg, mijn dienst zit er op, heb je zin in koffie?" Vraag ik aan Lydia. "Graag." Zegt ze, en we lopen samen naar buiten.