Hissiz ADAM

İSTANBUL'A DÖNÜŞ

Ne kadar kaba insanlar var ya derdimin üstüne dert. Sanki bisey yaptım. Yanlışlıkla çarpıp özür dilemiştim sonuçta. Kafamdaki bu düşünceleri bir kenara bırakıp Masal'ın evine doğru yürümeye başladım. Hayat her zamanki gibi çok yorucu ve bunaltıcıydı. Bazen gerçekten yaşıyormuyum diye kendimi kontrol etmeliyim. Sonunda apartmana gelmiştim. Şafak apartmanı. Güzel bi apartmana benziyordu ama merdivenleri gorünce tüm fikrim değişti. Valizimle en üst kata çıkana kadar benim canım çıkmıştı. Kapıyı üç veya dört kere çaldım. Tam tekrar vurucakken Masal pijamalarıyla karşımda belirdi. Birden gözleri kocaman açıldı. Şaşırmıştı galiba. Beni içeri davet etti. Beraber salona geçerken onu çok özlediğimi farkettim. Masal'la çoçukluğumuzdan berri en yakın arkadaştık ama üniversite yüzünden Masal İstanbul a taşınmıştı. Erkek arkadaşıyla beraber kalıyordu. Onu sadece resimlerde görmüştüm. Masal kahvelerimizi getirip karşıma oturdu bende tüm olanları ona anlatmaya başladım.
Bunca sene annem ve babam sandığım insan öz değilmiş Masal. Bunu bu kadar geç farkettiğime çok üzgünüm. Neden bana söylemediler anlamıyodum. Bi gün derste DNA konularındaydık. O gün farkettim ki annem ve babamın kanıyla uyuşmuyodu kan grubum. Hocama sorduğumda bazı özel durumlarda olur dedi. Ya annenle baban birbirlerinden kan simgelerini almamış yada öz değildir. Bu cümle işte o kadar çok kurcaladı ki kafamı dayanamayıp test yaptırmaya karar verdim. Ve o sonuç o an varya kendimi kaybettim. Canım çok yandı. Onlarla mutluydum evet ama kafamı karıştıran tek bir soru vardı. Gerçek ailem kimdi ve beni neden istememişlerdi. Bunu öğrenmeye geldim işte Masal. Gerçek ailemi bulmalıydım buna kesin karar verdim.