Σώσε την ψυχή μου

Κεφάλαιο 8.

15 Ιουνίου 1973

Οι γιατροί εδώ είπαν ότι η κατάστασή μου χειροτερεύει. Η ταλαιπωρία μου από τον ξυλοδαρμό του έκανε τα πράγματα χειρότερα. Με κράτησαν στο νοσοκομείο απόψε. Δεν ξέρω τι θα του πω. Ίσως όμως αυτό να μην είναι πρόβλημα, λογικά θα πίνει και μέχρι τώρα θα έχει μεθύσει. Δεν θα καταλάβει την απουσία μου για ένα, ελπίζω, βράδυ.

Το σώμα μου συσπάται την στιγμή που καταλαβαίνω τον λόγο που είχε εξαφανιστεί τότε. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να είναι νεκρή αυτή την στιγμή. Δεν την έχω ξαναδεί από τότε. Σχεδόν μισός χρόνος έχει περάσει από εκείνο το βράδυ, από το βράδυ που έφυγε. Δεν μπορεί να είναι νεκρή.

Την έψαξα εκείνο το βράδυ. Έψαξα σε κάθε δωμάτιο εκείνου του σπιτιού. Περιπλανήθηκα στο δάσος, πρόσεξα και παρατήρησα κάθε εκατοστό της γύρω περιοχής και δεν την είχα βρει πουθενά. Υπέθεσα ότι είχε φύγει μακριά μου, πίστεψα ότι την είχα χάσει για πάντα. Νόμιζα ότι είχε γυρίσει πίσω στην Ελλάδα. Τα πράγματά της όμως ήταν στο δωμάτιό της. Δεν είχα ιδέα που θα μπορούσε να ήταν. Έτσι έμεινα ξάγρυπνος περιμένοντάς την όλη νύχτα.

Δεν ήπια καθόλου εκείνο το βράδυ. Δεν ήθελα να ήμουν μεθυσμένος όταν επέστρεφε, θα την χτυπούσα ξανά. Ήταν ένα από τα λίγα βράδια που πέρασαν χωρίς γουλιά αλκοόλ. Ήταν ένα από τα λίγα βράδια που έλεγξα την δίψα μου. Η αγάπη μου για εκείνη είχε το πάνω χέρι εκείνο το βράδυ. Μέχρι που νίκησε.

Από τότε πίνω λιγότερο. Το κάνω για εκείνη, για να μπορέσει να με συγχωρέσει. Για να γυρίσει σε εμένα και να καταφέρω να της δώσω επιτέλους αυτό που της αξίζει. Δεν μπορώ να απεξαρτηθώ πλήρως, δυστυχώς για εμένα δεν θα τα καταφέρω ποτέ, παρά το κίνητρο που μου έχει δώσει. Έτσι κι αλλιώς τι σημασία έχει; Τώρα πιθανότατα είναι νεκρή.

19 Ιουνίου 1973

Ακόμα στο νοσοκομείο, ακόμα ταλαιπωρούμαι ανήμπορη να επισπεύσω την διαδικασία. Ο πόνος γίνεται όλο και πιο έντονος κάθε λεπτό που περνάει, το σώμα μου ακόμα πιο βαρύ, εναρμονίζεται στην ατμόσφαιρα του άχρωμου δωματίου μου. Το μολύβι στο χέρι μου γίνεται όλο και πιο δύσκολο να το δαμάσω και οι σκέψεις μου αδυνατούν να εκφραστούν σε αυτό το κομμάτι χαρτί.

Δεν ξέρω αν με ψάχνει ή αν του λείπω. Δεν ξέρω αν έχει καν παρατηρήσει την απουσία μου. Δεν εμφανίστηκε εδώ και είμαι ευγνώμων για αυτό. Δεν θέλω να με δει σε αυτή την κατάσταση. Δεν θέλω να κατηγορήσει τον εαυτό του για την κατάντια μου. Είναι καλύτερα να πιστεύει ότι έφυγα για να γλιτώσω από την οργή του.

Τον αγαπάω, τον αγαπάω όσο τίποτα άλλο πάνω σε αυτή την γη. Προσπάθησα να τον βοηθήσω να νικήσει τους δαίμονές του αλλά δεν τα κατάφερα.

