Σώσε την ψυχή μου

Κεφάλαιο 2.

3 Φεβρουαρίου 1973

Η ψύχρα του νοσοκομείου με καλύπτει ακόμα. Μακάρι να ήμουν εγώ αυτή διασωληνομένη σε εκείνο το κρεβάτι. Μακάρι να πέθαινα εγώ αντί για εκείνη.

Η μητέρα μου ήταν από τους καλύτερους ανθρώπους. Υπομονετική και ανεκτική με όλους. Αγάπη ξεχείλιζε από μέσα της όταν εγώ έψαχνα απεγνωσμένα τρόπους να για βγω από την άθλια διάθεσή μου. Φιλόδοξη και ελεύθερη, μοιραζόταν μαζί μου κάθε καλή στιγμή. Πρόσεχε να με απομακρύνει από τον αυταρχικό πατέρα μου.

Ο πατέρας μου με αγαπούσε αλλά φρόντιζε να το κρύβει καλά. Ποτέ δεν εξέφρασε τα συναισθήματά του μπροστά μου. Μου τα ψιθύριζε όταν κοιμόμουν. Μέχρι που ένα βράδυ κατάφερα να τον ακούσω. Η εκτίμησή και η αγάπη μου για εκείνον τον άνδρα δυνάμωσε όταν έμαθα την στοργή που κρύβει μέσα του, όταν έμαθα όλα εκείνα τα συναισθήματα που καταπιέζει και τα άφηνε ελεύθερα μόνο όταν το σκοτάδι σκέπαζε τα πάντα. Ποτέ δεν σήκωσε χέρι πάνω μου, ούτε στην μητέρα μου, μας αγαπούσε και τις δύο, απλά ζητούσε τα πράγματα να βαίνουν με τον τρόπο που εκείνος ήθελε.

Τώρα πια, κανείς από τους δύο δεν είναι εδώ. Εντελώς μόνη στον ψεύτικο αυτό κόσμο.

Καθισμένος πια στο πάτωμα του άδειου δωματίου μου διαβάζω τα λόγια της. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω για την οικογένειά της. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω τίποτα για εκείνη. Μόνο την εκμεταλλευόμουν και μάθαινα μόνο όσο με συνέφεραν. Με σκοτώνει η αδιαφορία μου, όταν εκείνη έκανε τόσο πολλά για μένα.

Έκλεισα με δύναμη τον βιβλίο και το έριξα πίσω στο μπαούλο. Σήκωσα τις βαλίτσες της και στήριξα το μπαούλο πάνω τους. Έπρεπε να μάθω περισσότερα για εκείνη, ακόμα και αν είναι πια αργά.

Οι βαλίτσες έφτασαν στον προορισμό τους. Το μπαούλο είναι πια στο ξενοδοχείο που μένω προσωρινά και το σημειωματάριο ανοιχτό μπροστά μου. Απόγευμα Παρασκευής σε ένα ήσυχο πάρκο να διαβάζω για την ζωή της. Χρειάζομαι επείγοντος ένα ποτό. Δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω αυτά που θα μάθω απόψε.

 9 Φεβρουαρίου 1973

«Σώσε τον εαυτό σου» Ήταν τα τελευταία λόγια της μητέρας μου. Τι πρέπει να κάνω για να σωθώ; Αφού έτσι και αλλιώς θα πεθάνω σε δύο χρόνια από τώρα, ίσως και πιο νωρίς. Δεν έχει μείνει τίποτα να σώσω. Ποτέ δεν είχα κάτι να προστατέψω. Στα 25 χρόνια της ζωής μου, οι γονείς μου ήταν ό,τι σημαντικότερο είχα να προστατέψω και να σώσω. Τώρα πια δεν είναι εδώ. Δεν υπάρχει λόγος ούτε να ζω, ούτε να προσπαθώ να σωθώ. Είναι ανώφελο!