Erkek İşte Ne Olacak!!!

- 5 -

Onun burada ne işi vardı merak ediyordum. Kapıyı dinlemeye başladım.

-Umut kardeşim o kıza gününü göstereceğim hiç merak etme ve iyileşmene bak. Şimdi gitmeliyim ama sonra bir daha geleceğim.

Oturduğu yerden kalkınca beni görmesin diye aradaki bir sandalyeye oturup ceketimin kapşonunu kafama geçirdim. Kafamı da eğdiğim için dikkat etmeden önümden geçip gitti. Bunun neden burada olduğunu mutlaka öğrenecektim. Ama öncesinde biraz Umut'u görmeliydim.

__________________

Uyandığımda sabah olmuştu. Birden bir ses duydum.

-Uyandın mı uykucu?

Bu Umut'un sesiydi. Kafamı kaldırıp ona baktığımda yorgun yüzüne inat gülümsüyordu.

-Um-Umut sen iyi misin?

-İyiyim Asi Meleğim iyiyim.

-Ya bana sen yine Asi Meleğim dedin.

-Evet öylesin çünkü. Şimdi onu bunu bırakta sana bişey söylemeliyim.

-Dinliyorum.

-Ben gidersem üzülme ve hayatına devam et olur mu? Babandan sonra erkeklerden nefret ediyordun ama sonra beni hayatına aldın. Benden sonra da mutlu olmak için hayatına seni mutlu edecek birini al tamam mı? Sakın üzülme! Sinirlen,mutlu ol ama suratını hiç asma.

-Sen neden veda ediyormuş gibi konuşuyorsun. Hem sen beni bırakamazsın daha seni yalnız bıraktığım için bana kızacaksın.

-Ben sana kızamam ki! Sen benim hep Asi Meleğim olarak kalıcaksın. Hadi git artık.

-Nereye?

-Benden uzağa. Mutlu olacağın bir yere.

-Ben sensiz mutlu olamam ki!!!

Sesimi kontrol edemiyordum artık.

-Hadi beni üzme artık git. Senden ayrılmak kolay mı sanıyorsun? Değil , emin ol senden vazgeçmek gelecek hayalleri kurarken,seni tek aşkım olarak görürken hiç de kolay değil.

-Yalan söylüyosun. Beni hiç sevmedin. Babam öldüğü için üzüldüğümde bana hep acıdın sen. Erkeklerden işte bu yüzden nefret ediyorum. Ne kadar severlerse sevsinler hepsi bırakıp gidiyor. Babam annemi bıraktı,şimdi de sen beni bırakıyorsun.

Birden Umut gözlerini kapattı. Başının yanındaki makineler ötmeye başladı. Bişey yapamıyordum.

Doktorların sesleriyle kendime geldim. Yeni uyanmıştım.

Ne yani hepsi rüya mıydı?

Aklımdan bunu geçirmiştim ki o makimelerin korkunç sesini tekrardan duydum. Ama bu seferki rüya değildi. Doktorlar onunla ilgilenmeye başladılar. Biri ise beni dışarı çıkarmaya çalışıyordu.

-Bırakın beni! Umut uyansana,bizi ayırıyorlar uyan artık. Siz de onu bırakın artık. Canını acıtıyorsunuz.

Hemşire beni bıraktı ama  başka biri beni belimden tutup koridora kadar çekti. Arkamı dönüp baktığımda yine onu gördüm.

Berk...

-Senin ne işin var burada? Bana niye karışıyorsun ya. Git başımdan ya git git...

Ona vuruyordum bir yandan da gittikçe  kısılan sesimle 'git' diyordum. Sakinleşince koşup hastaneden çıktım.

_________________

Her zaman geldiğim tepeye gelmiştim yine. Bir kayanın üzerine oturup denize bakmaya başladım. Arkadan bir ses gelince sesin geldiği yöne baktım. Berk gelmişti. Hastaneden beri benim peşimdeydi.

-Neden geldin?

-Kendine salakça bişey yapma diye.

-Bundan sanane!

-Umut'un değer verdiği birisin. O öldü seni de bana emanet etti.

-O ölmedi!

-O öldü! Şunu artık o kalın kafana koy. İster inan ister inanma ama o öldü.

-Defol git başımdan!

-Gitmiycem.

Ona dönüp yüzüne baktım.

-Öylemi ben giderim o zaman.

Tam kalkmışken kolumu tuttu.

-Gitme.

-Neden?

-Korkuyorum.