I DON'T LOVE ANYONE

κεφάλαιο 44

Αν ένας άνθρωπος έχει χάσει ένα πόδι ή ένα μάτι, γνωρίζει πως έχει χάσει ένα πόδι ή ένα μάτι. Αλλά αν έχει χάσει έναν εαυτό -τον εαυτό του- δεν μπορεί να το ξέρει, γιατί δεν είναι πια εκεί για να το ξέρει.

~Η~

''Harry ,η Angie '' αποκρίνεται γρήγορα ''έρχομαι να σε πάρω '' κλείνει το τηλέφωνο και εγώ χωρίς να περιμένω αρχίζω να ετοιμάζομαι.

Δέκα λεπτά αργότερα το κουδούνι χτυπά ''πάμε '' λέει και εγώ κλειδώνω την πόρτα και μπαίνω στο αυτοκίνητο με προορισμό το σπίτι της Angie .

Η μητέρα της δεν αργεί να μας ανοίξει, δεν κάθομαι να την χαιρετήσω και αμέσως τρέχω στο δωμάτιο της. Εκείνη κάθεται σε μια καρέκλα κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, μόλις με βλέπει γυρνά στο μέρος μου και σηκώνεται γρήγορα όρθια

''που είναι;'' Την ρωτάω περιμένοντας την να απαντήσει, το καλό που της θέλω να απαντήσει γιατί η υπομονή μου εξαντλείται

Αλλά η Angie δεν απαντά απλά με κοιτά και αυτό με σκοτώνει ..η αναμονή με σκοτώνει ακόμα περισσότερο. Με δύο βήματα φτάνω μπροστά της, δεν με ενδιαφέρει αν είναι άρρωστη..θέλω να μου μόνο να μου πει που είναι.

''γαμωτο μίλα μου '' πιάνω τους καρπούς των χεριών της φέρνοντας την πιο κοντά

''η γυναίκα μου κινδυνεύει..μίλα..μίλα που να σε πάρει ο διάολος '' φωνάζω ακόμα πιο δυνατά, νιώθω το αίμα μου να κυλά με γρήγορη ταχύτητα σε όλα τα μέρη του σώματος μου..το στήθος μου να ανεβοκατεβαίνει τόσο γρήγορα ενώ οι χτύποι της καρδιάς μου να έχουν αυξηθεί..που νομίζω πως από λεπτό σε λεπτό θα σπάσει .

Θέλω να φωνάξω....θέλω αλλά δεν μπορώ...δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου

''σε παρακαλώ πες μου ''αφήνω τα χέρια της και τα πόδια μου σέρνονται στο κρύο πάτωμα

''πρέπει να την βρω...δεν μπορώ να την χάσω..να τους χάσω'' λυγίζω

''δεν αντέχω... είναι η γυναίκα μου '' πιάνω το κεφάλι μου και άλλα δάκρυα κάνουν την εμφάνιση τους

''είναι έγκυος..ΕΓΚΥΟΣ '' φωνάζω μέσα από τους λυγμούς μου.

~

Εκείνη μόλις τον είδε να μπαίνει στο δωμάτιο της ήξερε ακριβώς γιατί είχε πάει..ήξερε πως είχε πάρει την Allison.Εδώ και δύο χρόνια εκείνος την επισκεπτόταν..όχι για καλό..απλά για να σιγουρεύεται πως θα της κρατάει το στόμα κλειστό για πάντα. Κάθε βράδυ ζούσε ξανά τον ίδιο εφιάλτη...χίλιες φορές ευχήθηκε να είχε πεθάνει εκείνη την ημέρα και άλλες τόσες να μπορούσε να ξεφύγει τώρα..Η μητέρα της εκεί κοντά της..δεν καταλάβαινε..δεν είχε καταλάβει πως ο δολοφόνος τόσων ανθρώπων και ο υπαίτιος της συμφοράς της κόρης της ερχόταν στο σπίτι τους σχεδόν κάθε μέρα. Μια απλή γυναίκα ήταν μόνη με την κόρη της, που να φανταστεί , τι γινόταν όταν εκείνη έλειπε. Κάθε φορά που γυρνούσε την έβρισκε στο πάτωμα κλαμένη , χαμένη στον δικό της κόσμο ..που να το φανταζόταν..ότι πριν ένας ''δολοφόνος'' ήταν στο σπίτι..παίζοντας μαζί της..ποτέ δεν της είπε ποιος είναι πραγματικά αλλά δεν ήταν λίγες φορές που της μιλούσε. Ήταν τρελός..ένας τρελός που βρισκόταν έξω και σκορπούσε τον πόνο και την δυστυχία σε αθώες οικογένειες ...