Σώσε την ψυχή μου

Κεφαλαιο 5.

4 Μαρτίου 1973

Σήμερα μου έκανε μία υπέροχη έκπληξη. Ήρθε και με πήρε από το ξενοδοχείο, με πήγε στο σπίτι του. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι δέχτηκα να πάω μαζί του. Δεν το μετανιώνω όμως, δεν θα μετάνιωνα ποτέ που πέρασα χρόνο μαζί του. Είναι ξεχωριστός για μένα. Πάντα θα είναι.

Το σπίτι του είναι τεράστιο. Δεν υπάρχει άλλο σπίτι σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου. Είναι μόνο του μπροστά στη λίμνη περιτριγυρισμένο από πυκνή βλάστηση. Τα δωμάτια είναι μεγάλα και θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω, σπίτι πολυτελείας.

Καθώς με ξεναγούσε μπήκαμε στο δωμάτιό του. Μου έκανε τόση εντύπωση... μια τεράστια βιβλιοθήκη απλωνόταν στον τοίχο με ράφια γεμάτα βιβλία. Το διπλό κρεβάτι έπιανε ένα μικρό μέρος του δωματίου. Υπήρχε άλλη μία πόρτα.

«Η ντουλάπα» μου είπε όταν κατάλαβε την περιέργειά μου.

«Τι βιβλία διαβάζεις;» Τον ρώτησα προσπαθώντας να μάθω τι είδους βιβλία είναι όλα αυτά τακτοποιημένα στην βιβλιοθήκη.

«Μπορείς να το μάθεις και μόνη σου.» Μου είπε με χαμόγελο. Με ξάφνιασε.

«Αλήθεια;»

«Ναι, μπορείς να κάτσεις εδώ όσο θέλεις. Θα είμαι κάτω.» είπε. Μου χαμογέλασε για τελευταία φορά και βγήκε έξω.

Εξερεύνησα κάθε ράφι της βιβλιοθήκης του και αγάπησα καθένα από τα βιβλία του. Τα περισσότερα βιβλία του είναι κλασσικά. Από ότι φαίνεται αγαπάει την κλασσική λογοτεχνία και η συλλογή του είναι αξιοθαύμαστη. Ελάχιστα βιβλία ποίησης είναι στριμωγμένα στην κάτω μεριά της, ωστόσο φαίνονται χρησιμοποιημένα και ταλαιπωρημένα.

Σίγουρα υπάρχουν πράγματα που δεν γνωρίζω για εκείνον. Δεν περίμενα να αγαπάει τόσο πολύ την κλασσική λογοτεχνία και ποίηση. Ούτε περίμενα να έχει τόσα χρήματα, φαινόταν απλός άνθρωπος.

Λοιπόν, τα φαινόμενα απατούν. Ποτέ δεν ξέρεις τι και ποίος είναι αυτός απέναντί σου. Κάθε μέρα θα ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο, όσο ασήμαντο και μικρό αν είναι πάντα θα μετράει. Αρκεί να αγαπάς εκείνον, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.

Θυμάμαι την έκπληξη στο πρόσωπό της, όταν της ζήτησα να έρθει μαζί μου και τον θαυμασμό στα μάτια της όταν είδε για πρώτη φορά το σπίτι. Θυμάμαι εκείνο το χαμόγελο στα χείλη της όταν της πρότεινα να μείνει όσο θέλει. Και την αμηχανία της όταν της έδωσα την ευκαιρία να γνωρίσει την συλλογή μου.

Θυμάμαι τον τρόπο που τα μάτια της έλαμπαν κάθε φορά που της μιλούσα. Θυμάμαι κάθε κίνηση, κάθε λέξη, κάθε κοίταγμα. Θυμάμαι τον τρόπο που έπεσε ελεύθερα στην αγκαλιά μου εκείνο το βράδυ. Την κράτησα κοντά μου όλη την νύχτα. Την είχα δίπλα μου μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Η γαλήνη του προσώπου της και ο σταθερός χτύπος της καρδιάς της ήταν ό,τι καλύτερο για μένα εκείνο το βράδυ. Ήταν το πρώτο που κοιμήθηκα ήρεμος.

Άρχισα να περπατάω προς το ξενοδοχείο μου. Είναι ήδη αργά και έχει αρχίσει να κάνει κρύο. Φτάνοντας στο δωμάτιό μου, συνεχίζω την ανάγνωση.

7 Μαρτίου 1973

Αποφάσισα να μείνω μαζί του. Ο τρόπος που με φροντίζει και με προσέχει δεν με αφήνει να φύγω. Δεν μπορώ να αποχωριστώ την αγάπη του, δεν μπορώ να τρέξω μακριά από κάτι που μου δίνει τόση ενέργεια, όσο εκείνος. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω τίποτα και κανέναν πίσω στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει λόγος να γυρίσω πίσω στο τίποτα, όταν εδώ έχω τα πάντα.

Το σημερινό βράδυ, ήταν μία ακόμα απόδειξη την αγάπης του. Γνώρισα ένα ακόμα κομμάτι του. Κατάλαβα ότι είναι πανέξυπνος, είναι διπλωματικός και πεισματάρης. Είναι ικανός να κάνει τα πάντα για να περάσει το δικό του, και απλά δεν μπορείς να του αντισταθείς.

Ήταν απρόβλεπτος και δεν θα μπορούσε κανείς και τίποτα να ξεπεράσει το μοναδικό αυτό βράδυ. Εστιατόριο απαλλαγμένο από κονσεπτικές ασάφειες, θεσπέσιο φαγητό και απίθανη κάβα. Θερμή ατμόσφαιρα και καλή μουσική γέμισαν τον βράδυ μας μετατρέποντάς το σε ένα από τα καλύτερα που έχω περάσει μαζί του. Η καλή του διάθεση ήταν μεταδοτική και το χαμόγελό του έδινε φως στο κρύο σκοτάδι της νύχτας. Ένα από τα ωραιότερα βράδια της ζωής μου.