Δεν κατάφερα να κάνω τίποτα πραγματικά ουσιαστικό στην ζωή μου. Εκείνος ήταν η ευκαιρία μου για να σωθώ. Με έκανε να αλλάξω τρόπο σκέψης, μου έδωσε την ευκαιρία να αγαπήσω. Με ανάγκασε να παρακαλάω τον Θεό για λίγες ώρες ακόμα ζωής μόνο και μόνο για να καταφέρω να σώσω τον εαυτό μου, αλλά πάνω απ' όλα για να καταφέρω να σώσω εκείνον. Γιατί αν σωθεί εκείνος, θα σωθώ κι εγώ. Γιατί η αγάπη μου δεν μπορεί να με πάρει μακριά του. Είτε ζωντανή, είτε νεκρή θα είμαι πάντα εδώ. Δεν πάω πουθενά.

Κενές σελίδες συνεχίζουν να γεμίζουν το τετράδιο και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου λερώνοντας την μπλούζα μου. Είμαι πια σίγουρος ότι είναι νεκρή. Τα τελευταία της λόγια μέσα σε αυτό το ημερολόγιο αποδεικνύουν ότι, αν ζούσε, θα είχε γυρίσει. Θα είχε γυρίσει στην αγάπη μου και στο μίσος μου. Αν ήταν ζωντανή τώρα θα ήταν κοντά μου. Θα είχα αλλάξει για εκείνη. Θα είχα γίνει αυτός που της αξίζει. Τώρα, μακριά της είμαι ένα τίποτα.

Εκείνο το βράδυ ο Αλφρέντο έμαθε τα πάντα για εκείνη μέσα από τα ίδια της τα λόγια. Έμαθε τις δυσκολίες της και επιβεβαίωσε την αγάπη της για εκείνον. Εκείνος με την σειρά του την αγάπησε ακόμα περισσότερο από ότι πριν. Αποφάσισε να αλλάξει για εκείνη και ξεκίνησε θεραπεία για να καταφέρει να απαλλαχτεί από το αλκοόλ και να σώσει την ψυχή της. Όταν η θεραπεία του τελείωσε και η ζωή του πήρε την τροπή που εκείνος επέλεξε, πήγε για τελευταία φορά κοντά της.

Νιώθω γεμάτος και καθαρός, βρίσκομαι τόσο κοντά της μετά από τόσο πολύ καιρό και το μόνο που ζητάω από εκείνη είναι να με συγχωρέσει για το κακό που της έκανα. Κάθομαι κάτω, δίπλα στον μαρμάρινο μνήμα της και αξιοποιώ τον λίγο χρόνο που έχω στην διάθεσή μου για να της μιλήσω ξανά καθώς παίζω με τον κόκκινο τριαντάφυλλο που της έφερα.

« Σε ευχαριστώ για όλα, σε ευχαριστώ που μου έδειξες προς τα πού έπρεπε να πάω. Σε ευχαριστώ που δεν σταμάτησες ούτε στιγμή να με αγαπάς παρά το εγωιστικό καθίκι που ήμουν, ευχαριστώ που είσαι εδώ για μένα ακόμα και τώρα. Ευχαριστώ που ήρθες στην ζωή μου και που μου έδειξες για πρώτη φορά τι σημαίνει αγάπη. Έχω ένα γιο ξέρεις. Φυσικά και ξέρεις, εσύ μου έδωσες την ευκαιρία να κάνω οικογένεια. Σε εσένα χρωστάω οτιδήποτε καλό μου έχει συμβεί. Χωρίς εσένα θα έμενα ένα τίποτα για όλη μου την ζωή, θα ήμουν ένα μουδιασμένο από το αλκοόλ ερείπιο για πάντα, χωρίς την ικανότητα να αγαπήσω, χωρίς την ευκαιρία να ζήσω. Ελπίζω να καταφέρεις να με συγχωρέσεις για τον κακό που σου έκανα».

Άφησα το τριαντάφυλλο πάνω στο χρυσό όνομά της. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου καθώς της ψιθυρίζω τα τελευταία μου λόγια φεύγοντας μακριά της.

«Σ' αγαπάω».

ΤΕΛΟΣ!