I DON'T LOVE ANYONE

κεφάλαιο 17

Το επόμενο πρωί ξυπνάω με πολύ καλή διάθεση .Σήμερα είναι  τα γενέθλια μου

''κοριτσάκι μου ξύπνησες;'' Με ρωτάει ο μπαμπάς μου όταν μπαίνω στην κουζίνα

'' καλημέρα μπαμπούλη μου'' τον αγκαλιάζω

''εγώ θα λείψω σήμερα, έχω κάτι δουλειές. Θα γυρίσω το πρωί αλλά μην αγχώνεσαι κανόνισα να έρθει κάποιος να μην είσαι μόνη σου....'' πίνει μια γουλιά από τον καφέ του

''μπαμπά ,πρώτον καλά να περάσεις και δεύτερον δεν χρειάζεται και τρίτον ποιος θα έρθει;'' δεν μου απαντάει παρά χαμογελάει

''μπαμπά, πες μου'' γρυλίζω θυμωμένα

''μην ανησυχείς κόρη μου ένας γνωστός μου '' απαντά γελώντας

''δεν θέλω..δεν τον ξέρω'' λέω ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους μου

''μην αγχώνεσαι και τον ξέρεις..'' μουρμουρά μέσα από τα δόντια του

''τι είπες;'' τον ρωτάω καχύποπτα, δεν μου τα λέει καλά σήμερα, πολύ περίεργος

''τίποτα..πρέπει να φύγω πήγαινε και εσύ, σε πήρε η Demy . Χρόνια πολλά αγάπη μου και συγγνώμη που δεν μπορώ να είμαι εδώ''

''μπαμπά ξέχασες ότι δεν τα γιορτάζω εδώ και καιρό'' του χαμογελάω '' άντε πήγαινε''

Ο πατέρας μου  φεύγει έτσι και εγώ παίρνω την Demy τηλέφωνο, αφού μου εύχεται χρόνια πολλά ,μου μιλάει για όλα τα νέα μέχρι που η συζήτηση μας φτάνει  στον Harry και για πρώτη φορά μετά από καιρό δεν τον έβρισε αλλά έμμεσα μου έλεγε καλά πράγματα για κείνον.

Δεν κατάλαβα πότε βράδιασε. Σε κάποια στιγμή  το κουδούνι χτυπά ''θα σε ξανα πάρω, τα λέμε'' της λέω και κλείνω το τηλέφωνο.  Πηγαίνω στην πόρτα μα  όταν την ανοίγω δεν είναι κανένας, παρά μόνο ένα κουτί .Σκύβω και το παίρνω στο χέρι μου. Το ανοίγω , μέσα έχει έναν φακό και ένα χαρτάκι

''πάρε τον φακό και έλα να με βρεις στο αγαπημένο σου μέρος'' που στο καλό ξέρει ποιο είναι το αγαπημένο μου μέρος; δεν πρόκειται να πάω μπορεί να είναι κανένας δολοφόνος, πάω να το πετάξω αλλά βλέπω ότι γράφει και πίσω ''και μην ανησυχείς δεν είμαι δολοφόνος..H.. ''

''τι στο καλό; πως το ήξερε ότι θα το έλεγα αυτό ;'' μονολογώ από μέσα μου και κοιτάω γύρω μου

''χμ...ποιος στο καλό να είναι;'' Αναρωτιέμαι, και χωρίς να το σκεφτώ αρπάζω το μπουφάν μου
Κλειδώνω την πόρτα και ξεκινάω να πάω. Κανείς δεν ξέρει πιο είναι το αγαπημένος μου μέρος μόνο ο μπαμπάς, ερχόμουν εδώ κάθε φορά που τσακώνονταν με την μαμά ή τον αδερφό μου, ερχόμουν εδώ για να ηρεμήσω, η λίμνη και το θρόισμα των δένδρων με χαλάρωνε.