Benim Hayatım

7. BÖLÜM

Koşsam ne değişecek ki kimseye fazla derecede kızamayacağım. Bağıramayacağım bu durum benim canımı iyice sıkmaya başlamıştı. 10 gün sonra taburcu oldum. Babam eve getirmişti Hakkını yiyemem 2 güne bi ziyaretime geliyordu.

Ağzımı bıçak açmıyordu. Uzun bi süre kimseyle konuşmadım. Annem her şeyin farkındaydı, ruhsal olarak sıfıra sıfırdım.Annem hadi biraz gezelim diyerek İskenderun'a götürdü ve yine hastaneye geldik. Annemin gözünün içine baktım ve ben iyileştim artık hastaneye gelmek istemiyorum dedim. Annem bu sefer farklı bölüme geldik. Doktor sadece seninle konuşacak diyerek beni avuttu. Ama sadece avuttu, önce kendi girdi ve daha sonra ben girdim.

Doktorun sorduğu sorulara karşılık vermiyordum ve ağlıyordum "peki anladım ben seni" dedi ve annemi çağırdı. Beni tekrar dışarı çıkarttılar kapı aralıklı kaldı ve ben içeride konuşulanları duyabiliyordum. Doktor benim için ağır bir şekilde depresyon geçirdiğimi söyledi. Bir takım ilaçlar yazdı. Eve geçmeden annem yengemin yanına geçti, yengem sinir hastasıydı ve bu ilaçtan bende kullanıyorum dediğinde başımdan hızlı bir darbe aldım gibi oldu..

Hayır sinir hastası olamazdım melankolik şarkılar avutuyordum kendimi sadece halimden şarkılar anlıyordu.İlaçları okula gitmeden aç karnına içiyordum okulda derste uyuya kaldığım zamanları hatırlıyorum. Öğretmenim çok insaflı bir adamdı.İlk ders fena oldum ilaç mideme çok ağır gelmişti..

İzin aldım ve lavaboya gittim,kapıdan içeri girer girmez istifra ettim. Küçük bir kız gelip "abla iyi misin?" diye sormuştu ben sadece sıra arkadaşım Nisa'yı çağırmasını istemiştim..

Koşa koşa geldi Nisa o iyiliğini unutmam beni kolumdan girip eve götürmüştü. Daha sonra okula dönüp çantamı toplayıp getirmişti. Annem ilaçları bırakmamı istemişti. Ama bir yandan da ilaçlar iyi geliyordu. Dünya yansa umrumda olmuyordu. Kısacası kafam darmadağan oluyordu..