Σώσε την ψυχή μου

Κεφάλαιο 7.

4 Ιουνίου 1973

Με χτύπησε σήμερα. Σήκωσε χέρι πάνω μου και ο πόνος είναι έντονος και βασανιστικός. Ήταν μεθυσμένος αλλά αυτό δεν μπορεί να τον δικαιολογήσει. Άρχισε να πίνει από πολύ νωρίς. Στην προσπάθειά μου να τον σταματήσω να ανοίξει ένα ακόμα μπουκάλι, έχασε τον έλεγχο και η παλάμη του έφτασε στο μάγουλό μου αφήνοντας ένα βαθύ σημάδι. Έχω καρκίνο, τα σημάδια στο δέρμα μου μένουν και αργούν να φύγουν. Είναι δύσκολο να επουλωθούν και πονάνε πολύ περισσότερο, από ότι στην πραγματικότητα.

Τράβηξα το πρόσωπό μου φωτογραφία. Ίσως όταν την δει να καταλάβει τι έκανε και να σταματήσει να πίνει. Δεν έχω άλλο τρόπο να τον σταματήσω. Οι φωτογραφίες και η βιντεοσκόπηση ίσως είναι ένας τρόπος να του δώσω να καταλάβει ότι αυτό που κάνει είναι λάθος. Ίσως να την κολλήσω πάνω σε κάθε μπουκάλι αλκοόλ μέσα σε αυτό το σπίτι. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο θα λειτουργήσει, αλλά δεν χάνω τίποτα να προσπαθήσω. Έτσι και αλλιώς δεν έχω να πάω πουθενά ακόμα, θα μείνω εδώ μέχρι να μην μπορώ να εισπνεύσω άλλο οξυγόνο για να συνεχίσω να ζω.

Εικόνες από το χτυπημένο πρόσωπό της έρχονται στην μνήμη μου. Θυμάμαι...

Ανοίγω το ψυγείο για ένα ποτό, χρειάζομαι ένα μόνο ποτήρι, μόνο ένα, για να μπορέσω να ηρεμήσω. Δεν έχω πιεί από χθες το βράδυ. Παρά το γεγονός ότι είμαι νηφάλιος δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Η φωτογραφία της είναι κολλημένη πάνω στο μπουκάλι του παγωμένου κρασιού μέσα στο ψυγείο. Το αίμα μου παγώνει στην θέα των τραυμάτων της. Πως μπόρεσα και την χτύπησα; Αφήνω το μπουκάλι πίσω και πάω στο δωμάτιό μου με την φωτογραφία εκείνη να με κυνηγάει.

Υπάρχει μέσα σε κάθε βιβλίο ένα πιστό αντίγραφό της. Κάτω από κάθε ποτήρι βλέπω ξεκάθαρα τα τραύματά της, πάνω σε κάθε μπουκάλι αναγνωρίζω το παραμορφωμένο πρόσωπό της. Είναι βασανιστήριο να βλέπω παντού, ξανά και ξανά το ίδιο λάθος. Πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό; Γιατί έχει βάλει αυτή την αναθεματισμένη φωτογραφία παντού;

Θυμός με κυριεύει και ξεσπάω πάνω στα μπουκάλια. Μέσα σε δευτερόλεπτα έχουν βρεθεί στο πάτωμα σπασμένα σε χίλια κομμάτια και το άσπρο κρασί τα αγκαλιάζει. Γιατί τα κατέστρεψα; Μένω ένα τίποτα χωρίς εκείνα, ανίκανος να αντιδράσω πέφτω στο ξύλινο δάπεδο προσπαθώντας να σώσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Οι προσπάθειές μου πέφτουν στο κενό, δεν μπορώ να πιώ από το πάτωμα, ποτέ κανείς δεν μπόρεσε.

Η παρουσία της στο δωμάτιο παίρνει την προσοχή μου από τα κατεστραμμένα μπουκάλια κρασιού. Ανίκανος να ελέγξω τον εαυτό μου από την απελπισία που με κυριεύει την πλησιάζω χτυπώντας την ξανά και ξανά. Τα χείλη της τρέμουν και δάκρυα πέφτουν από τα μάτια της. Δεν είναι όμως τίποτα αρκετό για να με σταματήσει. Την χτυπάω ξανά με όλη μου την δύναμη και ακούω την φωνή της να με παρακαλάει να σταματήσω. Την ακούω να μου λέει πως με αγαπάει και ότι όσο ακόμα και να την χτυπήσω θα μείνει εδώ. Την ακούω να μου ψιθυρίζει ότι μπορώ να το ξεπεράσω αρκεί να το θέλω, την ακούω να ζητάει την αγάπη μου καθώς εγωισμός με κυριεύει χτυπώντας την ξανά. Η φωνή της ηχεί μέσα μου επαναλαμβάνοντας τα λόγια της.

Η όρασή μου καθαρίζει ξαφνικά και καταλαβαίνω τι έχω κάνει. Απομακρύνομαι φοβισμένος από κοντά της. Κόκκινο αίμα στάζει από το πρόσωπό της χρωματίζοντας σταδιακά το λευκό κρασί που βρίσκεται ήδη στο πάτωμα. Φεύγω, φεύγω όσο πιο μακριά της μπορώ για να μην την πληγώσω ξανά.

Έμεινα έξω εκείνο το βράδυ, δεν γύρισα σπίτι, δεν ήθελα να βρω καινούριες φωτογραφίες από το πληγωμένο σώμα της. Ούτε κανένα DVD να με περιμένει για να δω ξανά το κακό που της έκανα. Το μετάνιωσα, πάντα το μετανιώνω αλλά δεν έχει σημασία. Ότι και να ένιωθα εγώ τότε, εκείνη ήταν βαθιά πληγωμένη, και σωματικά και ψυχικά. Δεν θα συγχωρέσω ποτέ τον εαυτό μου για το κακό που της προκάλεσα και για την ταλαιπωρία που αναγκάστηκε να υπομείνει. Ποτέ!

7 Ιουνίου 1973

Το έκανε ξανά. Αυτή την φορά ήταν χειρότερο. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα μπορώ να υπομένω τον πόνο που μου έχει προκαλέσει. Νιώθω άχρηστη και ανήμπορη μπροστά του. Ο τρόπος που χάνει τον εαυτό του μέσα σε κάθε μπουκάλι κάνει τις πληγές μέσα μου βαθύτερες. Χάνει τον εαυτό του σε κάθε γουλιά και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό, δεν μπορώ να τον βοηθήσω, δεν με αφήνει.

Όλο μου το σώμα πονάει από την οργή του. Βαθιά τραύματα γεμίζουν το πρόσωπο και το σώμα μου. Πονάω, πονάω πολύ και δεν ξέρω πόσο ακόμα θα μπορέσω να μείνω μαζί του. Ο αέρας γύρω μου μοιάζει να πυκνώνει και δυσκολεύομαι όλο και περισσότερο να αναπνεύσω.