Erkek İşte Ne Olacak!!!

- 6 -

-Defol git başımdan!

-Gitmiycem.

Ona dönüp yüzüne baktım.

-Öylemi ben giderim o zaman.

Tam kalkmışken kolumu tuttu.

-Gitme.

-Neden?

-Korkuyorum.

Oyuncağı elinden alınmış bir çocuk kadar masum ve korumasız görünüyordu. Zırhını indirmişti adeta. Gözlerinde ise hüzün, yalnızlık ve yorgunluk vardı. Mutsuzluğu ise her şekilde belli oluyordu.

-Neden?

-Tekrar yalnız kalmaktan.

-Zırhını bu kadar çabuk düşüreceğini düşünmemiştim doğrusu.

Yanına oturup aşağıya bakmaya başladım.

-Umut senin üzülmemen için herşeyi yapıyordu ve kendini böyle unutuyordu ya aslında onun acısı seninkinden daha büyüktü.

-Ne demek istiyorsun sen?

-Senin baban ölmüştü diye çok üzülüyordun ama bilmediğin bişey var Umut ne annesini ne de babasını tanıdı.

-Nasıl yani? Ama bana bundan hiç bahsetmemişti.

-Üzülmemen için söylememiştir. Yetimhanede büyüdü o. Sahi siz nasıl tanıştınız?

- Babamın ölüm haberini aldığımda nereye gittiğimi bilmeden koşuyordum. İşte en son buraya gelmiştim. Şuanda oturduğumuz kayanın üzerinde oturmuştum yine. En güçsüz oldugum zamandaydım. Sessizce ağlayıp denizi seyrediyordum. Sonra yanıma biri oturdu. Ona baktım ama o da denize bakıyordu bir yandan da konuşmaya başladı.

-Sevgilinden mi ayrıldın küçük?

-Git başımdan,seninle uğraşamam bücür.

-Ooo çok sinirliyiz.

Bir süre sustu sonra kan çanağına dönmüş gözlerime baktı. Baş parmaklarıyla gözyaşlarımı sildi.

-Bir yakınını mı kaybettin?

-Nereden anladın?

-Annen mi baban mı?

-Babam öldü.

-En azından babanı görmüssün bücür. Hem bak annen varmış kadın da üzgündür onu neden yalnız bıraktın.

Sonra ayağa kalktı ve elimi tuttu. Beraber bizim eve gittik cenaze işlemlerinde çok yardım etti bize. Kötü günümde yanımdan hiç ayrılmadı anlayacağın. Peki siz nereden tanışıyorsunuz.

-Benim çocukluğumdan beri arkadaşım o.

-Yetimhanede büyü dedin ama.

-Ben hastaneye gidiyorum istersen seni de eve bırakayım.

-Hayır bende hastaneye gelicem.

-Kendini kaybetmiyceksin ama.

-Peki.

Beraber hastaneye doğru yürümeye başladık.

______________

Hastaneye geldiğimizde Umut yoğun bakımda değildi morga kaldırmışlardı onu. Zor da olsa izin alıp morga girmiştim tabi Berk'te ne olur ne olmaz yanımdaydı. Başındaki örtünün yarısını açıp yüzüne baktim. Solgun ve soğuktu. O neşeli ,sinirli hallerini düşünce kendimi hala rüyadaymış gibi hissediyorum. Sanki şimdi Umut'un sesiyle uyanacakmışım gibi geliyor. En kötüsü de yarın içine gireceği kara çukur.

-Umut biliyorum sen karanlıktan ve yalnızlıktan korkarsın. Ama ben seni yalnız bırakmıycam. Söz veriyorum.

-Aslı hadi gidelim artık.

-Umut ben şimdilik gidiyorum ama geri döneceğim tamam mı? Senin yanına gelirim belki de.

Berk ile morgdan çıkıp üst kata gittik.

-Ben gidiyorum artık.

-Nereye gidiyorsun Aslı Hanım?

-Sanane! Beni yalnız bırakın artık tamam mı?

Hastaneden koşarak çıktım. Gideceğim tek bir yer vardı. Tepemiz.

Biraz yürüyüp biraz koşarak varmıştım sonunda. Dayanamıyordum artık. Kaybetmekten,yalnız kalmaktan,mutsuz olmaktan,acı çekmekten ...
En iyisi yaşamamaktı. En kenara gelip aşağı bakmaya başladım. Birazdan orada olacaktım.

-Umut seni yalnız bırakmıyacağıma söz vermiştim. Bak bende geliyorum yanına.

________________

Bölüm dün gelicekti ama birkaç nedenden dolayı bugün geldi. Vote ve yorumlarınızı bekliyorum. İyi okumalar :D