Trust the instinct. (Dutch)

Beet

Seth's p.o.v
Ik plof naast haar neer op de bank, en ze kruipt tegen me aan. Normaal deden we dat ook, maar als vrienden. Meestal omdat ze het koud had. Nu was het anders.
Ze rust haar hoofd op mijn schouder. De televisie staat aan, en er is een of andere Dracula film op. "Ugh ik kan hier echt niet naar kijken." Zegt Brooke. Ik sla mijn arm op haar heen en zap door de zenders heen. Uiteindelijk kom ik uit op Mission Impossible. "Goed?" "Prima." Zegt ze. Ik grijns.

Lydia's p.o.v
Ik liep door mijn huis heen. Ik zweer dat ik beneden iets heb horen vallen. Ik loop rustig en zo stil mogelijk de trap af, de honkbal knuppel die Stiles hier een keer vergeten is in handen.
"Hallo?" Fluister ik. Wetend dat als er een inbreker was, die niet zou antwoorden. Ik leg mijn hand op de deurklink. Ik tril. Heel erg. Ik pak de knuppel steviger vast. Niet wetend water zou gaan komen.
Ik loop de kamer in, en zie een zwarte gedaante in de keuken ergens over heen gebogen staan. "Mam?" De gedaante kijkt op. Dit is mijn moeder niet. Ik kende deze persoon niet. Hij snelt de kamer en het huis uit.
Ik ren naar de keuken toe. En als ik zie wat het is, gil ik het uit. "MAM!!!!" Schreeuw ik. Ze is dood. Geen vampier. Dood. Brooke's soort had mijn moeder vermoord. Ik bel Kira, en vertel haar dat ze met spoed moest komen.
Ik schreeuw. Snel pak ik een doek en probeer het bloed van mijn moeder's lichaam af te vegen.

Malia's p.o.v
Ik ren met Kira mee naar het huis van Lydia. Ze heeft mij niet gebeld, maar ik hoorde haar schreeuwen. Ook Stiles rent achter ons aan, maar Kira en ik zijn snel. We moeten soms stoppen om Stiles bij te laten rennen.
Stiles opent de deur van Lydia's huis, en treft een huilende Lydia. Hij vliegt op haar af en slaat zijn armen om haar heen. Ik voel een steek van jaloezie, maar realiseer me dat ze het nodig heeft.

Kira en ik lopen de keuken in, en zien het lichaam liggen. "Lydia we moeten de politie inlichten." Zegt Kira. "Al gedaan, Parrish is onderweg." Zegt Stiles. En niet veel later word er op de deur geklopt.

Parrish neemt Lydia van Stiles over. Vervolgens neemt hij een kijkje op het lichaam van de moeder van Lydia. "Het spijt me Lydia." Zegt hij. Hij slaat zijn armen om haar heen.

Parrish's p.o.v
Ik sla mijn armen om Lydia heen. Niet alleen om haar gerust te stellen, maar ook om haar af te leiden. Ze was een banshee, maar moest ze nu perse altijd de lichamen vinden.

Ik licht snel andere mensen in. Lydia was oud genoeg om op zichzelf te wonen. Dus ze kon in het huis blijven wonen als ze dat wou. Al snel komt er versterking. Ze nemen het lichaam mee. Als iedereen weer weg is, blijven Stiles, Malia, Kira, Lydia en ik over. Lydia zit zielloos op de trap voor zich uit te staren.
"Jullie kunnen beter gaan." Zeg ik tegen de anderen. "Wat denk jij dan dat je kunt doen?" Vraagt Stiles aan mij. "Vertrouw me nu maar." Zeg ik.
Als de anderen weg zijn, pak ik Lydia's hand vast. "Het komt wel goed." Zeg ik.

Seth's p.o.v.
Ik trek Brooke dichter naar me toe. Ze veegt haar haren naar de zijkant, zodat haar nek bloot komt te liggen. Ik kus haar ontblote nek. Op een gegeven moment voel ik een oneffenheid. Iets wat ze door de plek nooit zelf had kunnen zien. "Wat heb je achter in je nek?" Vraag ik aan haar. "Twee moedervlekken denk ik." Zegt ze. Maar dit waren geen moedervlekken. Dit waren littekens. Littekens van een beet. Twee vampier tanden stonden gemarkeerd in haar nek.

"Ik ben zo terug." Zeg ik. Ik ren naar onze kamer en bel Scott. "Je hebt gelijk. Ze is gebeten. Iemand heeft haar gebeten. Ze is dus menselijk geweest." Zeg ik. "Ik praat morgen met Derek." Zegt hij. Ik hang de telefoon op.

Dan snel ik weer naar beneden, en ga door met waar ik mee bezig was. Ik voelde me lichtelijk schuldig naar Brooke. Ik ga voor haar op de grond zitten in plaats van naast haar op de bank. Ze zet de televisie uit. Ik kus haar hand, en ze laat zich naar me van de bank af op de grond glijden. Ik pak haar hand vast.

"Wat doe je?" Vraagt ze als ik opsta. Ik trek haar omhoog en ze loopt achter me aan naar boven. Ik loop naar een andere kamer toe. Een kamer waar Brooke waarschijnlijk nog nooit is geweest. Dit was de kamer van mijn ouders geweest. Ik doe de deur open. "Waarom ben ik hier nog nooit eerder geweest?" Vraagt Brooke. "Omdat hier een groot onbeschermd raam zat. En nu heb ik grote dikke gordijnen opgehangen." Zeg ik. Ik knip het lichtknopje aan, en er is een flits van licht. Heel even bedekt ze haar ogen, en dan kijkt ze de kamer rond. Ik sluit de dikke gordijnen.
Ik heb de kamer sinds ik mijn ouders heb vermoord een stuk opgeknapt. Twee zwarte en twee witte muren. Zwarte gordijnen, om het licht tegen te houden.  Het bed met het lichte hout en het donkere dekbedovertrek. Donker houten kastjes. Foto lijstjes, maar die zijn grotendeels nog leeg. Brooke veegt met haar vingers over de lijstjes. "Je mag ze opvullen als je wilt." Zeg ik. "Waarmee?" "Met die foto's die je onder het bed bewaart." Zeg ik. Ze lijkt even niets te willen reageren. Ik loop naar haar toe en sla een arm om haar heen. Maar ze duikt weg, en springt op het bed.
"Dus we gaan het zo spelen." Zeg ik. Ik spring achter haar aan en duw haar armen tegen het matras. Ik ga over haar heen zitten, zodat ze niet meer weg kan. "Ik ben dan misschien geen weerwolf meer, maar ik ben nog net zo sterk." Merk ik op. "Ik wil het nog steeds weten." Zegt Brooke. "Wat?" Vraag ik. Maar ik wist precies dat ze het had over het feit dat ik een weerwolf was. Ik weet ook wat er met mezelf aan de hand is. Ik ben mijn krachten niet kwijt. Ze worden alleen nu zwakker, om dadelijk weer sterker te worden. Ik ben nog steeds een weerwolf. Ik kan er alleen nu niet meer in veranderen. Ik had een speciale gave. Ik kon in een volledige weerwolf veranderen. "Dat je geen weerwolf meer bent." Zegt Brooke. Ik laat haar gaan zodat ze kan zitten. "Het is een lang verhaal." Begin ik.